“Sir, pasensya na po. Maglilinis lang po ako. Gagamitin na kasi ang silid na 'to ng bagong pasyente.” Nadismaya ako nang makita kung sino ang pumasok. Akala ko sila Gwin at Widmark na ang bumalik pero hindi. Janitor ang pumasok. Matamlay akong tumayo at lumabas ng silid. Tingin na lang din ang nagawa ko sa janitor. Para akong batang paslit na hindi alam kung ano ang gagawin, hindi alam kung saan pupunta, at hindi alam kung saan magsisimula sa paghahanap sa mag-ina ko. Ang bagal ng kilos ko, yuko ang ulo, at bagsak ang mga balikat na naglakad sa hallway palabas ng hospital. “Excuse me po, Sir. Kayo po ang ama ng batang nawawala kanina sa room niya, hindi po ba?” Nanlaki ang mga mata ko at kaagad na hinarap ang babaeng kumausap sa akin.“Ako nga. Bumalik na ba sila? Nasaan sila?” Nabuhayan ako ng loob. Nakangiti pa habang nagtatanong.“Bumalik sila, pag-alis niyo kanina lahat, sir. Pumerma lang po ang misis n’yo ng waver na siya mismo ang may gusto na ilabas ang anak niyo sa hospital

Hindi na ako tumutol pa sa sinabi niya na aalis kami. Dahil kanina pa lang ay gusto ko na talagang umalis. Maski na si Widmark ay hindi rin tumutol. "Gwin, sige na pumasok na kayo at pupunta lang ako sa nurse station." Haplos niya ang balikat ko."Maraming salamat, Aling Taning, dumating ka. Hindi ko po kasi alam kung ano ang gagawin.""Tahan na sabi—"Pinahid ko na nga ang luha ko at pinigil ang pag-iyak. "Paano n'yo nga pala nalamang nandito kami?" Tipid siyang ngumuti. "Puro ka pa tanong. Mamaya ko na sasabihin sa'yo. Sige na pumasok na kayo." Sumabay na ang paghakbang ni Aling Taning sa sinabi niya.Pinalitan ko lang ng damit si Widmark. Wala din kasi kaming dala na maraming gamit kasi nga emergency ang nangyari kanina. Bigla na lang nagdeleryo ang anak ko pagdating namin sa bahay."Mama, saan po tayo pupunta? Paano si Papa Fred—" Hindi na niya naituloy ang sasabihin. Yumuko siya at mahinang humikbi.Niyakap ko siya kaagad at hinaplos ang buhok."Bakit po galit sa atin si Papa F

"Gwin, tara na sa bahay. Kanina ka pa rito. Malamig na ang hangin." Tipid na ngiti lang ang tugon ko kay Aling Taning, saka binalik ko kaagad ang tingin sa malawak na dagat."Gwin, hanggang kailan ka ba magmumokmok ng ganyan? Alam mo, hindi maaayos ang problema kung wala kang gagawin. Kung puro tingin lang sa dagat ang gagawin ko."Imbes na sumagot. Bumuntong-hininga ako. "Dinala ko kayo rito, para makapag-isip ka ng maayos. Makapagplano kung ano ba dapat ang gawin mo. Hindi para magtago ka hanggang sa gusto mo."Umupo na rin siya sa buhangin, katabi ko. Bahagya niya pa akong siniko pagkatapos."Isang buwan na tayo rito, Gwin—""Oo nga po, isang buwan na tayo rito pero ang sakit pa rin." Buntong-hininga na naman ang tumapos sa salita ko.Isang buwan na nga kami rito sa La Union. Isang buwan nang hindi namin kasama si Fred. Isang buwan na pinipilit kong hindi siya ma miss. Isang buwan na rin na hindi nawala si Aling Taning sa tabi namin."Asa ka pang mawala kaagad ang sakit, e umalis

Paulit-ulit akong bumuntong-hininga. Paulit-ulit ko rin na tinapik-tapik ang dibdib ko. Para kasing may bumara na nagpapahirap sa paghinga ko. Sandali ko pang natiim ang mga mata. Natanaw ko na kasi ang mansion ng mga Calderon. Pero imbes na bumilis ang paghakbang ko, mas lalo pang bumagal. Kinakabahan kasi ako. Sobrang kabado, sa puntong rinig ko na ang tunog ng puso ko.Takot kasi ako sa maaari kong datnan pagpasok ko sa malaking bahay. Natatakot rin ako sa isipin na baka tuluyan na ngang nakuha ni Mitch at ng anak niya ang loob ni Fred, at tuluyan na siyang nawala sa amin ni Widmark."Gwin..." Kakahinto ko pa lang sa tapat ng gate. Nakita agad ako ng mga guard. Kaagad din nila akong pinagbuksan at pinapasok. Sinubukan kong ngumiti. Pero naging ngiting aso ang labas."Magandang araw po." Halos pabulong ang salita ko. Bahagya pa akong nahiya.Makahulugan kasi ang mga tingin nila. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip nila. Baka kinukutya na nila ako. Aalis-alis kasi ako pero bumal

Kabanata 89Awang-awa ako sa kalagayan ni Ma’am Leanne. Parehong may casts ang mga binti at may benda sa noo. May mga gasgas pa ang braso at mukha.“Kanina ko pa po naririnig ang mga salitang ‘yan. Ano po ba talaga ang nangyari? Bakit lahat na lang kayo ayaw sabihin ang totoo?” Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa mag-ina. Pero buntong-hininga ang tugon ni Ma’am Leanne at sandaling sulyap kay Fred. “Bakit ba hirap na hirap kayo na sabihin sa akin ang lahat? Pati si Beth at Brent, ayaw magsabi. Hindi raw nila alam ang totoong nangyari.”“Gwin kasi ayaw lang namin na mag-alala ka. Ayaw namin na matakot ka gaya ng nararamdaman namin ngayon—” "Sa tingin mo ba, Fred, hindi pa ako takot at nag-aalala ngayon? Kanina pa ako alalang-ala. Malapit na nga sumabog 'tong utak ko sa kaiisip kung ano ang nayayri. Ang sikip na rin ng dibdib ko." Mapait akong ngumiti. Tingin pa rin kasi ang tugon nila. Tingin na may kasamang buntong hininga.“Sabihin n’yo na po.” Nakapa ko na lang ang dibdib ko. Napa