Takbo lakad ang ginawa ko makarating lang kaagad sa ICU, habang si Fred, nakasunod lang sa akin at karga pa rin si Widmark. “Mama, hintayin mo po kami.” Antok na boses ni Widmark ang nagpabagal sa paglalakad ko. Humihikbi akong lumingon sa kanila. Kaagad naman akong niyapos ni Fred at hinaplos ang balikat. “Kumalma ka naman muna, Gwin—” Bakas rin ang kaba sa boses ni Fred, pero nanatili pa rin siyang kalmado, hindi gaya ko na kanina pa nanginginig sa kaba. Kanina pa nag-aalala. Kung ano-ano na nga ang pumapasok sa utak ko. Naalala ko pa ang mga nagawang tulong sa akin ni Aling Taning; sa amin ni Widmark. “Mama, bakit ka po umiiyak? Saan po tayo pupunta?” Parang maiiyak na tanong ni Widmark. Nagpalinga-linga na rin siya sa paligid. Alam ko nagtataka siya, kung bakit nandito kami sa hospital. Gusto na kasi niyang umuwi, kanina pa. Nakatulog na nga lang ulit sa kotse habang papunta kami rito. “Mama… hindi naman po to bahay ni Papa Fred. Hospital po ‘to. Ipapagamot n’yo po ba ako

“Mahal na mahal kita, Gwin.” Mabilis na halik sa labi ko ang tugon niya. May kasama pang matamis na ngiti. Nahawa na nga rin ako sa ngiti niya. Sumabay din kasi ang paglapat ng daliri niya sa dimples ko. Pero medyo nagtataka na ako. Hindi pa rin kasi siya nagsasalita. Kanina pa kami tapos at nagkapagpahinga na. Nilapat ko ang palad ko sa pisngi niya. Kaagad naman niya iyong hinawakan. Pero wala pa rin siyang ka kurap-kurap na tumitig sa akin.“Ano na naman ba ang iniisip mo?” Kanina ka pa walang imik. Masyado ba kitang pinagod, kaya ka na tameme ng ganyan?” Hindi na ako nakatiis at nagtanong na. Pero imbes na sumagot. Tipid lang siyang ngumiti at umiling. “Ano ba, Gwin? Malapit na rin akong matunaw sa kakatitig mo. Kanina ang ingay mo, maka-ungol ang lakas—” “Ikaw—” Tampal ang tumapos sa pagsasalita niya. May kasama pandidilat pa.Hinawakan ko ang kamay niya at paulit-ulit iyong hinalikan na nagpangiti na naman sa kanya kaagad. “Ayaw mo pa rin bang magsalita? Masyado ka ba talag

“How come, na nawala si Mitch? Nakatakas ba? Nakapagpyansa ba?"Imbes na sumagot si Patrick. Umalis siya sa harap ko. Nagpunta siya sa fridge at kumuha ng tubig doon at uminum. At ako parang tanga na nakatingin sa kanya at naghihintay kung kilan siya sasagot. "Ano ba, Patrick? Nananadya ka ba, ha? Pinaghihintay mo talaga ako?" Nilingon niya ako, kasabay ng pag-inom ng tubig. Sinadya niya talaga na bagalan ang pag-inum. "Teka nga lang, kita mong umiinom pa 'yong tao!" "Bwesit ka rin ano? Paghihintayin mo ako, hanggang kailan mo gustong sumagot? Kung hindi ka ba naman sira-ulo na binibitin ako ng ganito!" "Kasi–" " Ano kasi, Fred –"Sa tuwing nagsasalita si Patrick, parang umuurong ang dila n'ya at hindi na naman itutuloy ang sasabihin. Panay inum niya pa ng tubig na parang nanunuyo ang lalamunan. "Bakit nawala si Mitch, Patrick? Sumagot ka naman, please?!” Hindi ko na napigil ang magtaas ng boses at magalit. Maisip ko lang kasi na nawala si Mitch, sumisikip ang dibdib ko. Nag

"Papa, Fred, bilisan mo po. Ang bagal n'yo po sabi ni Mama." "I'm coming, Anak," pasigaw kong sagot kay Widmark. Hindi pa ako tuluyang nakakalabas ng kwarto, narinig ko na ang boses niya na minamadali akong bumaba. Paano kasi, napuyat ako kagabi. Buti sana kung si Gwin ang dahilan ng puyat ko pero hindi. Si Tonyo ang dahilan. Siya lang naman ang narinig namin ni Patrick kagabi na lumagpak. Pinakaba pa kami ng tarantado. Akala namin, si Mitch at mga tauhan niya ang naglakas loob na pumasok sa mansyon."Bakit ba ang tagal mo, Fred?" tanong ni Gwin. Nagsalubong ang mga kilay at humalukipkip. "Paano 'yan? Aalis tayo na hindi ka man lang nakapag-breakfast." "Sorry, nakatulog kasi ulit ako paglabas mo kanina. Sa hospital na lang ako mag-coffee," malambing kong sagot, sabay kamot sa ulo.Dinaan ko sa lambing ang paghingi ko ng sorry, para hindi tuluyang magalit si Gwin. "Ano ba kasi ang pinaggagawa n'yo kagabi at matagal kang natulog? Hindi ko na nga napansin kung anong oras ka bumal

"Nababaliw ka na ba talaga, Mitch? Lahat na lang ay pinagbibintangan mo. Lahat na lang sinisisi mo sa mga kasalanan na ikaw lang naman ang may gawa." Nagngitngit na naman ang kalooban ko sa galit. Lahat na lang nang mapalit sa akin pinagbibintangan niya. Sinisisi niya. Imbes mabawasan ang galit ko sa kanya, lalong nadadagdagan. "Oh, Gwin…" Nakakalokong tumawa si Mitch, imbes na sumagot o kontrahin ang sinabi ko, hinarap niya ang lalaking pinagbibintangan niya na may kasalanan sa nangyari kay Aling Taning."You did it, Brent! You made Gwin believe that you are kind and that you are a friend who cares, but the truth is, you are a demon pretending to be a saint!"Nasa akin ang tingin ni Mitch habang nagsasalita. May mga tingin na hindi ko maintindihan kung ano ang ibig sabihin. "Pinagsasabi mo, Mitch? 'Wag mo nga akong idamay sa kahayopan mo. Wala ka na sa matinong pag-iisip. Lahat na lang pinagbibintangan mo, at lahat na lang sinisisi mo sa mga kasalanan mo." "May kasalanan ka rin–"