บทที่ 92

เจียงหวานหว่านผ่อนลมหายใจหนักๆ นางต้องสงบ อย่าลนลาน

“เจ้าเล่าให้ละเอียดอีกรอบ”

เจียงหวานหว่านน้ำเสียงสั่นเทา

สือหลิ่วสะอึกสะอื้นเล่าเรื่องราวอีกรอบ

นางเสียงท่านแม่ไปไม่ได้ นางต้องช่วยท่านแม่ ท่านแม่ต้องไม่เป็นไร...

เจียงหวานหว่านบังคับให้ตัวเองสงบลง

หลังสงบลงแล้ว นางรู้ว่าคนที่จับท่านแม่ไปต้องเกี่ยวข้องกับเฉาหยูเฟิ่งแน่นอน

ชาติก่อนเวลานี้ไม่มีคนลักพาตัวท่านแม่

ดูเหมือนหลังจากเกิดใหม่ เรื่องบางเรื่องนั้นไม่เหมือนเดิมแล้ว

“สือหลิ่ว ไปจับตาแม่นมหวัง”

“เจ้าค่ะ”

สือหลิ่วยกชายกระโปรงวิ่งออกไป

ซิ่วกู่ได้รับข่าวจากเทียนซูแล้ว ได้รู้เรื่องฮูหยินเจียงหายไปไร้ร่องรอย

เมื่อได้เห็นเจียงหวานหว่านที่อกสั่นขวัญหาย ซิ่วกู่ใจกระตุก

“คุณหนู คนที่จับตัวฮูหยินต้องรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของฮูหยินเป็นอย่างดี”

ซิ่วกู่คาดเดาว่าเป็นการกระทำของคนรู้จัก

นัยน์ตาเจียงหวานหว่านไม่มีแววผันผวน ไร้ซึ่งอารมณ์

มีเพียงมือที่กำแน่นเผยให้เห็นถึงความไม่สบายใจของนาง

หัวใจที่เต้นเหมือนตีกลองทำให้นางหอบหายใจถี่

“ซิ่วกู่ นำเมิ่งเหยียนมา”

ซิ่วกู่ใจกระตุก เมิ่งเหยียนคือสูตรยาพิษลับเฉพาะของอาจารย์ในตอนนั้น เหตุใด