บทที่ 356

“ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาท่านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กระทั่งเงาก็ไม่เห็น แม้แต่พี่ใหญ่ข้าและหลินซวี่ก็หาตัวท่านไม่พบ พวกเราทุกคนเป็นห่วงท่านมาก”

คำถามของเสี่ยวตง ทำให้เซียวเย่หลันอดหยุดเดินไม่ได้

เขาอยากฟังว่า เซี่ยเชียนฮวันจะตอบว่าอย่างไร

ในตอนนั้น

เซียวเย่หลันก็ได้ยินน้ำเสียงที่เฉยชาของผู้หญิงคนนั้นดังมาจากข้างใน “ข้าแค่ขึ้นภูเขาไปเก็บสมุนไพรนะ”

“เอ๋? นี่...”

เสี่ยวตงตกตะลึงจนอ้าปาก

นางรู้ว่า เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พูดความจริง

ตอนนั้นเซี่ยเชียนฮวันยืนกรานว่าท่านอ๋องยังไม่ตาย และยังบอกอีกด้วยว่าจะไปพาเขากลับมา ดังนั้นนางจะต้องไปหาท่านอ๋องอย่างแน่นอน แต่จู่ๆ ก็บอกว่านางขึ้นภูเขาไปเก็บสมุนไพรเนี่ยนะ?

แน่นอนเซียวเย่หลันที่อยู่นอกประตูหาได้รู้เรื่องนี้ไม่

หลังจากได้ยินคำตอบของเซี่ยเชียนฮวัน เขาก็ส่ายหน้า และยืนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับ

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว

เสี่ยวตงก็ถอนหายใจและหยิบกาเหล้าขึ้นมารินเหล้า “พระชายา หากท่านมีบางอย่างอยู่ในใจก็สามารถเล่าให้บ่าวฟังได้ อย่าเก็บมันไว้คนเดียว”

เซี่ยเชียนฮวันวางจอกเหล้าที่ดื่มจนเกลี้ยงลง ดวงตาคู่นั้นดูสับสนและมึนเมาเล็กน้อย นางพูดพึมพ