ฮูหยินใหญ่เจียงเชิญชวนทุกคนอยู่กินข้าวที่เรือนของนาง เจียงหวานหว่านขอตัวกลับก่อนแล้ว“ท่านย่า ตอนนี้ข้าต้องกลับไปจัดยาให้ฮูหยินโจวให้เรียบร้อย อีกเดี๋ยวจะมีคนมารับ”เจียงหวานหว่านหาข้ออ้างฮูหยินใหญ่เจียงได้ยินว่าทำเพื่อฮูหยินโจว ก็รีบสนับสนุนให้เจียงหวานหว่านกลับไปก่อน“ไปเถอะ อย่าให้คนของฮูหยินโจวรอนานเลย”เจียงหวานหว่านย่อตัวและเดินออกจากห้องของฮูหยินใหญ่โจวก่อนออกมา นางได้ยินเจียงจิ่นเซวียนถามฮูหยินใหญ่เจียง “น้องหกเติบโตในหมู่บ้านชนบทกลับได้เรียนวิชาแพทย์ เก่งจริงๆ!”ประโยคนี้แม้ฟังดูเหมือนชื่นชมนาง ทว่าก็มีความเคลือบแคลงในตัวตนของนางเช่นกันฮูหยินใหญ่เจียงไม่ได้ใส่ใจความหมายในคำพูดของเจียงจิ่นเซวียน“นั่นเป็นเพราะน้องหกของเจ้าโชคดี”เฉาซื่อปิดปากหัวเราะ “ต้องเป็นเพราะบรรพบุรุษสกุลเจียงคุ้มครองคุณหนูหก”ฮูหยินใหญ่เจียงพยักหน้า คิดว่าเฉาซื่อกล่าวมีเหตุผลเจียงหวานหว่านได้ยินบทสนทนาเหล่าก็หัวเราะเยาะในใจเจียงจิ่นเซวียนเป็นคนไร้จิตใจเสียจริง ทันทีที่มาถึงก็ใส่ร้ายป้ายสีนางแล้วดูเหมือนเฉาซื่อกับเจียงอวิ้นจะล้างสมองเขาสำเร็จแล้วแต่ไม่เป็นไร นางทำใจเรื่องงนี้ไว้นานแล้
เจียงหวานหว่านเฝ้ามองหลิ่วซู่อดหลับอดนอนทำเสื้อให้เจียงจิ่นเซวียน นางรู้สึกว่าช่างไม่คุ้มเสียเลยทว่านางไม่มีวิธีห้ามปรามท่านแม่ จึงได้ปล่อยไปตามใจท่านแม่“คุณหนู หอหนีซางส่งเทียบเชิญมา”สือหลิ่วส่งเทียบเชิญให้เจียงหวานหว่านหลังจากเจียงหวานหว่านได้ดูก็ตัดสินใจไปหอหนีซางหากเป็นเทียบเชิญของหอหนีซางต้องลงนามไป๋หยู่ ทว่าครั้งนี้ไม่มีนางเดาว่าคนที่ต้องการพบนางคือเซียวหวายเจียงหวานหว่านพาหงเหลียนออกไปจากจวนและเดินทางไปหอหนีซางเมื่อลูกจ้างเห็นเจียงหวานหว่านก็เชิญเจียงหวานหว่านเข้าไปข้างในไป๋หยู่เห็นเจียงหวานหว่านก็ยิ้มและเดินนำนางไปยังเรือนด้านหลังภายในเรือน เซียวหวายกำลังชงชาเขาเห็นเจียงหวานหว่านก็ยิ้มและกล่าวทักทาย “แม่นางเจียง”เจียงหวานหว่านเดินไปหาเขาแล้วนั่งลง“คุณชายเซียวช่างมีอารมณ์สุนทรีย์”เซียวหวายยกถ้วยน้ำชามาวางไว้หน้าเจียงหวานหว่าน“แม่นางเจียง เชิญ”เจียงหวานหว่านยกถ้วยชาขึ้นมาดม จากนั้นก็จิบหนึ่งคำ“คุณชายเซียว แม้ชาโบตั๋นสีขาวจะดี แต่มีฤทธิ์เย็น ไม่เหมาะสมกับการดื่มในระยะยาว”เซียวหวายยิ้ม “ข้าไม่ค่อยดื่ม”เจียงหวานหว่านมองเขาแล้วยิ้ม“คุณชายเซียว
