บทที่ 56

"ข้าก็ไม่กล้ามั่นใจ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าคุณหญิงอัครเสนาบดีได้ป่วยนอนติดเตียงอยู่ตลอดเวลา นี่ก็เป็นเวลาสิบปีแล้ว อีกไม่นานก็ใกล้จะต้องไปแล้ว พระเจ้าช่วย ข้าจะต้องรีบไปดู" มู่จิ่วซีพริบตาก็ให้เย่ฮานกลับรถม้ามุ่งไปยังจวนอัครมหาเสนาบดี

"ตอนนี้ ? ท่านไม่ไปหอหล่านจวี๋แล้วเหรอ ?"

"ไปสิ แต่ตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่ ข้าเดิมทีกะว่าจะไปนั่งคุยกับเพื่อนที่นั่นก่อน แต่ข้าจะต้องยืนยันก่อนว่าคุณหญิงอัครเสนาบดีเป็นเหมือนกับท่านแม่ของข้าหรือไม่ ใต้เท้าเย่ เจ้ารู้ไหมว่าหากคุณหญิงของอัครเสนาบดีถูกพิษเงาหอมนิโลบลเข้าไป มันหมายถึงอะไร?"

เสียงของมู่จิ่วซีทั้งเย็นชาและสั่นเครือ

เย่อู่เหิงถึงกับเกร็งขึ้นมาทั้งตัวในพริบตาราวกับลมหนาวเย็นได้พัดผ่านออกมาจากขา

"ใต้เท้าเย่ เจ้าไปตรวจสอบอีกทีว่าบรรดาคนในครอบครัวของใต้เท้าในราชสำนักยังมีคนในครอบครัวที่มีอาการป่วยหนักอีกหรือไม่? ไม่ใช่เพียงแค่สิบปีที่ผ่านมานี้ แต่อาจจะแค่ไม่กี่ปีนี้ ถึงแม้อาจจะยังไม่ถึงขั้นเอาชีวิต แต่จะต้องมีสัญญาณบ่งบอกเรื่องที่จะเกิดขึ้นแน่"

มู่จิ่วซีมองไปที่เย่อู่เหิงอย่างจริงจัง

"ข้าน้อยจะรีบไปดำจัดการในทันที" เย่อู่เหิงก็รู้สึกว่าเรื่องนี้จะน่าก