TATLONG araw na simula ng hindi umuuwi si Irene sa kanilang bahay. Doon na nagsimulang mag-alala ang kambal sa kanilang ina at napapatanong kung totoo nga ba na kasama ang daddy nila ang kanilang mommy. Kapag tinatanong naman nila si Kayla tungkol sa kanilang ina ay katulad ng sinabi nito noon ay nasa out of town ito dahil sa negosyo. Gusto nilang paniwalaan iyon ngunit nag-aalala na sila pare dito. Kung kaya nabuo ang desisyon ni Ivan na puntahan ang ama sa opisina at siguraduhin kung totoo nga ba na nasa out of town ang mommy niya. Kapag nakita niya sa kumpanya nito ang daddy niya isa lang ang ibig sabihin niyon; nasa panganib ang mommy niya. Mas naging buo ang desisyon ni Ivan na puntahan ang daddy niya dahil sa isipin na baka napahamak na ang kanilang mommy. Kaya noong isang beses na nakatulog si Kayla ng tanghali dahil binabantayan siya nito’t nagkalagnat silang kambal ay doon siya tumakas. Dala ang perang kinuha sa kaniyang tita Kayla ay sumakay siya ng jeep papunta sa kumpa

“HAPPY?” Napalingon ako sa nagsalita at nakita ko si Kayla sa aking tabi. Nagpasya kaming pumasok na sa loob dahil na ‘rin nauna na sila Eugene habang hila-hila ng kambal papasok sa loob. Samantalang ako naman ay naiyak habang nakatingin sa kanila na nasa sala’s ngayon at masayang nag-uusap. “Hindi ko maintindihan Kayla… masaya ako na malungkot. Mas nangingibabaw ang pagkakonsensya ko. Narinig mo sinabi niya diba? Alam niya na sinabi ko sa kambal na iniwan kami ng daddy nila,” Pagtingin ko kay Kayla ay nakita ko ang malungkot niyang expression. Kilala ako ni Kayla, hindi ako basta-bastang umiiyak at kapag umiyak ako alam niyang bigay na bigay na ako. Niyakap naman niya ako kaya yumakap ‘din ako pabalik sa kaniya. “Alam kong hindi lang ‘yan ang iniisip mo kaya ka umiiyak Irene. Pero nandito ako palagi para makinig sa’yo. At isa pa, maswerte ka nga at mayroon kang Eugene. Nag punta siya dito noong may lagnat ka, nakaluhod siyang umiiyak sa tabi ng higaan mo habang hawak ang kamay m

Nagsimula na kaming kumain at ako na ang nagsandok kay Eugene ng pagkain niya. Nalaman ko na binibisita lang pala ako ng mga ito dahil ilang araw kaming nasa Canada. Alam ‘din nila ang tungkol sa pagpunta namin ni Eugene kay Julie. Hindi na ako nagtanong pa tungkol kay Julie kasi baka may marinig lang ako na ikasakit ng puso ko knowing na ex ni Eugene si Julie at close na close ang mga ito. Siguradong marami silang happy memories. Matapos naming kumain ay sumakay na kami sa kotse ni Eugene, ang pinagtataka ko lang ay iba ito doon sa sinakyan namin madalas. Van na kasi ito ngayon at hindi siya regular van lang dahil malaki ito! Hindi na ako nagtanong kay Eugene kung bakit ‘yun ang sinakyan namin dahil kinakabahan ako sa mangyayari kapag andoon na kami sapuntod ni Julie. Sa totoo lang mabigat ang loob ko ngayon. Gusto kong makausap si Julie at humingi ng tawad, pero dahil sa sinabi ni Eugene kagabi ay hindi ako mapakali. Naramdaman ko ang paghawak ni Eugene sa kamay ko, katabi ko

“ANGEL!” Napalingon si Irene ng tawagin siya ni Julie. Kabababa niya lang ng sasakyan kasama ang mama niya ng makita siya ni Julie kung kaya dali-dali itong tumakbo papunta sa kaniya. “Julie!” Nagyakapan ng mahigpit ang dalawa at nagpasya na pumunta sila kung nasaan si Bobby. Ngunit napahinto sila nang makita na mayroon nanamang nang-aaway kay Bobby. “Bobby!” Agad na sigaw ni Julie at tumakbo upang tulungan ang lalaki. Nakita ng tatlong bata si Julie at natawa pa ang mga ito. “Ano Julie, ipagtatanggol mo nanaman ba ang mahina mong kaibigan?! Isa ka ‘rin namang mahina e!” Napakuyom ng kamao si Irene at dali-daling umalis sa kinalalagyan niya na siyang nakita ni Julie. Nasaktan si Julie dahil akala niya’y iniwan na sila ni Irene at hinayaan ngunit naalala niya na lagi silang nililigtas nito kaya sigurado siyang may binabalak ang bata. Nag pasya siyang kausapin nalang muna ang tatlong lalaki habang nasa likuran niya ang natatakot na si Bobby. Takot kasi ito sa tatlo at hindi lum

“M-MOMMY?” Antok na sabi ni Kaylie ng maramdaman niya ang halik ng ina sa kaniyang pisnge. “Good morning my daughter, it’s time for breakfast.” Pagkasabi ni Irene niyon ay si Ivan naman ang hinalikan niya sa pisnge na ikinagising ‘din nito. “Ikaw po ba ang nagluto mommy?” agad na tanong ni Ivan na ikinatango ni Irene at sabay na nanlaki ang mata ng kambal dahil doon. “Really?!” Napabangon sila kaya napatawa si Irene sa naging reaksyon ng mga ito. Alam niya na na-miss na nito ang luto niya kahit pa na simpleng breakfast foods pa ‘yan na madaling lutuin basta luto niya ay natutuwa na ang mga ito. Ganoon nila kamahal ang ina, lahat ng ginagawa nito para sa kanila ay chine-cherish nila. Lumaki sila na walang ama dahil na ‘rin sa alam na nilang dahilan ngayon, nakita nila kung paano sila palakihin mag-isa ni Irene lalo na hindi lingid sa kanila na nasa ospital ang tita Kayla nila na siyang inaalagaan ‘din nito. Kaya nga isang super hero ang tingin nila kay Irene. Walang makakapagpaba