บทที่ 48

หลังจากผ่านวันสุดท้ายไป

หลินเหมียวเหมียวก็ตระหนักดีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอวิ๋นซู เธอจับมืออวิ๋นซูแล้วพูดว่า “แน่นอน ไม่มีปัญหา เธอสามารถอยู่ได้นานเท่าที่เธอต้องการเลย เราไปกันเถอะ”

ทั้งสองขึ้นรถ

หลินเหมียวเหมียวขับรถช้า ๆ มองย้อนกลับไปที่อวิ๋นซูเป็นครั้งคราว

อวิ๋นซูจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเธอว่างเปล่าราวกับตุ๊กตากระเบื้องที่แตกหัก

หลินเหมียวเหมียวรู้สึกเป็นทุกข์อย่างอธิบายไม่ถูก

“ที่รัก พ่อของเธอรีบร้อนเรียกให้เธอไปหาแบบนั้น สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ”

อวิ๋นซูหันกลับมาและยิ้มเบา ๆ “เขาต้องการให้ฉันแต่งงานกับเฮ่อหย่วนเจ๋อ”

หลินเหมียวเหมียวพูดไม่ออก “ทำไมต้องให้เธอไปแต่งงานกับคนเจ้าชู้แบบนั้นด้วย? ”

“เพราะพวกเขาต้องการพึ่งพาตระกูลเหอเพื่อนำตระกูลอวิ๋นกลับสู่จุดสูงสุดน่ะสิ” อวิ๋นซูพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องของคนอื่น

หลินเหมียวเหมียวรู้สึกปวดใจที่เธอเป็นแบบนี้ “เธอคงไม่เห็นด้วยหรอกใช่ไหม? ”

“ฉันตกลงไปแล้ว”

จู่ ๆ หลินเหมียวเหมียวก็หยุดรถ “ที่รัก เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ”

อวิ๋นซูยิ้ม “แล้วฉันต้องทำยังไงถ้าไม่ให้ฉันเห็นด้วย? ทนดูพวกเขาดื่มยาฆ่าแมลงต่อหน้าฉ