บทที่ 37

แม้แต่หลินเหมียวเหมียวก็อดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของอวิ๋นซู และลดเสียงเสียงต่ำลง “ที่รัก นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ”

ต่อให้จะชอบภาพเขียนนี้มากแค่ไหน ก็ไม่ควรจ่ายในราคาสูงขนาดนี้

เธอไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน?

แต่อวิ๋นซูมองดูเมิ่งเหยาที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ตรงหน้าอย่างสงบ และตบหลังมือของหลินเหมียวเหมียว “อย่ากังวลไป เดี๋ยวก็มีคนจ่ายเงินให้เราเองแหละ”

หลินเหมียวเหมียวรู้สึกงงงวย

ขณะที่เธอกำลังจะถาม เมิ่งเหยาที่อยู่แถวหน้าก็คว้าป้ายแล้วโพล่งออกมา “ร้อยล้าน! ”

หลังจากสิ้นสุดเสียง เธอถึงได้สูดลมหายใจเข้าได้ในที่สุด เชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และมองไปที่อวิ๋นซู

อวิ๋นซูยิ้มเบา ๆ และภายใต้การจ้องมองของทุกคน เธอวางมือบนป้าย แต่ไม่ได้ยกขึ้น

พิธีกรบนเวทีรอนานกว่าหนึ่งนาที ตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครเสนอราคาอีก และพูดว่า “ร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง! ”

“ร้อยล้านครั้งที่สอง! ”

“ร้อยล้านครั้งที่สาม! ”

“......”

เสียงเคาะครบสามครั้ง

เมิ่งเหยาซื้อภาพงานเขียนอักษรจีนของจ้าวจือเชียนในราคาหนึ่งร้อยล้าน

ทุกคนในงานมองหน้ากันด้วยความสับสน มองเมิ่งหยาวราวกับว่าพวกเขากำลังมองคนที่กำลังถูกเอารัดเอาเปรียบ

เม