Chantria“Hi!”Napatingin ako sa likod ko nang may tumawag sa ‘min. Nakita ko naman si Aaron, kaibigan ni Gab, na nahihiyang lumapit sa ‘kin. Napatingin din siya kina Lorreine, Louella at Iwatani bago binati ang mga ito.“Hi, Aaron!” bati ko. Medyo nakakausap ko na rin naman siya dahil nagiging magkagrupo kami minsan sa mga activity namin. Pero masyado kasi siyang mahiyain kaya hindi talaga kami makapag-usap nang maayos. Kaya nakakagulat ding nilapitan niya kami.“Ahm… gusto ko sanang humingi ng favor sa inyo.”“Ano ‘yon? Basta kaya namin, why not?” sagot ko.Napapakamot siya sa batok habang nagsasalita. “Malapit na kasi birthday ni Gab at naisip naming i-surprise siya.” Napatango ako at napangiti. “Actually, si Makino ang nakaisip nito at ako ang pinakausap sa inyo.”Hindi ko alam kung matatawa ba ako kay Makino o ano. Pero kung para naman pala kay Gab, tiyak akong pati si Lorreine ay papayag kahit pa ideya ito ni Makino.“Anong maitutulong namin?” tanong ni Lorreine na may kaunting

ChantriaMy head was preoccupied with Gab all day. Alam kong sinabi na ni Iwatani na huwag masyadong makialam sa nangyari. Pero hindi ko lang maiwasang hindi ma-curious sa kung ano ang meron.Sino kaya ‘yong Susana na ‘yon? Why was Gab at the cemetery instead of celebrating his birthday? May story ba sa likod n’on o nag-o-overthink lang ako?I can see that nothing has changed between him and his friends. Nag-uusap-usap pa rin sila at magkakasama na para bang walang nangyari. I don’t even know if he’s aware of the supposed-surprise birthday party.Hindi ko rin mabasa ang ekspresyon ni Makino dahil parang normal lang naman siya para sa ‘kin. Pero sa tuwing naaalala ko ang disappointed look niya noong araw na ‘yon ay hindi ko ma-convince ang sarili ko.Oo nga at tinulungan namin siya. Pero kumpara sa effort na nailaan niya ay wala ‘yong mga nagawa namin. Planning a surprise birthday party isn’t easy. Noong sinurpresa namin si dad noon ay hirap na hirap na kami kahit na tatlo kaming nagpl

ChantriaSa mga susunod na ilang oras ay tahimik lang kaming dalawa. Tumataas na ang sikat ng araw at ramdam ko na rin ang init at pagod pero wala pa rin kaming nakikitang pagkain o maiinom. Hindi lang ako nagsasalita pero nagsisimula na akong mag-alala. Kung hindi malalagyan ng kahit ano ang mga tiyan namin ay mas mahihirapan kaming matapos ang course. Parang na-jinx ko pa nga yata talaga dahil pahirap nang pahirap ang course na daraanan namin.May nakita kami kaninang mas maayos at madaling daan pero hindi iyon ang tinuturo ng mapa. Kaya kahit nag-aalangan ay kailangan naming sundin kung ano ang nasa mapa kung ayaw naming maligaw. Hindi nga kami naligaw pero humirap naman ang bawat course.May mga nakahandang activities sa gitna ng bundok kaya alam naming nasa tamang daan pa kami. May ilan sa mga ‘yon ang kailangang akyatin ang mga puno dahil hindi kami makakatawid sa parte ng lupa na puro putik. May maliit na palatubigan din doon kaya doon kami nakainom ng tubig kahit papaano. Ma

ChantriaKasalukuyan kaming nag-aayos ng mga gamit sa pag-uwi namin. Ngayon ko naramdaman ang pagod kaya halos hindi ko maiangat ang mga braso ko para mag-ayos. Pero hindi ko naman mahingi ang tulong nina Louella at Lorreine dahil alam kong pagod rin sila gaya ko.Matapos talaga ang saya at enjoyment, pagod ang kasunod. It’s not that I’m complaining, though. Gusto ko lang talaga humilata na at magpahinga.Paglabas namin ng cabin ay halos naroon na ang lahat. Mabilis na hinanap ng mga mata ko si Iwatani na naglalagay na ng gamit sa bus. Matapos niyang mag-ayos ay mabilis niya akong nahanap at nilapitan.“Wala ka bang nakalimutan?” tanong niya habang inaabot ang mga dala ko.“Wala na. Ito na lahat ang mga dala ko.”Tumango lang siya at nauna na sa paglalagay ng mga gamit ko. Napatingin naman ako kay Lorreine na nasa tabi ko na. “Sana all may tagabitbit ng gamit. Kailan ko kaya mahahanap ang tutulong sa ‘kin?”Mahina kaming natawa ni Louella. “Hindi hinahanap ang mga lalaki, Lorreine,” a

ChantriaAs expected, sobrang awkward sa tuwing naiiwan kaming dalawa ni Iwatani lalo na ngayong sina Louella at Lorreine ang nakapila para sa pagkain naming apat. Actually, Louella insisted na siya naman ang sumama imbis na si Iwatani.Wala naman akong nagawa dahil kailangang may maiwan sa table namin para hindi kami maagawan. Ayoko rin namang iwan dito mag-isa si Iwatani. Pero sa totoo lang, gustong-gusto kong umalis ngayon sa kinauupuan ko dahil sa sobrang pagkailang.Alam kong may alam si Louella. Hindi ko alam kung paano niya nagagawa ‘yon o talagang masyado lang kaming obvious ni Iwatani. Sa tuwing may nangyayari kasi sa ‘min ay para bang alam agad ni Louella. Maybe she’s good at reading the atmosphere. I don’t know. Pero natutuwa ako dahil kahit papaano, binibigyan niya kami ng space and privacy. Hindi naman kasi siya nagtatanong. Dumating na’t lahat sina Louella at Lorreine ay tahimik pa rin kami ni Iwatani. But unlike before, kinakausap ko naman sina Lorreine na para bang wa