บทที่ 33

เธอไม่ได้พูดประโยคถัดจากนั้นต่อ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทุกคนครุ่นคิดเกี่ยวกับมันได้

“คุณไม่สนใจว่าฉันได้มายังไง” อวิ๋นซูพูดด้วยท่าทางที่เรียบเฉย “ยังไงซะ ตามข้อตกลงของเรา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องหย่าแล้ว คุณเองก็ไม่สามารถถอนทุนคืนได้”

“รอจนกว่าภายในอวิ๋นกรุ๊ปเกิดความมั่นคงขึ้นแล้ว นายน้อยเฮ่ออยากจะถอนหรือไม่ก็ตามใจ”

“อวิ๋นซู! ” คนแรกที่ต้องกังวลคือชางยาจู “ลูกพูดแบบนั้นได้ยังไง?! ”

เฮ่อหย่วนเจ๋อหายใจเข้าลึก ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี ความรู้สึกผิดต่ออวิ๋นซูในใจจากการที่เธอถูกอวิ๋นซือฉิงกล่าวหาเธอว่าขายตัวก็จางหายไปอย่างสิ้นเชิง “เหอะ ผมประเมินคุณต่ำเกินไป ได้ ครั้งนี้เป็นความผิดของผมเอง”

หลังพูดจบ ก็ผลักอวิ๋นซือฉิงและเดินจากไป

เมื่อชางยาจูเห็นแบบนั้นแล้ว เธอก็รีบตามไป

อวิ๋นซูรอจนกระทั่งทางเดินที่มีเสียงดังเงียบลงอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะถอยกลับเข้าไปในห้อง

เธอเหยียบรองเท้าของเฮ่อเยียนสือโดยบังเอิญ

เธอก้มศีรษะลง ยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้ววางรองเท้าไว้บนชั้นวาง หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ เธอก็สวมผ้ากันเปื้อนและเริ่มทำอาหารเช้า

เฮ่อหย่วนเจ๋อและอวิ๋นซือฉิงเข้าไปในรถ แต่รถก็สตาร์ทไม