บทที่ 94

เมิ่งเหยียนเป็นยาพิษที่มีเมตตาที่สุดของยายใบ้แล้ว

จากคำบอกเล่าของเจียงหู ยายใบ้ทำยาพิษพิเศษนี้ขึ้นมาเพื่อทดสอบความรู้สึกของคนรักที่มีต่อนาง

รอให้นางช่วยท่านแม่ออกมาได้แล้ว ค่อยจัดการเจียงอวิ้นทีหลัง

เจียงหวานหว่านออกจากห้องของเจียงอวิ้นเงียบๆ จากนั้นก็รุดออกไปที่ประตูจวนสกุลเจียง

เพิ่งจะถึงปากประตูจวน เจียงหวานหว่านเห็นสือหลิ่ววิ่งมาหานางด้วยท่าทางรีบร้อน

“คุณหนู แม่นมหวังแอบขึ้นรถม้าออกไปเงียบๆ แล้ว”

คุณหนูสั่งให้นางจับตาแม่นมหวัง นางพบว่าแม่นมหวังแอบออกไปข้างนอกตอนดึกๆ

“คุณหนู ไม่มีรถม้า เกรงว่าพวกเราจะตามแม่นมหวังไม่ทัน”

เสิ้นเสียงคำของสือหลิ่ว ด้านหลังทั้งสองคนก็มีเสียงเกือกม้าดังขึ้น

เจียงหวานหว่านเดินตามเสียงเกือกมาไป แล้วก็เห็นหรงซี

ถนนที่เงียบสงัด เสียงเกือกมาของหรงซีทำให้เจียงหวานหว่านเบาใจ

หรงซีหันมาก็เห็นเจียงหวานหว่านที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนสกุลเจียง

เขาส่งสัญญานให้คนอื่นตามรถม้าของแม่นมหวังไป ส่วนตัวเขามาหยุดอยู่หน้าเจียงหวานหว่าน

“ท่านแม่ข้า...อยู่ที่ภูเขาเทียนหู่”

เจียงหวานหว่านเมื่อเห็นหรงซีก็รู้สึกคัดจมูก กล่าวสะอึกสะอื้น

หรงซีที่นั่งอยู่บนหลังมายื่นมือมา