เซียวหวายหยิบเงินหนึ่งหมื่นตำลึงออกมาวางไว้ตรงหน้าเจียงหวานหว่าน“ข้าจะไม่เอาเปรียบแม่นาง”เจียงหวานหว่านไม่รอช้าเก็บตั๋วเงินของเซียวหวาย“คุณชายเซียว ร่วมมือกันอย่างราบรื่น”เซียวหวายหัวเราะ “แม่นางเจียง ทุกวันที่สิบห้าของเดือนข้าจะส่งคนไปเอาขี้ผึ้งเหมันต์นวลกระจ่าง เป็นเช่นไร?”“ได้” เจียงหวานหว่านตอบด้วยความยินดี“สมุนไพรของสกุลเซียวมีมาก หากแม่นางต้องการสิ่งใด บอกมาได้ตามสบาย”เซียวหวายกล่าวด้วยความจริงใจเจียงหวานหว่านปราดมองเขา รู้ว่าเซียวหวายสนใจสูตรยาของนาง“ดีสิ หากคุณชายเซียวจัดหาสมุนไพรให้ข้า ราคาของขี้ผึ้งเหมันต์นวลกระจ่างข้าลดให้ท่านได้อีกหน่อย”เซียวหวายรีบปฏิเสธ กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เดิมทีข้าก็เอาเปรียบเจ้าอยู่แล้ว ยึดตามราคาห้าร้อยตำลึงต่อขวดเถอะ”เจียงหวานหว่านรู้จักเซียวหวายดี แม้จะรู้ว่าเขาสนใจสิ่งใด ทว่านางไม่สนใจเพื่อไม่ให้เซียวหวายสงสัยในตัวนางสูตรยาขี้ผึ้งเหมันต์นวลกระจ่างให้เขาก็ไม่เป็นไรแต่ว่า นางนึกขึ้นได้ว่าสกุลเซียวกำลังจะเผชิญสถานการณ์ตกที่นั่งลำบากก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเซียวหวาย“คุณชายเซียว ได้ยินว่าฝ่าบาทกังวลเรื่องท้องพระคลังว่างเปล่า สกุลเซียวขอ
“แม่นางเจียง ราคานี้สูงเกินไป โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งกำไรต่อปีก็แค่สามหมื่น ห้าหมื่นตำลึงเท่านั้น”เซียวหวายอยากร่วมลงทุน แต่เขาคิดว่าราคาสูงเกินไปเจียงหวานหว่านหัวเราะ “ดุจดั่งมรกตงาม หนึ่งชุดราคาสองร้อยตำลึง พวกคุณหนูบ้านเศรษฐีซื้อไหว ต้นทุนราคาแปดสิบตำลึงต่อขวด”เจียงหวานหว่านกล่าวแผนการขายออกมาเป็นชุดเซียวหวายได้ฟังตายิ่งเป็นประกายร่วมลงทุนหกแสนตำลึง ใช้เวลาเพียงหนึ่งปีก็สามารถได้เงินทุนกลับคืนมา กำไรในปีที่สองก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเซียวหวายนำสิ่งที่เจียงหวานหว่านกล่าวมาทั้งหมดคิดทบทวนในใจอีกรอบ เขาตัดสินในร่วมลงทุนด้วยเจียงหวานหว่านหยิบสัญญาที่เตรียมเอาไว้นานแล้ว ยื่นให้เซียวหวายลงนามเซียวหวายหนังตากระตุกเดิมทีเขาแค่สนใจขี้ผึ้งเหมันต์นวลกระจ่างของเจียงหวานหว่านเท่านั้นนึกไม่ถึงว่าจะโดนเจียงหวานหว่านขุดหลุมเข้าให้แล้ว“แม่นางเจียง สิทธิ์การลงทุนไม่สามารถเปลี่ยนมือได้ภายในสิบปี เจ้าสงสัยในตัวข้าหรือ?”เซียวหวายอ่านเนื้อหาในสัญญาของเจียงหวานหว่านแล้วมุมปากกระตุก“ไม่ใช่ ข้าทำเพื่อความมั่นคงของกิจการ”เป้าหมายนางเพื่อต่อกรกับหรงมู่หานลากหรงมู่หานลงมาจากตำแหน่งอันส
