บทที่ 75

เฉียวซุนยังไม่ได้ตอบกลับ เธอก็ถูกดึงขึ้นไปบนตักของเขาเสียก่อน

ตอนที่นั่งลง ลู่เจ๋อก็ทำเสียงโอดครวญ อาจจะเอ็นยืดไปจนถึงบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ

เฉียวซุนกระซิบ “ปล่อยฉันลง!”

เอวเรียวของเธอถูกกอดไว้ ทั้งสองก็อยู่ใกล้กันมาก ออร่าความเป็นชายอันบริสุทธิ์ของลู่เจ๋อราวกับผ้าไหมพันรอบใบหน้าของเธอ แสดงถึงความอบอุ่นที่เย้ายวนใจ

เขาก้มหน้าลงมาดูอาการของเธอ

เธอสวมชุดคนไข้หลวมๆนั่งลงบนตักของชายคนนั้น โดยมีขาเรียวยาวขาวทั้งสองข้างวางอยู่บนกางเกงผ้าสีเข้มของชายคนนั้น มันเป็นความรู้สึกต้องห้ามอย่างอธิบายไม่ได้ ราวกับว่าผู้ชายคนนั้นกำลังเล่นตลกกับเธอ

เสียงของลู่เจ๋อเริ่มแหบห้าว “แค่นั่งบนขาของฉันแล้วทายาซะ!”

เฉียวซุนไม่ขัดขืน เธอหยิบกล่องยาที่เขาส่งมาแล้วทายาให้เขาอย่างเงียบๆ

แสงสว่างอันนุ่มนวล

ลู่เจ๋อเฝ้ามองดูท่าทางของเธอ

เธอก้มลงแล้วดูเต็มใจที่จะนั่งบนตักของเขา เขาคิดว่าเขารู้ว่าเธอเลือก...ที่จะเสียสละตัวเองเพื่อพี่ชายคนโตของเธอ

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหึง

ลู่เจ๋อรู้สึกหึง มักจะชอบทรมานคนอื่น ทันทีที่เขาคิดเรื่องนี้ฝ่ามือของเขาก็เอื้อมเข้าไปในชุดคนไข้หลวมๆ ของเธอแล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่มีความอดทนแล