บทที่ 45

อวิ๋นซูรู้สึกราวกับถูกพรากวิญญาณออกไป เดินอย่างไร้จุดหมายบนถนน

ในช่วงเวลานี้ พ่อแม่ของเธอพูดคำพูดที่เจ็บปวดมากมาย ทุกครั้งที่นึกถึง เธอก็จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แทงทะลุเข้าไปถึงกระดูก

แต่ครั้งนี้เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เลย

แม้จะมึนนิดหน่อยก็ตาม

ดูเหมือนว่า......พวกเขาในตอนนี้ ถึงจะเป็นตัวตนของพวกเขาจริง ๆ

ความรักที่พวกเขามอบให้เธอครั้งก่อน ก็เป็นเพราะต้องการเอาใจเธอที่กำลังจะเป็นนายหญิงในอนาคตของตระกูลเหอก็เท่านั้น ที่โอบกอดและโอบอุ้มเอาไว้ ต่างก็เพื่อคำว่าเหอแค่คำเดียว

ไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ในครอบครัวที่เกี่ยวข้องกับสายเลือด

“เอ๋” จู่ ๆ เย่ชางแหยนก็พูดกับเฮ่อเยียนสือที่นั่งหลับตาอยู่เบาะหลัง “นั่นไม่ใช่ภรรยาของคุณหรอกเหรอ? ”

เฮ่อเยียนสือลืมตาขึ้นทันที มองออกไปนอกหน้าต่าง

นอกหน้าต่าง มีหญิงสาวหลงทางเดินเพียงลำพัง ทั้งน่าสงสารและเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก

“หยุดรถ”

เย่ชางแหยนเม้มริมฝีปากและแอบหัวเราะเยาะขณะหยุดรถ

“เฮ้ คุณอวิ๋น! ”

อวิ๋นซูเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง เห็นเฮ่อเยียนสือนั่งอยู่ที่เบาะหลัง ร่างกายที่เย็นชาของเธอดูเหมือนว่ากำลังได้สัมผัสกับแสงแดด แขนขาของเธอเองก็ค่อย ๆ