TULALA ako kinabukasan nang magising at wala ng ni anino ni Silas sa tabi ko. Marahan akong kumurap-kurap habang dinadama ang kanyang puwestong wala ng gusot, ibig sabihin lamang ay umalis na talaga siya. Sa ilang buwan pa lamang naming magkasama ay may napapansin na akong bagay sa kanya. Una na roon ang pagiging malinis niya sa kama. Bago pa man siya makalabas ng kuwarto ay kailangang hindi gusot ang sapin o ang comforter, ang unan ay nasa tamang lagyanan at hindi rin gusot. Una niyang ginagawa sa umaga ay magsipilyo bago maghilamos at saka pa bababa para ipagluto ako ng agahan at iaakyat dito. His reason? Ayaw niyang mapagod ako dahil mabigat na ang kambal. "Ang suwerte ng babaeng mamahalin mo siguro 'no?" Tanong ko habang inaabot ang kanyang unan saka iyon niyakap. Napapikit ako nang manuot sa aking ilong ang kanyang panlalaking amoy. "Kasi kahit madalas kang masungit, sweet ka pa rin at maalaga. Malinis din hindi lang sa labas na pangangatawan pati rin sa kuwarto, plus points iy

"SIGURADO ka na ba sa desisyon mong iyan, Oly? It's just so sudden! May nangyari ba? Did he hurt you?" Sunud-sunod ang naging tanong ni Vivorie pagkatapos kong sabihin ang plano ko, kakatapos lang naming kumain. Tumingin ako sa kaibigan, nagdadalawang-isip kung sasabihin ko ba ang tungkol sa naging girlfriend ni Silas o hindi na lang. After all, kamag-anak niya iyon, baka iba ang pagkakaintindi niya o kaibigan niya ako, baka ano pang masabi niya kay Silas kung sakali. "Oo at hindi. Oo, siguradong-sigurado ako sa desisyon ko. Hindi, dahil hindi niya ako sinasaktan." Nakahawak ang aking isang palad habang naglalakad patungo sa aking damitan, magliligpit na dahil ngayong araw mismo kaming babyahe pabalik ng Bulakan. "Huwag ka na lang kasi maraming tanong, tulungan mo na lang ako! Kita mong buntis 'yung tao, tinititigan mo lang." Ngumuso ako. Lumapit naman siya ngunit bumatok muna ang walanghiya kong kaibigan. "Gaga! Paanong tumulong eh, biglaan itong desisyon mo!" Aniyang padabog na

IT TOOK me weeks to think thoroughly about the choices that Yolanda suggested. At first, I don't think that I needed that but days go by and I can't figure things clearly on my mind, I decided to consider her said 'choices'. At sa ilang linggong iyon ay pakiramdam ko mababaliw na ako sa kaiisip at sa pangungulila ko sa mga anak ko. Iba pala ang pakiramdam na kasama ko sila, nakikitang nakangiti ang nanay nila at nararamdamang gumagalaw sila. Sa ilang linggong paghihiwalay naming ito dahil sa kagaguhan ko ay napakarami ko ng nakaligtaan sa buhay ng mga anak ko. Mas lalo yata akong masisiraan ng ulo dahil wala akong mapagtanungan. Vivorie isn't responding to my messages asking how they are doing and if she does, her replies will always be "stop pestering my friend! She's happy without you and we could raise the twins without your help!" Of course I understand her anger towards me but... Can't I just get an update for my babies? Tangina mo, Silas! Bobo ka? Noong nakaraang araw lang sin

AFTER knowing the person behind that strange neighbor that gives us flowers and fruits, I did not bother asking about him anymore. Ano naman kung siya ang nagpapadala? Wala namang kakaiba roon, siyempre anak niya ang dinadala ko kaya siguradong sa mga anak niya siya bumabawi. Ayaw ko ng umasa, tama si Vivorie, marupok nga ako. At ayaw ko na ng ganoon. Palagi na lang akong nabibigo Sia tuwing umaasa ako kaya hindi na, hindi na ulit. "Gosh, required ba talagang matulala habang umiinom ng gatas?" Nag-angat ako ng tingin sa nagsalitang si Vivorie, may dala siyang platito na may pancakes at sa isang kamay ay ang hot chocolate. "Balita ko, alam mo na ang secret admirer mo, ah!" Pang-uusisa niya kaagad. "Chismosa mo, ha." Umirap ako bago humigop ng gatas. "And yes, I already knew." Kaswal kong sinabi. "Weh, you are not affected? Promise?" She gave me a sidelook, I laughed. "Oo nga!" Nangingisi akong humigop muli ng gatas. "I told you that I won't be marupok again, 'diba? Of course I am

NOONG una ay akala ko sobrang mahihirapan akong magsimula kami sa pagiging magkaibigan ng tatay ng mga anak ko. Madaling sabihin ngunit ang totoo ay mahihirapan ka ngang tunay, ngunit iyon ang aking buong akala. Akala ko awkward araw-araw but it turns out that he has this funny side as well. Yes, funny. Walang sandaling hindi kami tumatawa sa tuwing magkasama, kahit na hindi namin alam ang pinagtatawanan namin basta kapag nagtagpo na ang mga mata namin, ay basta na lamang bumunghalit ng tawa. Sa kasalukuyan ay ang utot ko ang kanyang pinagtatawanan. "Tumigil ka nga katatawa mo riyan!" Saway ko, pilit na pinipigilan ang tawa. "Ikaw kaya magbuntis! Tingnan ko lang kung may kontrol ka sa utot at ihi mo!" Nanlilisik ang mata kong sinabi sa kanya. It was already 6:30 in the morning. Maaga kaming nagising pareho para maglakad-lakad sa subdivision. Kailangan ko ng mas mag-exercise dahil ilang araw na lang mula ngayon ay masisilayan na ng mundo ang kambal namin. Nakakakaba ngunit nangingib