CHAPTER 60—Regrets

Napahawak ako sa tiyan ko at ilang beses na humingi ng tawad sa nalaglag ko na anak.

Kung pinakinggan ko lang sana si Francis…

Kung natulog at kumain ako…

Kung hindi lang sana ako nagpadala sa kalungkutan…

Kung hindi lang sana ako naging mahina at pinatilihin ang maging matatag…

“Hindi sana siya nawala,” hirap na hirap kong sabi.

“Magpahinga ka. Kailangan mong magpahinga,” pag-papatatag ni ate at pinahiga ako sa kama. Humarap ako sa bintana at mahigpit na kumapit sa unan. “Kailangan mong mag-stay ng ilang araw. Na-raspa ka kaya hindi ka muna pwedeng maggalaw-galaw. Kami na ang bahala sa burol ni Mama,” batid ni ate. Wala akong ibang sinabi at kinuha ang isang unan para yakapin ito.

Napapikit ako habang humihinga ng napakalalim. Pagod na pagod ang pakiramdam ko, ang mata ko at maging ang buong katawan ko.

Sana mamatay na lang ako para isahan na lahat mabura ang problemang dinadala ko.

Kung mamamatay ako, makakasama ko si Tatay, si Mama, si baby…

Nagmulat ako ng mata at hinawa