Umiiyak na napaupo si Hendell at napasandal sa pinto ng kaniyang kuwarto. Inaatake na naman siya ng kaniyang kalungkutan. Wala sa sariling napatingin siya sa orasan. It's two in the afternoon. Isa isang nagfaflashback sa kaniya ang lahat ng nangyari noon. Ganoon palagi ang nangyayari tuwing inaatake siya. Lahat ng masasakit na alaala ay nagiging dahilan ng kaniyang paghagulgol. Sa sobrang sakit ay parang mawawasak na ang kaniyang ulo pati na rin ang kaniyang puso. She just wanted to live a normal life, mahirap bang ibigay iyon? Gusto niya lang magising ng walang bigat sa dibdib at walang tinatakasan at kinakalimutang bahagi ng kaniyang pagkatao. Gusto niya lang mabuhay. Pero bakit ayaw siyang tantanan ng kalungkutan?She opened her laptop. Kailangan niya ng distraction at umaasa siyang online si Syria para kahit papaano ay mayroon siyang mapaglabasan ng kaniyang mga sentimiyento. Tuloy tuloy lang na pumapatak ang luha niya at nanlal

 Kusang loob na sumama si Hendell kay Harken, hindi dahil sa nakokonsensiya siya o napipilitan. Gusto niya subukan na maging normal katulad nito. Now that Harken is beside her, she suddenly felt brave. Not the brave like no fear like. Iyon bang nagkaroon siya ng kaunting kumpiyansa dahil alam niyang nasa tabi niya lang ito."Ready?" nakangiting tanong nito nang makarating sila sa orphanage. She gulped. Ngayong nasa harapan na siya ng gate ay parang hinigop yata ang lahat ng lakas niya. Nanginginig at pinagpapawisan na rin ang mga kamay niya. It is funny because nothing happened yet but here she is, acting like everyone already harmed her. "Yeah, I think so," alanganing sagot niya. "Kung hindi mo talaga kaya, puwede naman tayong bumalik. Hindi kita pinipilit o inoobliga kitang samahan ako. My intention was to help you come out of your shell and I thought, this was the perfect place you could adjust. Dito kasi walang manghuhusga

Ilang araw nang walang paramdam si Harken kay Hendell magmula noong biglaan itong umalis ng restaurant kung saan sila dapat magdidinner. Noong gabi rin na iyon ay nagdesisyon siyang umuwi na lang dahil hindi siya ganoon ka kumportable na kasama si Marcio at Tres. Ni tawag o text ay wala siyang natatanggap mula rito. Nag uumpisa na siyang mag alala at hindi siya mapakali sa isang tabi. Her mind can't stop thinking over things that don't make sense at all. Kapag tinatanong niya naman si Marcio ay puro pagsusungit lang ang natatanggap niya. Napansin niya rin ang pagbabago ni Marcio matapos ang gabing iyon. Mas naging iritable ito at mainitin ang ulo. Hindi naman siya manghuhula para malaman ang lahat ng nangyayari. She hates being clueless! She hates it when she is worried about a blank space. Kahit update man lang sana, okay na siya doon. Pero ni 'ha' ni 'ho', wala. Mariin niyang hinilot ang kaniyang sintido. Nananakit na ito dahil sa walang tigil

"Kaya mo na bang magmaneho?" tanong ni Tres kay Hendell. Katatapos lang ng shift nila at mag aalas tres 'y media na nang madaling araw. Kasalukuyan silang nasa parking lot at nagpapahangin. Nauna nang umalis si Marcio kaninang alas dose matapos ang huling set nito.  Bumuga siya ng hangin at tinatamad na sumandal sa sasakyan nito. "Ewan. Siguro." "Try it," He threw her the keys and walked to the passenger side of the car. "Kailan ka pa ba ulit susubok? Kapag nabayaran niyo na ni Marcio 'yong utang niyo? Nako! Baka malabo na ang mga mata mo 'pag nangyari 'yon." He got a point there. But the question is, kaya na ba niya? "Hindi ka ba natatakot mamatay? Letting me drive after that accident?" She emphasizes the word 'accident' to stretch her whole point.  But Tres doesn't seem affected or worried about it. He simply shrugs her shoulders. "You ca

Mabilis na lumakad paalis si Hendell bago pa siya tuluyang sumabog sa inis. Hindi niya maintindihan kung bakit kailangan siyang pagchismisan ng mga iyon ng harap-harapan na parang wala lang siya sa tabi ng mga ito. Imagine, they are old- too old enough to attain a high level of understanding towards the younger generation pero sila pa itong nangunguna sa panghuhusga sa kapwa. Tuloy ay pinamamarisan ito ng mas nakababata sa kanila.  That cycle should stop. It has to end bago pa maging basura ang mundo. "Oh, mukha kang nalugi. Anong nangyari?" tanong ni Tres na nakatambay sa bungad ng gate niya.Naiinis na binuksan niya ang gate at pumasok. "Ang daming putakte sa mundo na 'to, Tres. May insecticides ba na mag e-eliminate ng mga taong peste sa mundo?"Rinig niya ang pagtawa nito habang sinusundan siya papasok ng bahay. "Wala pa yatang naiimbentong ganiyan. Kung sakaling mayroon man, siguradong bibili din si Ma