เมิ่งเหยียนเป็นยาพิษที่มีเมตตาที่สุดของยายใบ้แล้วจากคำบอกเล่าของเจียงหู ยายใบ้ทำยาพิษพิเศษนี้ขึ้นมาเพื่อทดสอบความรู้สึกของคนรักที่มีต่อนางรอให้นางช่วยท่านแม่ออกมาได้แล้ว ค่อยจัดการเจียงอวิ้นทีหลังเจียงหวานหว่านออกจากห้องของเจียงอวิ้นเงียบๆ จากนั้นก็รุดออกไปที่ประตูจวนสกุลเจียงเพิ่งจะถึงปากประตูจวน เจียงหวานหว่านเห็นสือหลิ่ววิ่งมาหานางด้วยท่าทางรีบร้อน“คุณหนู แม่นมหวังแอบขึ้นรถม้าออกไปเงียบๆ แล้ว”คุณหนูสั่งให้นางจับตาแม่นมหวัง นางพบว่าแม่นมหวังแอบออกไปข้างนอกตอนดึกๆ “คุณหนู ไม่มีรถม้า เกรงว่าพวกเราจะตามแม่นมหวังไม่ทัน”เสิ้นเสียงคำของสือหลิ่ว ด้านหลังทั้งสองคนก็มีเสียงเกือกม้าดังขึ้นเจียงหวานหว่านเดินตามเสียงเกือกมาไป แล้วก็เห็นหรงซีถนนที่เงียบสงัด เสียงเกือกมาของหรงซีทำให้เจียงหวานหว่านเบาใจหรงซีหันมาก็เห็นเจียงหวานหว่านที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนสกุลเจียงเขาส่งสัญญานให้คนอื่นตามรถม้าของแม่นมหวังไป ส่วนตัวเขามาหยุดอยู่หน้าเจียงหวานหว่าน“ท่านแม่ข้า...อยู่ที่ภูเขาเทียนหู่”เจียงหวานหว่านเมื่อเห็นหรงซีก็รู้สึกคัดจมูก กล่าวสะอึกสะอื้นหรงซีที่นั่งอยู่บนหลังมายื่นมือมา
“ท่านแม่ข้าอยู่ที่ใด?”เจียงหวานหว่านก้าวฉับๆ วิ่งมาถึงโถงกลางหมู่บ้าน“คุณหนู ยังหาฮูหยินไม่พบเจ้าค่ะ”หงเหลียนกล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเจียงหวานหว่านกวาดสายตามองไปรอบๆ จากนั้นก็มุ่งเป้าไปที่หัวหน้าโจร นางเดินอย่างเยือกเย็นไปอยู่ตรงหน้าหัวหน้าโจร“คนที่จางวั่งไฉพามาอยู่ที่ใด?”หัวหน้าโจนจางเทียนอ้ำอึ้ง “พวกท่านพูดสิ่งใด ข้าไม่เข้าใจ”“รีบบอกมา ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า”หงเหลียนกล่าวอย่างเร่งรีบ นางพลิกทั้งหมูบ้านหาแล้วก็ยังหาฮูหยินไม่พบ“จางวั่งไฉอยู่ที่ใด?”สายตาดุจคบเพลิงของเจียงหวานหว่านจับจ้องจางเทียน“ข้าไม่รู้จักจางวั่งไฉ”เห็นว่าจางเทียนไม่บอกความจริง นัยน์ตาเจียงหวานหว่านมีแววอาฆาตเข้มข้นสาดออกมานางยกมือขึ้นมาดึงดาบบริเวณเอวของหงเหลียน จากนั้นก็ตวัดข้อมือ ปลายดาบทิ่มลงไป แทงเข้าไปกลางต้นขาขวาของจางเทียน“พรวด”เลือดสดไหลนอง!“อ๊าก...”จางเทียนเจ็บจนร้องตะโกนออกมา ความเจ็บปวดรุนแรงวิ่งพล่านไปทั่วร่างเจียงหวานหว่านดึงดาบออกมา จากนั้นก็แทงไปที่กลางต้นขาซ้ายของจางเทียนอีกครั้งดวงตาทั้งสองข้างของเจียงหวานหว่านเป็นสีแดงเข้ม นางถามเน้นทีละคำ “เจ้าและลูกพี่จางวั่ง
