บทที่ 43

คนใช้ยกอาหารอย่างอื่นออกมา

คุณหญิงกำลังตักน้ำซุปให้เวินเหลียงและฟู่เจิงดื่มอย่างดีอกดีใจ “อาเหลียง อาเจิง พวกเธอต้องกินเยอะ ๆ นะ นี่น่ะย่าตุ๋นให้พวกเธอเป็นพิเศษเลยนะ รีบชิมเร็วเข้าสิ”

“คุณย่า คุณย่ารีบมานั่งกินเถอะค่ะ”

เวินเหลียงเอ่ย ระหว่างที่ก้มหน้า ทันใดนั้นกลิ่นเลี่ยนของน้ำซุปก็เตะขึ้นจมูก เธอควบคุมไม่อยู่ จึงรีบวิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วอาเจียนออกมา

“อาเหลียง เป็นอะไรไป?” คุณหญิงคิดถึงปฏิกิริยาของเวินเหลียงเมื่อครู่ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความตกตะลึง “ให้ตายเถอะ อาเหลียงคงไม่ได้มีน้องแล้วใช่ไหม?”

ฟู่เจิงส่ายหน้าอย่างใจเย็น “ไม่ใช่ครับ ช่วงนี้กระเพาะอาหารของเธอไม่ดี ต้องงดอาหารแล้วก็กินยาตลอด”

“หา? แบบนี้นี่เอง? พวกแกไปตรวจดูที่โรงพยาบาลหรือยัง?” คุณหญิงกระวนกระวายใจ

“อาเหลียงไปมาแล้วครับ” ฟู่เจิงเอ่ย

ครั้นได้ยินฟู่เจิงพูดแบบนี้ ท้ายที่สุดคุณหญิงถึงได้วางใจ

เธอจ้องตาทั้งสองข้างของฟู่เจิงอย่างเข้มงวดเพราะหวังดี “แกนะแก แต่งงานกันมาสามปีไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย ทำไมแกถึงไม่มีน้ำยาเลยนะ?”

ฟู่เจิง “...”

เมื่อเวินเหลียงบ้วนปากเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นก็ดันซุปออกไปข้าง ๆ “