Kabanata 1

Okay

Waking up with heavy hearts is not actually good to start your day.My dad scold me last night just because my grades are getting lower per grading system.I mean it's not new to them,pero bakit paulit-ulit pa din nila akong pinapagalitan.

I'm already on my last year in Junior High, but honestly I'm not enjoying being a student anymore! The more I'm near to college,the more I get scolded by my parents.I feel like this will happen every year.

Natawa nalang ako ng mapait habang nakahiga kama at nakatulala pa nang maalala ko ang pangyayari kagabi.

"What's this Vei?" nagtitimping sambit ni Dad sabay pakita ng card ko. "This is what you called grade? 75, 76, 77, 78, 79.It's your last year being a junior high student, inayos mo na naman sana," sigaw ni Dad.

Kinuha ko ito sa kanyang kamay at sinabi ang isang quote na palagi kong naririnig.

Huminga mo na ako ng malalim bago magsalita. "Dad.....Grade is just a number.Aanhin ko ang 98, 99 o kaya 100 kung 75 palang pasado na 'ko," seryoso kung sambit na mas ikinagalit pa ata niya.

Bigla na lang syang tumayo sa kanyang kinauupuan,lumapit sa akin at hinagkan ng mahigpit ang aking panga.

"Love!" sigaw ni Mom na may pag-aalala.

Pero lumingon lang sa'kin si Dad na walang ekpresyon.

"Seriously Vei, hindi ako nakikipagbiruan sayo kaya ayos-ayusin mo mga desisyon mo sa buhay tumatanda kang paurong!" gigil na sambit ni Dad. "We're giving you all what you want tapos anong ibabalik mo sa amin b****a?" then he let go of my face.

Hinilot ko naman ito at tingin ko namumula na sya maya-maya.

Tinig an ko naman ang card ko na parang diring-diri sila dito.

"So,you see my grades as a trash?" I ask them laughing without humor. "You see my effort as a trash? Okay, I get now, you see me as a trash!" aalis na sana ako sa hapagkainan ng hawakan ni mom ang aking balikat.

"Iha, mali ka nang pagkakaintindi.You're dad were just concern to you.Ayaw namin na may masabing hindi maganda sayo ang ibang tao" pagpapaliwanag ni Mom."Alam mo naman na kilala tayong tao diba," then she cares my face.

I love my mom so much pero ibang usapan na 'to.

"Mom, did you get what you were saying....hindi kayo totally concern sa'kin.Mas iniisip niyo pa ang sasabihin ng ibang tao kaysa sa kasiyahan ng anak niyo.Mom, masaya ako sa grades ko diba iyan naman ang importante.Maging masaya naman kayo." Malumanay na aking wika pero pilit pa ding pinaglalaban kung anong ikakasaya ko.

Natawa naman si Dad na parang joke 'yung mga binitawan kong salita.

"Oh, masaya naman pala ang anak mo e.Bigyan mo nang budget para i-celebrate ang kanyang 75."

Oo alam ko masakit magsalita si Dad,pero kaya ko pa namang indahin...sanay na ako.

Yumuko nalang ako at nagpaalam. "Akyat na po ako sa taas, goodnight." Sumasakit na ang aking  dibdib na para bang anytime pupwede na itong sumabog.

Habang paakyat ako sa hagdanan bigla nalang tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.Ito na ang nakamulatan ko, papasok sa school pagdating sa bahay papagalitan.Aakyat sa kuwarto tatanungin ang sarili ng paulit-ulit kung may nagawa ba kong mali hanggang sa makatulugan ko na ito.

Natigil lang ang aking pag-iisip ng may ilang ulit na katok akong naririnig magmula sa labas ng aking kuwarto.

And that's probably Mom! Magso-sorry sa nangyari kagabi,papangaralan ako at sasabihin na,'Your dad knows what's best for you."

"Take a deep breath Vein" I told myself.

Panibagong araw nanamang ikaw ang makikita nilang mali.Kaya mo 'yan kaunting tiis nalang makakalaya ka din.

After cheering myself, i stand firm and walk through my door to open it and guess what?

It's dad.

Hindi ko pinahalata na nagulat ako.Nakayuko lang ako and I remain silent until I've heard him speak.

"Breakfast is ready but before that let me talk to you first in my office, follow me."

Just like what he said,sumunod lang ako sa kanya.I don't have any idea kung anong pag-uusapan namin.But I hope luck will favor in me.

Pagkaupo ko hindi na sya nagpaligoy-ligoy pa.

