“Did he just call you Mom?” Para akong natulos sa ‘king pwesto at hindi ako makagalaw. Wala akong makapang kung anong salita sa ‘king isipan. Gulat lang ang mga mata kong nakatitig kay Alas. Mabilis ang pintig ng aking dibdib. “A-alas…” I uttered. I’m out of words. “B-bakit ka sumu─” “Yes, I’m calling him Mom. What wrong? She’s my mother,” pagpuputol sa ‘kin ng anak ko. “And who are you? Why do you look like me?” Parang mas lalo yatang nawalan ng lakas ng tuhod ko. Bumaling ako kay Nicho at lumuhod sa sahig. Hinawakan ko ang kanyang isang balikat gamit ang aking isang kamay at pilit na ngumiti. “P-pwede ka bang b-bumalik muna sa room mo?” I asked. Utal-utal ang aking pagsasalita dahil sa labis na kaba. He frowned. “Why? Are you didn’t answer my question, Mom. What happened to your arm?” I gulped and forced out a smile. “Mommy will explain l-later, okay? For now, m-makinig ka muna sa ‘kin. Go to your room first. Pupuntahan ka ni M-Mommy.” Sumulyap muna siya sa lalaking nakatayo

Narinig ko ang pagtunog ng doorbell. Agad akong napatingin sa pinto at bumuntong hininga. Hindi ko na tinawagan pang muli si nanay dahil mukhang alam ko na agad kung sino ang nasa labas ng pinto. Kakatapos ko lang tawagan si Alas kanina. Maybe twenty or thirty minutes ago at nang matapos ay si Nanay naman ang tinawagan ko para sabihan siya sa sitwasyon. And as usual, nanay and her nonending nags. Mamaya ko na papakinggan ulit ang pangangaral nito dahil may importante akong gagawin. Tumayo ako at lumapit sa pinto. Sinilip ko muna sa peephole kung sino ang na sa labas at nang makumpirma kung sino ito at malakas akong napabuntong hininga. Hindi nga ako nagkamali sa pag-iisip na si Alas ang na sa labas ng pinto. I pulled the door open and welcomed him with my tight smile. Sa totoo lang ay inaantok pa ako. Hindi ako nagkaroon ng matinong tulog kagabi kaya ito ang naging resulta, puyat. “Have you finally decided?” tanong nito. This time, hindi na malamig ang boses nito ngunit wala naman

“Sa lapag ka ba matutulog?” wala sa sarili kong tanong sa kanya. He looked at me. “Do you think I can sleep on the floor?” Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi at pinilig ang aking ulo. Pinanood ko siyang magsuot ng damit at lumapit sa kama habang ako naman ay nakatayo pa rin malapit sa pinto. Hindi tuluyang mag-sink in sa isip ko ang mga nangyayari. Hindi ako makapaniwalang gusto ako ni Alas katabi sa kabila ng mga nangyari. Humugot naman ako ng malalim na hininga bago nagdesisyong lumisan na lang. Umupo ako sa kama at bumuntong hininga. “Hindi ako sasama sa inyo bukas.” Ayokong pumunta. Ayokong makita ulit si Sir Nathan. Ayokong makarinig ng pang-aalipusta niya sa ‘kin sa harap ng mga anak ko. Siya pa naman ang pinakanumero unong taong ayaw na ayaw sa ‘kin at pinandidirihan ako dahil galing ako sa mahirap na pamilya. “Come with us,” he said with finality. “The kids will need you there.” Umiling ako. “Nandoon ka naman, e─” “Just come with us,” he cut me. “Sleep now.” Na

“Maia!”Napatakip ako sa ‘king tenga nang marinig ko ang nakakairitang tinig ni Sia. Narinig ko kasing kakauwi lang nito kahapon ngunit hindi ko naman inaasahang matutunton niya ako rito. But well, she’s Alas’ cousin. Natural lang na malaman niya kung nasaan ako ngayon.“Sia…” Pilit akong ngumiti rito.Ngunit ang aking ngiti ay nauwi sa ngiwi dahil sa mahigpit nitong pagyakap sa ‘kin. I heaved a deep breath and hugged her back. Hindi ko naman kasi maipagkakaila na na-miss ko rin siya dahil sa halos isang buwan niyang pagkawala para sa kanilang honeymoon.Matapos niya akong sakalin─este, yakapin ay agad itong kumalas. Hinawakan niya ang aking balikat at inuga-uga ako. Hinawakan ko ang kamay nito para patigilin siya.“S-sia, nahihilo na ako.” Pikit mata kong saad.“Ay, sorry!” she exclaimed.Tumingin ako sa kanya at pansin ko ang pagiging blooming nito. “Kumusta ang Maldives?”She giggled and sat on the single couch. Umupo na rin ako sa pang-dalawahang upuan at tinignan siya. Pansin ko

“Hindi ko alam kung paano ko kayo tutulungan na hindi nalalaman ni Papa,” he said and sighed. “So I decided not to find you. Ang hindi ko alam… naghihirap na pala kayo. Kung alam ko lang… kung alam ko lang…” “Kung alam mo lang ano? May magagawa ka ba? Puppet ka, ‘di ba?” I chuckled nonchalantly. “At ngayon ka lang nagkaroon ng lakas ng loob dahil patay na ang ama mo? Hindi mo man lang ba inisip na hindi ka na naming kailangan? Na hindi na naming kailangan ng ama na duwag tulad mo. Buong-buo ang boses ko. Hindi ako nanginig o pumiyok. I remained tough no matter how much I want to cry right now. Gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko at gagawin ko ‘yon ngayon. “Alam mo ba nang mawala si Mama ay ikaw na lang ang natitirang pag-asa ko? Kasi sa isip ko, ah… baka mahal ni Papa si Mama kaya alam kong ipaghihiganti ni Papa ang kung sino man ang may gawa nu’n kay Mama. Lilinisin niya ang pangalan ni Mama. Pero… nasaan ka? Nasaan ka ng mga panahong kailangan na kailangan namin ng ama? “Pina