บทที่ 53

โม่จุนอีกนิดก็เกือบจะสำลักอากาศตาย เขารีบกล่างขึ้นมาอย่างเคืองๆ : "มู่จิ่วซี เจ้าคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว ข้าไม่เคยเสียใจ!"

"งั้นก็ดี ในเมื่อถอนหมั้นกันไปแล้ว เรื่องของข้าก็ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าท่านผู้สำเร็จราชการแทนมาจัดการไม่ใช่หรือไง? ไม่งั้นข้าก็คงจะเข้าใจผิด" มู่จิ่วซีจ้องไปที่เขาและยิ้มขึ้นมา

โม่จุนพอเห็นท่าทีลำพองใจของนาง เขาก็มีความคิดอยากจะกระโจนไปบีบคอนางหายตายเลยจริงๆ

เขาเป็นท่านผู้สำเร็จราชการแทนผู้มีเกียรติ ใครบ้างที่ไม่เกรงกลัวเขา คนที่อยู่ต่อหน้าเขาล้วนกลัวตัวสั่น อย่างมากก็ถึงกับมือไม้วางไม่ถูก

มีใครคนไหนบ้างที่เหมือนกับมู่จิ่วซีที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ทำให้เขาโกรธมากจนราวกับอายุได้สั้นลง

แต่เพื่อไม่ให้ถูกพระพันปีหลวงจับเอามาเป็นประเด็น พระองค์จึงมักจะเรียกเขาให้เข้าไปในวังเพื่ออบรมสั่งสอน เขาจึงได้แต่อดทนกับผู้หญิงคนนี้ที่นับวันยิ่งเหิมเกริมขึ้นเรื่อยๆ

"อย่าโกรธเลย คนอย่างเจ้าพูดดีๆ ไม่ได้ ใจกว้างหน่อยสิ แม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ อีกอย่างพ่อของข้าก็ยืนอยู่ฝ่ายเจ้า ความสัมพันธ์ของพวกเราถ้าตึงเครียดเกินไปก็คงจะดูไม่ดีนัก"

มู