บทที่ 25

ทันใดนั้น มู่จิ่วซีก็เงยหน้าแล้วยิ้มให้กับฮั้วอวิ๋นเทียน

นิ้วมือเรียวยาวเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เสียงดนตรีทุ้มต่ำไพเราะดังขึ้นราวกับภูติตัวน้อยที่ซุกซน

ราวกับสายน้ำที่ตกลงมาไม่ขาดสาย เสียงพิณไพเราะแต่ก็หนักแน่นมีพลัง จังหวะดนตรีสดใส เสียงเบาราวกับกำลังร่ำไห้ อารมณ์ปรับเปลี่ยนหลากหลาย ทำให้คนฟังน้ำตาไหลได้

ตรงหน้าของฮั้วอวิ๋นเทียนราวกับมีหญิงงามแสนอ่อนโยนปรากฎตัวขึ้น รู้สึกปวดใจจนอยากจะร้องไห้ ขอบตารื้นชื้น

"ขอแค่หัวใจใครซักคน อยู่กันไปจนแก่เฒ่า"

เสียงพิณจบไป ประโยคที่มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นทำให้ฮั้วอวิ๋นเทียนได้สติขึ้นฉันพลัน เขาหันไปมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างตกตะลึง

มู่จิ่วซีเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความคลุมเคลือของฮั้วอวิ๋นเทียน นางก็ยิ้มออกมาน้อยๆ พลางพูดว่า "ดูท่าท่านหัวหน้าหอฮั้วก็เป็นคนที่จริงจังในความรักเหมือนกันสินะ"

ฮั้วอวิ๋นเทียนรู้สึกหวาดกลัวในใจขึ้นฉับพลัน ราวกับเขาถูกคนล่วงรู้ความลับเข้าให้แล้ว

แต่เขาก็รีบสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว ร่างกายสั่นน้อยๆ สายตาดุดัน ค่อยๆ แผ่ซ่านกลิ่นอายความเย็นชาออกมา

"ฝีมือการดีดพิณของข้าเป็นเช่นไรบ้าง?" มู่จิ่วซีรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

"เ