หลิ่วซู่กล่าวด้วยสีหน้าผิดหวัง “ชุนฮว๋า เจ้าเข้าร่วมกับพวกโจรภูเขา ทั้งยังกล้าทำเรื่องผิดต่อฟ้าดินร้ายแรง ย่อมไม่มีจุดจบที่ดีเป็นแน่ เจ้าหยุดซะเถอะ”“ฮ่าๆๆ”ชุนฮว๋าหัวเราะอย่างมีความสุขราวกับกำลังฟังเรื่องตลก “เจ้านายบอกแล้วว่าให้ตัดอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายเจ้าส่งให้ลูกสาวเจ้าทุกวัน แค่คิดก็สนุกแล้ว!”เห็นท่าทางเสียสติของชุนฮว๋า หลิ่วซู่ถอยหลังเงียบๆสายตาชุนฮว๋าจับจ้องหลิ่วซู่เสมือนงูพิษเห็นท่าทางหวาดกลัวของหลิ่วซู่แล้ว ชุนฮว๋าหัวเราะอย่างวิกลจริตนางชี้ไปยังอักษรที่สลักไว้บนใบหน้าตัวเอง นัยน์ตามืดมัว กรีดร้องตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “ต้องขอบคุณทุกความเมตตาจากพวกเจ้าสองแม่ลูก ทำให้ข้ากลายเป็นคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง พวกเจ้าสมควรตาย!”ชุนฮว๋าระบายความเจ็บปวดของตนเองออกมา อารมณ์ผันผวนไม่ปกติ สายตาว่างเปล่า“เพื่อหนีออกมา ข้าต้องมอบความบริสุทธิ์ของตัวเองให้กับผู้คุมนักโทษ ฉวยโอกาสช่วงโกลาหลวิ่งหนีออกมา เดิมทีคิดว่าหนีออกมาเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าจะพบโจรภูเขา ฮ่าๆๆ หนีออกจากถ้ำเสือเจอรังหมาป่าจริงๆ ข้าถูกทรมานให้อยู่ไม่สู้ตายตลอดสามวันเต็มๆ”หลิ่วซู่ฟังสิ่งที่ชุ
เจียงหวานหว่านกำหมัดไว้แน่นจึงควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านภายในอกของตนเองได้เจียงหวานหว่านมองดูใบหน้าบวมแดงของหลิ่วซู่ ความโมโหทะลักออกมาจากใจเสื้อผ้าของหลิ่วซู่ไม่เรียบร้อย ใบหน้ามีรอยแผล หงเหลียนรู้สึกผิดมากหงเหลียนนำเสื้อคลุมในมือคลุมบนตัวหลิ่วซู่เจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่ขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากถ้ำภายนอกถ้ำ เจียงหวานหว่านสั่งให้หงเหลียนดูแลหลิ่วซู่ให้ดี“ท่าน ข้าจะไปขอบคุณท่านอ๋อง”หลิ่วซู่พยักหน้า หงเหลียนพยุงหลิ่วซู่ยืนรออยู่นอกถ้ำซีหรงเห็นเจียงหวานหว่านวกกลับมาก็กล่าวด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน“ไปเถอะ ข้าจะรับผิดชอบส่วนที่เหลือเอง”เจียงหวานหว่านเมื่อได้ฟังก็รู้สึกแสบจมูกชาติก่อน หรงซีเคยพูดเช่นนี้ ไม่ว่านางจะทำสิ่งใด เขาจะช่วยนางโดยไร้เงื่อนไขสายตาเจียงหวานหว่านมองปราดชุนฮว๋าที่ถูกปิดปากอยู่ ความโกรธแค้นในใจมากมายจนไม่อาจบรรยายออกมาได้หากนางมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าท่านแม่คงไม่รอดแล้วชุนฮว๋าที่อยู่ตรงหน้าไม่ควรได้รับการอภัยคนที่พยายามทำร้ายท่านแม่ นางไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด “จางวั่งไฉอยู่ที่ใด?”ชุนฮว๋าไม่ตอบคำถามเจียงหวานหว่าน นางแค้นตัวนางเองที่ไม่ฆ
