Gueene pov:May mga tao parin na mabuti ang kalooban. Na handang tumulong kahit hindi nila kilala basta ang mahalaga ay makatulong sila at walang hinihingi na kapalit. Palaisipan sa akin kung sino ang tumulong sa anak ko ngunit hindi na muna iyon mahalaga sa ngayon. Ang gusto kong malaman ay kung bakit na kidnap siya. "Mama, tatapusin ko lang iyong ginagawa ko. Kailangan na kasi iyon ipasa kay teacher bukas. "Tumango ako at ginulo ang kanyang buhok. "Sige anak. "Nanakbo siya papasok sa kwarto ko at patalon na sumampa sa kama. Napangiti ako dahil parang wala lang sa kanya ang nangyari sa kanya nitong nakaraang araw. Parang hindi man lang siya natakot. Inabot ko ang kamay ni Inay at masuyo siyang nginitian. "Nay, wag niyo na sisihin ang sarili niyo. Hindi mo kasalan kung bakit si Azane ang pinuntirya ng mga kidnapper. "Dismayado siyang umiling. "Ilang linggo ko ng napansin na parang may nagmamasid sa amin araw-araw. May sumusunod rin kahit saan ako magpunta basta kasama ko si Azane

Hindi niya makuha si Razen sa pakiusap at pagbabanta na paraan laban sa akin kaya ang buhay ko ang una niyang pinuntirya. At ngayon, sa ikalawang pagkakataon dinamay na naman niya ang anak ko na walamg kasalanan. "Naka dalawa ka na sa anak ko, Chloe. Iyong bata na walang kamuwang-muwang dinamay mo sa galit mo sa akin. Baliw ka yata, e! Wala naman akong ginagawa sayo. Kung tutuusin ikaw nga itong may maraming atraso sa akin. Ako dapat ang may karapatan na magalit sayo! Pero binaliktad mo ako at magdadrama ka kay Razen!Iyang mga galos at kalmot mo sa katawan ni isa wala akong bakas d'yan, at alam mo yan. Dahil hindi lang iyan ang aabotin mo kung sasaktan kita, " mariing wika ko galit ang mga mata na nakatingin sa kanya. " Gueene, ano itong mga pinagsasabi mo?" Puno ng pagtataka na usal niya. Hindi na ako nag-abala na balingan siya ng tingin dahil naiiyak ako. "I'm scared of her, Zen. Ilayo mo ako sa kanya, " nanginginig na usal ni Chloe, nagtago sa likod ni Razen. Ngunit hindi man

Razen pov:[chapter 45.2 continuation]Nagising ako na masakit ang aking likod. Ilang oras na ba ang tulog ko at ganito ka sakit ang likod ko? Bigla akong nasilaw sa aking pagmulat kaya muli akong napapikit upang ipahinga saglit ang mata ko. Nang marinig ang pagbukas ng pinto, muli kong iminulat ang aking mata. "How many times do I have to tell na ayaw kong may ibang papasok dito, yaya? " Ngunit hindi si yaya ang nabungaran ko kundi ni mama. Oh! Here we go again. Mabilis siyang lumapit sa akin nang bumangon ako. Gulat na gulat siya. Ano ba ang bago para ganito siya magulat na para bang hindi sanay sa asal ko? Pinaka ayoko sa lahat, iyong basta-basta lang pumapasok sa kwarto ko na walang pahintulot kahit siya pa iyon. Sumandal ako sa headboard ng kama at yamot na hinarap siya. "Why are you here, ma? Para pagalitan na naman ako? Pangaralan dahil hindi ako nagpapigil na puntahan si Chloe, ganun ba? Don't worry, ma. Dahil iyong pagkita namin kagabi, huli na iyon. Iniwan na ako ng baba

Gueene pov. Hindi biro ang pinagdaanan ko. Nawala nga ako sa buhay nila ngunit ang trauma na ginawa nila sa akin ay dala-dala ko. Nang malaman kong buntis ako, hindi na ako nagdalawang isip na umalis sa bahay ni Razen. Hindi ko siya kayang harapin kaya iniwan ko nalang ang annulment paper at singsing ko doon. Hindi naman siya bobo para hindi malaman kung para saan iyon. Natulungan ko siya sa hiling niyang magpakasal kami ngunit sa kasamaang palad naging legal iyon. Hinanda ko ang sarili ko noon sa ganitong bagay, na kapag nakita na niya at handa na siya sa babaeng pakasalan niya doon kami gagawa ng issue na maghiwalay kaming dalawa. Ngunit hindi pala ganoon kadali sa reyalidad. Ang hirap pala tanggapin lalo na kapag minahal mo na siya. Kapag naging malalim na ang relasyon na binuo ninyong dalawa. Yung pinagsamahan niyo lalo na iyong paano ka niya itrato kaya ka nahulog sa kanya. Ngunit hindi ko mabago ang isang bagay. Ang pagmamahalan nilang dalawa ni Chloe. Maraming hadlang at is

Gueene pov:"Everyday, he watching you and your son from afar. "Doon ko muling hinarap ang ginang. Nakatanaw ito sa mag ama na parehong nag-iiyakan. Sumisinghot si Razen. Si Azane naman humihikbi panay pahid sa kanyang pisngi na walang tigil ang pag agos ng luha doon. "Ikaw ang papa ko diba? Kamukha kita, " humihikbi na wika ng bata sa kanya. Pumalahaw na naman ito nang haplusin si Razen ang kanyang pisngi. Nabahala ako dahil baka nahihirapan na siyang huminga dahil sa pag iyak. "I'm sorry..." pumiyok ang kanyang boses dahil sa pag iyak. "I'm sorry, son. I understand kung magagalit ka kay papa--"Sunod-sunod na umiling si Azane. "Hin-hindi po ako galit. Mama explained to me everything. Subrang happy ko po kasi may papa pa pala ako."Umiwas ako ng tingin sabay pahid ng aking luha. Ang sakit sa dibdib ng tagpong ito. Gusto kong hilain ang anak ko doon palayo sa ama. Gusto kong tumakbo palayo bitbit ang anak ko palayo sa kanila. Pero tutol ang puso ko. Ang hirap ipagkait ang tagpong