"Ano ba talagang gusto mong mangyari sa buhay mo?" He started.

Ito nanaman tayo umagang-umaga.Sopas aalmusalin ko.Tamang-tama at mukhang tatamaan nanaman ako kay Dad.

"Magulang mo kami ba't di mo sabihin kung anong plano o desisyon mo sa buhay....pati nga ni kung saan ka interesado wala kaming alam.Don't treat us, as if we're stranger, magulang mo kami," pagbibigay diing wika niya.

Tahimik lang akong nakikinig, natatakot na magsalita baka mamaya may mali nanaman akong masabi.

"Your moving up is on Friday.Saang school mo gustong mag-senior high?" Pahabol na tanong nya.

Doon na 'ko naglakas loob na humarap sa kanya.

"Sa public school,Dad."

Dad maintain his poker face expression. "See,pati pagdedesisyon basta-basta na lamang sayo.

I love my Dad, but sometimes I feel like Ithankful ako kasi hindi ko nakuha ang ugaling meron sya.

"No dad! Hindi mo alam,wala kayong alam.Matagal ko nang gustong lumipat sa public pero ngayon lang ako naglakas loob na sabihin ito," pero syempre sa isip ko lang 'yan.Ayoko ng mas madagdagan pa ang galit nya sakin.Alam ko naman na para sa ikabubuti ko ang gusto nyang mangyari sakin pero tinanong nya ba ako kung payag ba ako? Syempre hindi, magiging valid lang siguro ang opinyon ko sa kanila kung nabago ko na ang sarili ko sa paraan na gusto nila.

"Dad gusto ko po pumasok sa public.Pero kung ayaw niyo sa private nalang.Pero di ko maipapangakong hindi na madadawit ang pangalan at negosyo mo ng dahil sa pagiging makasarili ko." Matapang kong pahayag.

Joke ko lang iyan.Gustong ko ng magbago 'yung malayo sa gulo.Yung puro kabutihan ko naman ang dapat makita ng magulang ko.Iiwan ko na lahat ng mga maling nagawa ko kung meron man sa pagiging junior.Pero hindi ko alam na kakagat dito si Dad.

"Is this really what you want, Vein?" tila nauubos ang pasensyag saad ng aking ama.

Tumango naman ako.

"Okay."

Napatayo naman ako doon. "T-ta-talaga ba Dad, pumapayag ka na," nauutal ko pang sambit na hindi makapaniwala sa narinig.

"But we have rules" mariing sambit niya..Kaya't naupo naman ako agad at nakinig kung anuman ang rules na kanyang sasabihin.

I just can't believe it! Ang tagal magsink in sa utak ko na pumapayag na si Dad na mag-public ako.Hindi sa ayaw ko pero more on nabigla lang.Ang ine-expect ko kasi ay hindi sya papayag, but hearing his approval, I feel like I'm the happiest person alive now!

Bumalik ang tingin ko kay Dad para makinig sa kanyang rules.

"Hindi mo pwedeng sabihin na kakilala mo kami,kasi pupwede kang mapahamak don," pagpatuloy nya.

"Papayagan kitang mamuhay mag-isa,kumuha ka ng apartment.Bawal kang umuwi dito sa bahay hangga't wala akong sinasabi sa iyo," pagtatapos niya.

Mamuhay mag-isa sanay na ako pero 'yung hindi ako basta-basta makakapunta sa bahay parang nagdalawang isip ako bigla.Ano iyon parang ban ako sa sarili naming bahay? Hays, ano na ang nangyayari mas nagiging komplekado pa sa komplekado.

"Nagkakaintindihan ba tayo Vein?" tanong ni Dad.

Nagulat naman ako sa tanong ni Dad.Kaya umayos ako bigla ng upo.

Ito ang gusto ko kahit na mahirap ang consequences,alam ko kakayanin ko.Nandito na e,papakawalan ko pa ba.

Pumikit muna ako ng mariin bago sumagot."Yes Dad, I'm okay with it," sabay tango ko at ngiti ng pilit sa kanya.

Pagkatapos marinig ang aking sagot, tumayo na sya."Let's go downstair, nag-iintay na ang Mom at ate mo."

Pagkarating namin sa dining area.Binigyan ko lamang si Mom at ate ng tipid na ngiti.

Hindi kasi ako tulad ni ate na clingy at sweet pagdating sa magulang.Kaya kung ihahalintulad man nila kami napakalayo pa ng aking lalakbayin bago ko sya mapantayan.She's smart, I'm average.She have so many talent and i don't have one.She's gorgeous, I'm plain.She's happy to go lucky person, I'm boring.