เจียงหวานหว่านถามเซียวหวายว่าจะเข้าวังไปรักษาเซียวกุ้ยเฟยเมื่อใดเซียวหวายบอกเจียงหวานหว่านว่าเขากำลังจะไปพบพี่สาว หากได้รับคำตอบ กลับไปเขาจะแจ้งให้นางทราบเจียงหวานหว่านทำเป้าหมายสำเร็จแล้ว นางก็ไม่อยู่หอหนีซางต่อแล้วหลังเจียงหวานหว่านจากไป รถม้าของเซียวหวายมุ่งไปพระราชวังเพื่อพบเซียวกุ้ยเฟยหลังเซียวกุ้ยเฟยได้ฟังคำพูดน้องชาย ก็เกิดความสงสัยในใจหมอหลวงในวังยังรักษาไม่ได้ สตรีนางหนึ่งจะรักษานางหายได้เช่นไรเซียวหวายเกลี้ยกล่อมต่อไป ในที่สุดเซียวกุ้ยเฟยก็ตกลงนัดหมายเวลาเข้าวังของเจียงหวานหว่านเรียบร้อยแล้ว เซียวหวายออกจากวังไปไป๋หยู่ใช้โอกาสนี้ส่งชุดให้เจียงหวานหว่านจากนั้นก็นำคำพูดของเจียงหวายแจ้งให้เจียงหวานหว่านทราบหอหนีซางส่งชุดให้เจียงหวานหว่านหลายต่อหลายครั้ง จึงดึงดูดความสนใจของคนในจวนสกุลเจียงโดยเฉพาะฮูหยินใหญ่เจียง นางรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเสื้อผ้าของหอหนีซางไม่ใช่เสื้อผ้าที่คนธรรมดาจะสวมใส่ทว่าเจียงหวานหว่านรับเสื้อผ้าจากหอหนีซางหลายต่อหลายครั้ง ทำให้นางรู้สึกกังวลใจเรื่องที่หอหนีซางส่งเสื้อผ้าให้กับเจียงหวานหว่าน เป็นเจียงอวิ้นที่ตั้งใจให้ฮูหยินใหญ่เจียงร
ฮูหยินใหญ่เจียงชอบมากเฉาซื่อและเจียงอวิ้นสีหน้าหงุดหงิด พวกนางได้ข่าวแค่ว่าเจียงหวานหว่านได้รับเสื้อของหอหนีซางที่สั่งตัดตามขนาดตัวของนางแต่ไม่รู้ว่าเจียงหวานหว่านยังสั่งทำให้ฮูหยินใหญ่เจียงด้วยเช่นกัน“หว่านเจี่ยเออร์ เจ้ามีน้ำใจนัก”ฮูหยินใหญ่เจียงลูบเสื้อผ้าอย่างรักใคร ไม่ยอมปล่อยมือเจียงอวิ้นชื่นชม “ท่านย่าสวมใส่เสื้อของหอหนีซาง ยิ่งสวยขึ้นไปอีก คุณหนูหกช่างมีความสามารถจริงๆ”“จริงด้วย คุณหนูหกกตัญญูเสียจริง”เฉาซื่อเอ่ยปากชมด้วยเจียงอวิ้นกล่าวต่อ “สตรีเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าของหอหนีซางยิ่งมีสีสันสดใส บุรุษได้ใส่ยิ่งมีสง่าราศี เสียดายที่ท่านพ่อไม่มี ไม่ทราบคุณหนูหกจะสั่งทำเสื้อให้ท่านพ่อเมื่อใด?”ฮูหยินใหญ่เจียงสนใจคำพูดของเจียงอวิ้น จริงด้วย ลูกชายนางเป็นขุนนางคนหนึ่งเช่นกันหากสวมเสื้อผ้าของหอหนีซาง ยิ่งเพิ่มความมีสง่าราศี สายตานางมองไปยังเจียงหวานหว่านแม่ลูกสกุลเฉากำลังมองเจียงหวานหว่านอย่างมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นพวกนางคิดว่าเจียงหวานหว่านและเจียงป๋อเหนียนพบหน้าก็ไม่ถูกกันแล้วไม่มีทางทำเสื้อผ้าเพื่อเจียงป๋อเหนียนแน่นอนเจียงหวานหว่านมองเจียงอวิ้นด้วยสายตาคมก
