บทที่ 25

วินาทีต่อมาหน้าจอก็มืดลง หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็สว่างขึ้น

เฉินโกมองอย่างหยิ่งผยอง เหลือบมองดูทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

เขายืนขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดด้วยความเคารพ “คุณเหอ”

ทันทีที่พูดออกมา เสียงในห้องส่วนตัวก็ดังขึ้น

ไม่แน่ใจว่าปลายสายพูดว่าอะไร แต่ท่าทางของเฉินโกก็แสดงความเคารพอยู่เสมอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้หมายความว่า... โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังจากนั้นเขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายวางสายแล้วเขาจึงโทรหาอวิ๋นซูอีกครั้ง

“คุณอวิ๋นใช่ไหม เมื่อกี้ผมกำลังประชุมอยู่เลยไม่เห็นโทรศัพท์คุณ คุณต้องการคุยกับผม เรานัดคุยกันดีๆ งั้นคืนพรุ่งนี้เจอกัน” ”

......

อวิ๋นซูวางสายโทรศัพท์ เธอก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

เหอหยานสือกลับมาจากการสูบบุหรี่ “มีข่าวดีอะไรหรอ”

อวิ๋นซูยิ้มขึ้น “ใช่ พรุ่งนี้ฉันมีนัด”

“ผู้ชายหรือผู้หญิง”

อวิ๋นซูไม่ได้สังเกตเห็นการแสดงออกของเหอหยานสือ “ผู้ชาย”

เหอหยานสือขมวดคิ้ว “คุณจะยืมเงินจากเขาเหรอ”

“เขาเคยช่วยปู่ของฉันมาก่อน ฉันอยากลองดู” อวิ๋นซูไม่กล้าตั้งความหวังสูง

เหอหยานสือนั่งลงตรงข้ามกับอวิ๋นซูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ทำให