Napapikit at napakagat labi na lamang si Serene dahil sa hapdi ng nasugat niyang paa. Dahil nga kasi sa sobrang dilim ay wala siyang makita kaya hindi niya napansin ang vase na nasa counter pala. Nakalimutan nga pala niyang may vase nga pala doon kaya hindi niya sinasadyang matabig iyon at pagkatapos ay nahulog sa sahig dahilan kung bakit ito nabasag at tumilansik ang ilang piraso ng basag na bote sa kaniyang paa. Tapos ay ngayon sinesermonan pa siya ni Luther habang ginagamot nito ang kaniyang paa. Sino ba naman kasi ang napakatanga na hindi man lang nag- isip na napakadilim at wala siyang makita. Hindi niya inisip na napakaimposibleng maghanap sa napakadilim na paligid. Tumahimik na lamang siya habang sinesermonan ni Luther dahil wala siyang maisagot rito. Sadyang umarya lang talaga ang kaniyang katangahan kaya ganun. Ilang sandali pa ay tuluyan na ngang natapos nito ang paggagamot sa kaniyang mga paa. Nasa sala na sila ng mga oras na iyon. Tumayo na ito mula sa pagkakaupo at inipo

Pinaupos siya nito sa sofa nang maitayo siya nito. Hindi siya nagsalita dahil wala din naman siyang alam na sabihin rito ng mga oras na iyon idagdag pa na madaming tumatakbo sa kaniyang isip ng oras na iyon. Naupo rin ito sa tabi niya.“Pwede bang sa kwarto ko na lang ikaw matulog?” nahihiyang tanong nito sa kaniya.Napalingon naman siya rito at hindi makapaniwala sa kaniyang naririnig. Ang kaniyang puso ay nagsusumigaw sa tuwa ngunit ang kaniyang isip ang nakikipagtalo na huwag dahil baka mas lumalim lamang ang nararamdaman niya para rito. Sa huli ay sino ba ang magigng kawawa at masasaktan hindi ba’t siya rin? Kung hindi nga naman niya pipigilan ang nararamdaman niya ay alam niyang masasaktan nga lang talaga siya.Bubuka na sana ang kaniyang bibig upang tanggihan ito ngunit napigil siya dahil muli na naman itong nagsalita at sa puntong iyon ay hinawakan pa nito ang kamay niya.“Natatakot kasi ako sa dilim…” mahina nitong sabi sa kaniya at pagkatapos ay nag- iwas siya ng tingin.Bigl

Hindi namalayan ni Serene na muli pala siyang nakatulog nang magising siya kanina. Pagkamulat niya ng kaniyang mata ay wala na siyang katabi sa kama at mag- isa na lamnag siya. Hindi niya tuloy alam kung gaano na katagal na wala siyang kasama doon. Tumihaya siya at pagkatapos ay napainat siya at pagkatapos ay napahikab.‘Anong oras na ba?’ ilang beses siyang pumikit at dumilat pagkatapos ay napatitig sa kisame at lumingon sa bintana ng silid na iyon. Maliwanag na sa labas ngunit rinig na rinig niya pa rin hanggang sa mga oras na iyon ang buhos ng malakas na ulan. Umuulan pa rin hanggang sa oras na iyon at hindi niya alam kung may plano pa ba itong tumila.Kagabi pa umuulan at ganun rin kalakas ang buhos nito. Gusto niya tuloy isipin na may sama ng panahon at hindi nila iyon nabalitaan dahil hindi naman sila nanunuod ng balita. Dahan- dahan na nga siyang bumangon. Tanghali na siguro dahil maliwanag na. Lalabas na siya dahil baka mamaya ay magutom na si Luther at sisihin siya nito na tu

Ilang oras na ang nakalipas simula nang makalabas si Serene sa silid ni Luther. Kaninang paglabas niya mula doon ay naupo siya sa sala at pagkatapos ay napatulala na akala mo ay nawawala siya sa kaniyang sarili at hindi niya maiwasan ang hindi mainis sa kaniyang sarili dahil halos hindi niya mautusan ang kaniyang sarili at tila ba tamad na tamad siya. Dahil kaya iyon sa nalaman niya? Napatitig siya sa screen ng telebisyon ng mga oras na iyon, pinili na lamang niya ang abalahin ang kaniyang sarili na manuod na lamang ng paborito niya korean drama ngunit kahit ilang oras na rin siyang nanunuod ay tila ba hinid niya naiintindihan ang kaniyang pinapanuod. Inis na ibinagsak niya sa mesa ang hawak niyang chichirya na kinuha niya kanina sa ref. Pagkatapos kasi niya tumunganga ng kalahating oras sa sala ay napagdesisyunan niyang kumain ngunit hindi niya naman nagawang kumain dahil nawalan siya ng ganang kumain ng mga oras na iyon dahil sa nalaman niya. Hinid niya akalaing magiging ganuon ang

Tila natuod si Serene mula sa kaniyang kinatatayuan habang ang kamay niya ay hawak- hawak ng nakapikit na si Luther. Sa oras na iyon ay tila ba siya binuhusan ng malamig na tubig dahil sa kaniyang narinig. Ang kilig at sayang nararamdaman niya kanina nang sabihin nito sa kaniya na manatili siya sa tabi nito ay minsanang nawala.Hanggang kailan ba siya aasa rito? At hanggang kailan ba siya nito balak saktan? Bakit ba siya nito sinasaktan? Ano bang kasalan niya rito. Pero napatanong din naman siya sa kaniyang sarili kung ano ba ang alam nito sa nararamdaman niya? Isa pa ay wala naman itong sinabi na mahalin niya ito. Bigla na lamang niya kasi iyong naramdaman.Hindi niya tuloy alam kung sino nga ba ang dapat niyang sisihin ng mga oras na iyon. Kung ang sarili niya ba o ito dahil bakit kasi nakaka- inlove ito. Nalilito siya. Hanggang sa naramdaman niya pa ang mas lalong paghigpit ng hawak nito sa kamay niya na may kasamang paghila.Nagtatalo ang isip at puso niya kung muli ba siyang sasa