จี้ฉวนจงดึงผ้าห่มห่อตัวแน่นหนา ไม่สนใจ“ใต้เท้า คนที่มาแจ้งความคือคนของจวนอ๋อง”จี้ฉวนจงเมื่อได้ยินคำว่าจวนอ๋องก็รีบเปิดผ้าห่มลุกขึ้นนั่งคนของจวนอ๋องมาแจ้งความต้องไม่ใช่เรื่องเล็ก ตัวเขาชักช้าไม่ได้เด็ดขาดเขาลนลานใส่ถึงเท้ารองเท้า สวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปข้างนอก“เร็วเข้า เปิดศาลาว่าการ”เหล่าเจ้าหน้าที่สะลึมสะลือ พากันยืนเกียจคร้านอยู่ตามห้องโถงใหญ่หรงซีนำหน้าเจียงหวานหว่านและหลิ่วซู่เดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่เหล่าเจ้าหน้าที่เมื่อเห็นหรงซีก็ตาสว่าง ยืนตัวตรง ไม่มีความง่วงนอนแม้แต่น้อยจี้ฉวนจงรีบเดินไปหาหรงซี “คารวะท่านอ๋อง”“อืม”หรงซีขานรับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเทียนซูนำชุนฮว๋าและโจรภูเขายกรังโยนเข้ามากลางห้องโถงใหญ่ จากนั้นก็เล่าว่าเกิดเรื่องใดขึ้น“ใต้เท้าจี้ ตัวการหลักจางวั่งไฉหนีไปได้ ผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นๆ ล้วนอยู่ที่นี่แล้ว”จี้ฉวนจงเบิกตาโพลงฟัง กลางคืนดึกดื่น ท่านอ๋องกลับจับพวกโจรภูเขายกรังมาถึงที่แล้วฮูหยินเจียงโชคดีเสียจริง นึกไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะผ่านมาช่วยชีวิตพอดีจี้ฉวนจงเงยหน้ามองหรงซีและสองแม่ลูกที่อยู่ข้างหลังหรงซี รู้สึกใจกระตุกบอกเล่ากันว่าท่านอ
เพียงแต่ชาตินี้เขาค่อนข้างต่อต้านนาง วันเวลาอีกยาวไกล นางมั่นใจว่าจะทำให้หรงซีรักนางได้โดยเร็วหงเหลียนไปเคาะประตู พบว่าไม่มีคนเปิดประตู นางเลยข้ามกำแพงไปดึงสลักหลังประตูเจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่เดินเข้าไปประตูเรือนเหมยมีดวงไฟสลัวไหวไปมาฉางเกอชูโคมไฟในมือ จากนั้นก็กล่าวกับสือหลิ่วที่อยู่ข้างกายด้วยความดีใจ“ฮูหยินและพี่สาวกลับมาแล้ว!”ทั้งสองคนรีบไปต้อนรับ เมื่อเห็นว่าหลิ่วซู่ปลอดภัยกลับมา สือหลิ่วก็ร้องได้ด้วยความดีใจหลิ่วซู่ลูบศีรษะของฉางเกอ“กลับห้องไปเถอะ ด้านนอกอากาศหนาว”ฉางเกอและเจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่ข้างซ้ายและข้างขวาหลังจากหลิ่วซู่และคนอื่นๆ กลับเข้าเรือนแล้ว เงาหนึ่งแอบออกไปจากเรือนเหมยเจียงหวานหว่านสั่งให้สือหลิ่วไปเอากล่องยามา จากนั้นก็ทำแผลให้ท่านแม่ตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นบาดแผลน้อยใหญ่ตามร่างกายหลิ่วซู่ นางมือสั่นหลังจากจัดการกับบาดแผลแล้ว ความแค้นในใจเจียงหวานหว่านยิ่งมากขึ้นตอนที่หลิ่วซู่ชำระล้างร่างกายโดยมีสือหลิ่วคอยปรนนิบัติ เจียงหวานหว่านก็ออกมาจากห้องของหลิ่วซู่หงเหลียนเดินมาอยู่ตรงหน้าเจียงหวานหว่าน นางคุกเข่าสองข้าง สองมือชูมีดสั
