บทที่ 0013

เย่เจียเหอคิดว่าผู้ชายคนนี้ได้อยู่เป็นเพื่อนวังโหรวมาสองวันแล้ว ตอนนี้จึงนึกถึงเธอขึ้นมาได้ และเธอก็ได้พูดขึ้นมาว่า "เรื่องนี้คุณไม่ต้องเข้ามายุ่งหรอก แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ได้โง่พอที่จะเดินเข้าประตูใหญ่ไปหรอกนะ ข้างห้องทดลองของพวกเรามีประตูเล็กๆอยู่ มีคนรู้น้อยมาก"

"ฮึ่ม พูดว่าคุณโง่ และคุณก็ไม่ฉลาดจริงๆด้วย"

ลู่จิ่งโม่หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ผมให้คนขับรถไปตรวจทางให้คุณแล้ว ดูก่อนเถอะ!"

เมื่อเย่เจียเหอมองดูรูปภาพ เธอก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที

แม้แต่ประตูใกล้ห้องทดลองที่ปกติไม่มีใครไปเลย กลับถูกนักข่าวเหล่านั้นปิดกั้นอย่างหนาแน่น

ลู่จิ่งโม่ถามด้วยเสียงที่ทุ้มลึกว่า "ทำไมจู่ๆก็วิ่งมาที่นี่ล่ะ? เวลาไหนแล้ว คุณยังจะสนใจเรื่องการทดลองอีก?"

เย่เจียเหอพูดอย่างกลุ้มใจว่า "หนูในห้องทดลองฉันกำลังจะตาย เพื่อนร่วมฉันเตือนให้ฉันมาให้อาหารพวกมันน่ะ"

"มันสําคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เย่เจียเหอมองเขาอย่างหมดคำพูด

ลู่จิ่งโม่โทรหาคนขับรถต่อหน้าเย่เจียเหอ และขอให้เขาถามอย่างชัดเจนว่านักข่าวปรากฏตัวที่ประตูใกล้ห้องทดลองเมื่อไหร่?

ได้รับคําตอบว่า เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน

และเย่เจียเหอก็เข้าใ