Chapter 46

Masayang magmahal, totoo ‘yon. Maswerte ang mga taong marunong magmahal. Sa lahat ng kasamaan sa mundo, tanging pagmamahal lang ang may kayang labanan iyon.

Pero ang pagmamahal kapag sumobra, nakakasama. Ang lahat ng sobra, masama ang epekto.

Ang pagmamahal na masarap sa pakiramdam, pwede kang lasunin.

Pwede kang saktan.

Pwede kang patayin.

Pero paano nga ba masasabing sapat ang pagmamahal? May tamang sukat ba para dito? Para masabing hindi ito sobra at hindi rin ito kulang.

“Don’t do this, Arc. Don’t love me too much. Because I’m afraid that I might hurt you even if it’s not my intention. Natatakot akong mawasak ka nang dahil sa akin.” Humikbi ako.

He shook his head. “But I don’t know how to do that. My heart is willing to love you so much. You can hurt me, I don’t care. Just don’t leave me. I can take all the pain but not the thought that I will lose you.”

“Arc, please...”

“Don’t argue with me anymore. Let’s stop this discussion right now. Wala naman itong patutunguhan. Bumalik