Isa lang naman ang pagkakahalintulad namin.She's living her life the way she wanted,and I'm living my life just the way I wanted too.

Sa tuwing ikinukumpara kami,natatawa nalang ako.I must admit that it was a privileged to be compared with her.Yung nasa kanya na halos ang lahat pero nagagawa pa din nilang ikompara sya sa isang kagaya kong....halos lahat walang kanya.She's two years older than me.Hindi kami ganun ka-close kasi magkaiba kami ng mga hilig pero alam ko na mahal nya ko.

Habang kumakain.Tumikhim si Dad na nagpa-agaw naman ng atensyon namin. He sip on his tea, before he speak.

"After Vein's moving up.Bubukod na sya sa'tin," anunsyo ni Dad sa napag-usapan namin kanina.

Na ikinasamid ko sa iniinom kong juice.What the hell! I thought pag mag-s-senior high na 'ko.Mukhang nagmamadali ata si Dad na paalisin ako.Wala 'to sa napag-usapan.

"Love.What kind of decision is that...Vein is just turning seventeen.She can't live alone, she needs us," tuloy-tuloy na wika ni Mom.Halatang hindi pabor sa naging desisyon ni Dad.

"That's what she wants, I'm just returning the favor.We already have a deal and that's final!" Then dad continue to eat.

Dad's words are like thunder for me, every word he say anumang oras feeling ko tatamaan ako.Nilingon naman ako ni Mommy na may panghihinayang at pag-aalala.I smiled at her.Assuring her that I'm okay with dad's decision, even if I'm not actually.

Hindi ganito kabilis ang mga nagiging desisyon ni Dad kaya tiyak kong gumagawa lamang sya ng paraan para ako'y umatras sa plano kong paglipat.

Nabaling naman ang tingin ko kay ate na kanina pa tahimik kumakain.I feel like there's something wrong with her today with the way she eat.Susubo tas matutulala.Hindi sya ganito, usually nagbibigay na sya ng kanyang opinion pag may mga ganito nang eksena but not today.

Hinawakan ko ang braso nya.Ngunit parang walala lang ito sa kanya.Kaya tinapik ko ito ng unti. "Hey! You okay?" agaw pansin kong tanong sa kanya.

Binigyan nya lamang ako ng isang tipid na ngiti. "I'm okay."

"Liar!" Bulong ko nalang.

Napansin din siguro ni Mommy ang biglaang pananahimik ni ate.Kaya sya naman ang sumunod na nagtanong.

"Priya is there something bothering you? You look lost," concern na sambit nya.Pero si Dad tahimik lang at patuloy na kumakain.

"I'm okay everyone.Im just little bit tired,because of our project....just lack of sleep," she answered.At tila napanatag naman na doon si Mommy.

Nang marinig naming nag-ring ang phone ni Dad hudyat na malapit na silang ma-late sa meeting ni Mom, kaya nauna na silang gumayak.Kami nalang ang naiwan ni ate dito sa hapagkainan.So,me we just continue silently finishing our foods when she suddenly asked me...

"Paano mo nagagawang harapin si Dad ng ganun, Vein.How to be strong like you? H-how to be you? You look so unbothered," tuloy-tuloy na may pagka-utal nyang wika.

Inaamin ko nagulat ako sa kanyang tanong, I mean hindi ko inaasahan na ganun pala ang tingin nya sa'kin.It feels great being observe by someone whom you didn't expect.

And I think she deserves an explanation.Huminga muna ako ng malalim bago sumagot. "I don't have any idea why you're asking me that question but honestly I may look unbothered but deep inside I'm struggling.I may look strong infront of everyone but whenever I'm alone, I'm the weakest person I know...pero ito ang hinding-hindi ko ipapakita sa iba." Tahimik lang syang nakikinig sa'kin.I don't know if it make sense to her or not but I just continue answering her questions.

I pity those people who don't know how to hide their emotions.Some people might use it as advantage for them.

"So, whenever they asked me, "Are you okay? I just simply aswered it with "I'm okay," pagtatapos ko.

After hearing my answers she smiled at me, "Are you okay, Vein?" returning the question.

I smiled at my sister and say, "I'm okay."

She stood up.Lean on my ear whispered, "Liar!" and left the dining area.

Well, this is life when they said "The most common lie word in world history is, "I'm okay".

And yes....I'm a okay!