แม่นมหวังรีบปลอบใจเฉาหยูเฟิ่ง จากนั้นก็ส่งคนไปเรือนนายท่านเพื่อแจ้งนายท่าน“แม่นมหวัง เด็กหน้าประตูนำจดหมายมา”สาวใช้กระซิบกับแม่นมหวังแม่นมหวังรับจดหมายมาดู ทันใดนั้นก็ตื่นตระหนก“ฮูหยิน เกิดเรื่องแล้ว”เฉาหยูเฟิ่งน้ำตานองหน้าหันมองที่แม่นมหวัง “ตอนนี้ยังมีเรื่องใดสำคัญกว่าอวิ้นเออร์อีก”แม่นมหวังกล่าวอย่างร้อนใจ “ฮูหยิน นายท่านพี่ส่งคนส่งจดหมายมา”สายป่านนี้แล้ว ท่านพี่ยังส่งคนมาส่งจดหมาย ต้องเป็นเรื่องเร่งด่วนแน่นางรับจดหมายจากแม่นมหวัง เมื่อได้อ่านเนื้อหาข้างในจดหมาย เฉาหยูเฟิ่งสบสนจนใจรู้สึกชาแม่นมหวังร้อนใจเช่นกัน สามีนางตอนนี้ไม่รู้เป็นเช่นไรบ้างความคิดของเฉาหยูเฟิ่งเปลี่ยนไป สายตานางมองไปยังแม่นมหวัง“แม่นมหวัง หากเรื่องไม่อาจทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจได้ เจ้ารู้ใช่ไหมว่าควรทำเช่นไร?”แม่นมหวังกำหมัดแน่น “ฮูหยินโปรดวางใจ”เฉาหยูเฟิ่งกุมมือแม่นมหวังแน่น “แม่นมหวัง ข้าจะดูแลลูกสาวเจ้าให้ดี หาครอบครัวดีๆ คุ้มครองนาง”แม่นมหวังพยักหน้า ลูกสาวมีสกุลเฉาดูแล นางก็วางใจแล้ว“ฮูหยิน คุณหนูป่วยอย่างมีลับลมคมใน ได้ยินว่าเจียงหวานหว่านเป็นวิชาแพทย์ เกรงว่าอาการป่วยของคุณหนูต้อ
“เจ้าไม่ต้องแก้ตัวให้เจียงหวานหว่านเลย นับตั้งแต่นางกับสกุลหลิ่วกลับจวน สกุลเจียงของพวกเราก็โชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากอาการป่วยของอวิ้นเออร์เกี่ยวข้องกับนาง ข้าจะขับไล่นางออกไปจากจวนสกุลเจียงเป็นแน่”เจียงป๋อเหนียนไม่เพียงแต่ไม่พอใจเจียงหวานหว่านมากเท่านั้น แต่ยังดูถูกเหยียดหยามสกุลหลิ่วอีกด้วย ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งฐานะของเขาในตอนนี้เลยยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธเกรี้ยว ดังนั้นเจียงป๋อเหนียนจึงหันหลังเดินไปจะคิดบัญชีกับเจียงหวานหว่านและเมื่อเขามาถึงเรือนเหมย ประตูเรือนเหมยปิดสนิทอยู่เจียงป๋อเหนียนเดินไปเคาะประตูประตูเรือนเหมยถูกเปิดออก และใบหน้าของสือหลิ่วก็ปรากฏขึ้นเจียงป๋อเหนียนยกเท้าก้าวเดินเข้าไป แต่สือหลิ่วขวางเขาไว้“คาราวะนายท่าน”เจียงป๋อเหนียนไม่ได้ชายตามองสือหลิ่วเลยแม้แต่น้อยเขาย่ำเท้าจะเดินเข้าไปข้างใน“นายท่าน ฮูหยินกับคุณหนูยังไม่ตื่น นายท่านไปนั่งพักที่ห้องโถงก่อนเถอะขอรับ”สือหลิ่วสงสารฮูหยินและคุณหนูที่ทรมานมาทั้งคืน จึงอยากให้พวกนางได้นอนพักอีกสักหน่อยเจียงป๋อเหนียนกล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่งว่า “ไปตามเจียงหวานหว่านมาเดี๋ยวนี้”สือหลิ่วยังไม