ฮูหยินใหญ่เจียงเริ่มวางแผนในใจแม้นางหวังให้ท่านอ๋องสู่ขอเจียงหวานหว่าน จวนสกุลเจียงก็สามารถอาศัยอำนาจโบยบินไปด้วยได้ทว่าแต่งไปเป็นอนุของท่านอ๋อง กลับทำสิ่งใดตัดสินเองตามใจไม่ได้มิสู้แต่งเป็นฮูหยินเอกของตระกูลผู้ดี นั่นก็เป็นการสนับสนุนสกุลเจียงอีกทางหนึ่งสายตานางกวาดมองเจียงหวานหว่านและเจียงอวิ้นในเมื่อเกิดเป็นลูกหลานสกุลเจียง ก็ต้องอุทิศเพื่อสกุลเจียงเจียงหวานหว่านเห็นว่าปฏิเสธไม่ได้แล้ว จึงตอบตกลง ถึงเช่นไรนางก็ไม่กลัวคนเหล่านั้น“แล้วแต่ท่านย่าจะจัดการเจ้าค่ะ”ฮูหยินใหญ่เจียงกล่าวด้วยความพอใจ “วางใจเถอะ ย่าจะทำให้พวกเจ้างดงามโดดเด่นเหลือผู้ใด”เจียงหวานหว่านกรอกตาบนในใจฮูหยินใหญ่เจียงจะทำเหมือนนางเป็นสินค้าให้คนอื่นเลือกอยู่ได้“ท่านย่า ข้าไปด้วย”เจียงอวิ้นแสดงเจตนา นางไม่มีทางปล่อยให้เจียงหวานหว่านออกหน้าออกตาแต่เพียงผู้เดียวนางได้ยินว่าสกุลจ้าวมีความสัมพันธ์สนิทสนมกับองค์ชายรองไท่จวินจวนสกุลจ้างมีศักดิ์เป็นยายขององค์ชายรองหากคราวนี้ทำให้องค์ชายรองประทับใจได้ คงดีไม่น้อยฮูหยินใหญ่เจียงลังเลงานเลี้ยงในครั้งนี้ล้วนแต่เป็นลูกหลานของภรรยาหลวงตอนนี้อวิ้นเ
เจียงหวานหว่านย่อตัวลงเล็กน้อย “ผู้เยาว์คือเจียงหวานหว่าน มีธุระกับข้าหรือ?”เมื่อได้ฟังเจียงหวานหว่านเรียกตัวเองว่าผู้เยาว์ หรงมามายิ้มออกมาน้อยๆ อย่างมีเมตตา“ข้าน้อยคือหรงมามาที่คอยรับใช้เซียวกุ้ยเฟย ข้าได้รับบัญชามาจากกุ้ยเฟยให้มาขอบคุณเรื่องที่แม่นางเจียงส่งขี้ผึ้งเหมันต์นวลกระจ่างมาให้ นี่คือของรางวัลที่เซียวกุ้ยเฟยพระราชทานให้แม่นางเจียง”นางกำนัลสองคนที่อยู่ข้างหลังหรงมามายกถาดเดินมาข้างหน้าหรงมามาเปิดผ้าคลุมแดงออกเผยให้เห็นของข้างในแท่งทองคำทองอร่ามวางอยู่เต็มถาด อีกถาดก็เต็มไปด้วยเครื่องดับอัญมณีต่างๆเฉาซื่อและเจียงอวิ้นมองด้วยความอิจฉาริษยาทว่าอยู่กันไกลเกินไปจึงไม่ได้ยินว่าเจียงหวานหว่านกำลังสนทนาสิ่งใดเห็นเพียงเจียงหวานหว่านได้รับรางวัล“ขอบพระทัยเซียวกุ้ยเฟย ข้าน้อยไม่กล้ารับ”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความถ่อมตน ดวงตาเป็นประกายกระจ่างใสแต่นางไม่ได้ตื่นตาตื่นใจกับเงินทองที่อยู่ตรงหน้าหรงมามากล่าวด้วยความชื่นชม“เหล่านี้เป็นสิ่งของที่แม่นางควรได้รับ หากแม่นางมีเวลา ตามข้าน้อยไปขอบพระทัยในวังได้หรือไม่”เจียงหวานหว่านได้คำพูดของฟังหรงมามาก็รู้ว่าเซียวกุ้ยเ