บทที่ 88

เจียงหวานหว่านนำคนทั้งคู่ไปพบหลิ่วซู่ เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องหลิ่วซู่ ก็เคาะประตู

หลิ่วซู่ได้ยินเสียงของเจียงหวานหว่านก็วางเข็มกับด้ายในมือลง แล้วเดินที่ประตู เพื่อดึงบานประตูให้เปิดออก

“ท่านแม่”

เจียงหวานหว่านดึงแขนของหลิ่วซู่ สองแม่ลูกเดินเข้าไปในห้อง

“ท่านแม่ ข้าจะออกไปข้างนอกสองสามวันนะเจ้าคะ”

หลิ่วซู่ตะลึง “อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้จะไปที่ใดหรือ”

“ท่านหญิงหลิงโหรวจะเดินทางไปเยี่ยมญาติ ท่านอ๋องจึงให้ข้าช่วยดูแล อย่างมากสุดก็ครึ่งเดือนเจ้าค่ะ”

หลิ่วซู่ยังคงไม่วางใจให้เจียงหวานหว่านออกไปข้างนอกคนเดียว

“เจ้าออกไปข้างนอกคนเดียว แม่ไม่วางใจ”

เจียงหวานหว่านยิ้มสดใส “ท่านแม่ ข้าจะดูแลตัวเองให้ดีเจ้าค่ะ”

“ไม่เช่นนั้นให้สือหลิ่วไปเป็นเพื่อนเจ้าไหม”

หลิ่วซู่หารือกับเจียงหวานหว่าน

เจียงหวานหว่านยิ้มหวาน “ท่านแม่ ข้าไปดูแลท่านหญิง หากพาสาวใช้ตามไปด้วยอีกคน เกรงว่าจะไม่เหมาะเจ้าค่ะ”

หลิ่วซู่ถอนหายใจ

“ก็ได้ เจ้าต้องรีบกลับมานะ”

จิตใจคนในจวนเจียงยากจะคาดเดา ซิ่วกู่กับหงเหลียนก็เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน

สือหลิ่วเข้าใจนิสัยของท่านแม่ และรู้สีหน้าท่าทีที่ปฏิบัติต่อผู้อื่นของพวกคนในจวนเจียงเหล่