CHAPTER TEN     Tumawa nang patuya si Ruel. Tinunghayan nito ang mukha niya. "Bakit ba kailangan ko pang malaman 'yon?" Ito rin ang sumagot sa sariling tanong.     Habang unti-unti na namang pinagagapang ang nagbabagang bibig sa kanyang leeg, papaakyat.     "Ang importante, sa akin ka na uli ngayon, mahal ko."     Pasipsip na hinagkan nito ang kanyang mga labi.     Ipinilig ni Catherine ang ulo. Ilang ulit iyon. Inilalayo niya ang mukha.     Ngunit nakuntento ang kaniig sa kanyang punong-teynga. "Umuwi ka na uli sa akin," sambit nito.     Napalunok si Catherine.     Kailangan niyang iwaksi ang pagkalasing na idinulot ng naglalagablab na pagnanasa ni Ruel.     "Sa akin ka na lang, Arminda. Kaya kong ibigay sa 'yo ang lahat-lahat ng ibig mo," pangako nito, paanas. &nbs

CHAPTER TWELVE     HINDI inaasahan ni Catherine ang mala-paraisong lugar na naghihintay sa kanilang pagdating.     Ubod nang lawak ang puting buhanginan na nakalatag sa paanan ng matayog na istruktura ala-lighthouse ang disenyo.     "Nung maliit pa si Auntie, nangarap siyang magkaroon ng sarili niyang lighthouse. Kaya ganitong bahay ang pinili niyang ipatayo," pagkukuwento ni Ruel habang naglalakad sila sa dalampasigan kinabukasan.     Dapithapon na sila nakarating dito matapos ang halos limang araw na paglalayag sa dagat. Sakay sila ng pribadong yate na pag-aari din ng mga Cervantes.     Kasalukuyang nakadaong sa di-kalayuan ang naturang yate.     Arminda.     Nagsikip ang dibdib ni Catherine nang mabasa ang mga letrang nakapintura sa gilid ng puting sasakyang-tubig. Sinikil niya ang maling nararamdaman.  

CHAPTER FOURTEEN     Kinusut-kusot ni Ruel ang mga mata. Para bang ginigising ang sarili kung sakaling bangungot na naman ang nagaganap.     "Talaga bang nandito ka na ngayon uli sa piling ko, Arminda?" tanong nito, paanas.     "Oo, Ruel," tugon ni Catherine. Nangingilid sa luha ang mga mata.     "Hindi ka na aalis?"     Umiling si Catherine nang magkaroon ng bara ang lalamunan.     "God, Arminda!" bulalas nito habang isinusubsob ang mukha sa kanyang leeg at balikat. "You didn't know how I hated myself! How I felt guilty--nung mawala ka!"     Halos wala sa loob, hinaplos ng mga daliri niya ang matatag na hubog ng mga pisngi at panga ni Ruel.     "Ssh, tama na 'yan," anas niya.     Ang tanging alam ni Catherine, nais niyang maibsan ang paghihirap ni Ruel.    

CHAPTER SIXTEEN     Sa una lang ang kirot.     And it was worth it, bulong ni Catherine sa sarili.     Dahil ang sumunod sa sakit ay pulos walang kahulilip na ligaya.     Parang hindi siya makapaniwalang nalasap na niya kung paano ang maging ganap na babae.     At ang puro at ang dalisay na satispaksiyon.     Parang walang katapusan ang pagsikdo at ang pagpintig ni Ruel habang pinadadaloy ang katas ng buhay sa kanyang katawan.     At hindi pa rin ito umalis sa ibabaw niya kahit na nanumbalik na ang mga payapang alon.     Aywan kung gaano katagal silang nanatili sa gayong ayos bago nag-angat ng ulo si Ruel.     Tinunghayan siya nito. May kislap ang mga matang nakatitig nang buong pagsuyo.     "I want you again," sambit nito habang ngumingiti ang mga

CHAPTER EIGHTEEN     "I-ikaw na ang magbukas, Inday," utos niya sa kausap.     Kahit na sabihin niyang imposibleng masundan siya ni Ruel dito, hindi niya magawang iwaksi ang takot.     Si Auntie Mina ang dumating.     Agad siyang yumapos sa matandang dalaga.     "Oh, Auntie!" Hindi na niya napigil ang mapaiyak habang nakayupyop siya sa dibdib ng butihing babae.     "Tahan na, iha," pang-aalo nito.     "Salamat at dumating po kayo!" hikbi niya.     "Huwag ka nang mag-alala, iha," dagdag ni Auntie Mina habang panay-panay ang paghagod sa kanyang ulo at likod. "Nandito na ako. Hindi kita pababayaan."     Unti-unting huminto ang pagluha niya. "Oh, Auntie, hindi ko na po alam ang gagawin ko!"     "Ano ba ang nangyari? Bakit bigla ka na lang umalis sa resthouse?"