"Forgiving people in silence and never speaking to them again is a form of self care." - poetsglobe.I saw this post while scrolling through my Instagram feed. Well, yeah. Mas mabuti na siguro 'yong manahimik na lang ako at hanapin ang peace nang mag-isa. Hindi ka magiging masaya kung ang saya na hinahanap mo ay mula sa iba. Ang tunay na saya ay ang katahimikan ng isip mo at pagiging kuntento kahit walang tulong mula sa ibang tao.Pinapangako ko sa sarili ko na hahanapin ko ang saya kahit ako lang. Kahit sarili ko lang ang kasama ko. Bubuuin ko ulit ang sarili ko. Babangon ako para bumuo ng panibagong simula. Panahon na rin siguro para kalimutan ang mga taong dulot lang sa akin ay sakit. Masaya naman ako noong wala siya, siguradong makakaya ko rin ito ngayon.Kaya mo ito, Cami. Mahirap pero kakayanin mo at kailangan mong kayanin.Naging awkward ang biyahe sa loob nang ilang minuto. Dahil ito sa huling sinabi ni Dash. Ayoko nang mag-assume dahil pakiramdam

Sa sandaling panahon, napakarami na ang nagbago. Tila hinipan ng hangin ang buhay ko. And it turned out to a whole chaos. Parang noong nakaraan lang ay katatapos lang ng kasal namin. Parang noong nakaraan lang din ay kalilipat lang namin sa bagong bahay. Everything seem so perfect and everything we plan went well. Wala na akong mahihiling pa. Masaya akong kasama ang pamilya ko, si Auden at ang maikling oras na nalalabi para sa akin.Pero kung gaano ako kabilis na sumaya sa sandaling panahon ay ganoon kabilis kung paano binawi sa akin lahat. What happened make me question myself. May nagawa ba ako sa buhay ko para pagdusahan ko ang lahat ng ito? Nakakalungkot lang na nasayang ang buong buhay ko na ginugol para buuin ang sarili ko. Nakakalungkot dahil nandito ako sa punto ng buhay ko na unti-unting nadudurog at nawawasak dahil sa taong akala ko'y 'tamang tao'.Despite all the chaos happening in my life, I'm thankful that I'm not losing my whole self yet. Ito

Kennedy's POVHalos patakbo akong naglakad habang palabas ng room dala ang mga gamit ko. Kakatapos lang ng huling klase namin sa araw na ito. Pupuntahan ko ngayon si Cams. Nabalitaan ko kaninang umaga ang nangyari sa airport. I'm so shocked when I found out it was my friend who's in the news. What is she doing at the airport that night?I was absent for few days so we barely talk. Sobrang sama ng timpla ng katawan ko to the point that I can't even text her so I don't have any idea what is going on."Mars! Saan punta mo?" Lumitaw bigla si Kim sa harap ko, she's wearing her usual bubbly face. Nag-angat ako ng tingin sa lalaking kasunod niya, kumunot ang noo ko. He looks familiar. I'm trying to remember from the back of my mind where I saw this man. Ohh... Yeah. He was Auden's friend. Iyong lalaking kasama ni Auden papuntang cafeteria na type ni Kim. Tinapunan ko ng makahulugang tingin si Kim. Ang bilis, ah. Mabilis rin itong maghihiwalay. Just kidding!

It has been eight months since Auden with his ex-girlfriend left and went to the United States. Each day has been tough for me. There were times that I would suddenly burst into tears. Pero kailangan kong tanggapin na hanggang doon na lang kami. Malaking sampal na sa akin na iniwan niya ako. Sampal ng katotohanan na kahibangan lang ang lahat. Ang pagpapakasal at ang pagsasama namin ay isang malaking pagkakamali at nabasura dahil sa taong tunay na nilalaman talaga ng puso niya.I let out a deep sigh as I watch my fellow graduates take pictures with their friends and family. Ngayon ang araw ng pagtatapos ko sa kolehiyo. My eyes wander in every corner of the university. I observe the surrounding as I reminisce the past. Natagpuan ko ang sarili ko na ini-imagine si Auden na nakasuot rin ng itim na toga. He's smiling while going to my direction. To my suprise, Adeena came out of nowhere, running towards Auden and smiling like a happy and a proud girlfriend.Mabilis na

From the middle, I pulled the curtain to either side, leaving it wide open. I next opened my sliding window. Fresh, cool breeze air blew and touched my face that I couldn't stop myself from closing my eyes just to feel it. Ang araw mula sa labas ang nagbigay liwanag sa buong kwarto ko. Ipinatong ko ang mga braso ko sa edge ng bintana. Dumungaw ako sa ibaba at saka pinagmasdan ang tahimik at magandang kapaligiran sa village. Sandali ko na lang ito makikita. Hindi ko alam kung kailan ko ulit mapagmamasdan ang paburitong lugar ko na ito na siyang kinalakihan ko. Sunod na nagtungo ako sa harap ng vanity table. I sat down and face the mirror. I started to brush my long red hair. Napatigil ako nang maalala ang mga nangyari kahapon. Kenny must be really hurt and I feel sorry for her. Guilty ako pero hindi ko naman ginusto iyon. Kung mababago ko nga lang sana ang nararamdaman ni Dash, sisiguruhin ko na siya ang magugustuhan nito. My life is still complicated like