บทที่ 46

อวิ๋นซูเลิกคิ้วและยิ้ม “ไม่ใช่ว่าหมอเย่กับเยียนสือเพิ่งรู้จักกันหรอกเหรอคะ? ”

เย่ชางแหยน “......”

เฮ่อเยียนสือ “......”

หลังจากนั้นไม่นาน เย่ชางแหยนถึงได้รีบหาคำตอบแล้วพูดออกมา “ผมหมายถึง......สำหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว การให้บ้านแก่ผู้หญิงค่อนข้างที่จะมีความหมายพิเศษน่ะครับ...... ”

“หุบปาก! ” เฮ่อเยียนสือเตือนด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เย่ชางแหยนหุบปากด้วยความโกรธ

“ไม่ต้องสนใจเขา นิสัยส่วนตัวของเขาแค่ชอบพูดเรื่องไร้สาระไปเรื่อยก็เท่านั้น”

อวิ๋นซูส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ หมอเย่เป็นคนช่างพูด แต่ดูจากที่พวกคุณเข้ากันได้ดีแบบนี้ เลยรู้สึกว่าพวกคุณไม่ใช่แค่เพิ่งรู้จักกัน แต่กลับรู้สึกเหมือนว่าพวกคุณเคยเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก”

เย่ชางแหยนตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่าอวิ๋นซูที่ดูไร้เดียงสาจะเฉียบแหลมขนาดนี้

ตลอดระยะทางที่เหลือ เย่ชางแหยนก็ไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก

โชคดีที่มาถึงที่หมายโดยเร็ว

ทั้งสามลงจากรถ นายหน้าก็รออยู่แล้ว

เมื่อเห็นลูกค้า นายหน้าก็เดินเข้ามาอย่างกระตือรือร้น “ทั้งสามท่าน เชิญตามผมมาทางนี้ครับ”

พวกเขาทั้งสามเดินตามนายหน้าที่เข้าไปในวิลล่า

นี่คือวิลล่าสามชั้น และวิลล่านี้มีขนาด