ณ ศาลาว่าการจิงจ้าวอิ่งในขณะที่เฉาหยูเฟิ่งกับแม่นมหวังยืนอยู่บนแท่นไต่สวนของศาลาว่าการจิงจ้าวอิ่ง ทั้งสองได้สบตากันจี้ฉวนจงจ้องมองเฉาหยูเฟิ่งและแม่นมหวังด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเขาไต่สวนพวกโจรหมู่บ้านเทียนหู่และชุนฮว๋ามันตลอดทั้งคืน“เฉาหยูเฟิ่ง เมื่อคืนหลิ่วซู่ฮูหยินสกุลเจียงถูกลักพาตัว ข้าจับตัวคนร้ายได้แล้วตามคำให้การของคนร้าย ผู้สั่งการคือจางวั่งไฉผู้เป็นสามีของคนสกุลหวัง เจ้าเป็นคนสั่งการอยู่เบื้องหลังของเรื่องนี้หรือไม่?”เฉาหยูเฟิ่งรีบกล่าวร้องทุกข์ออกมาว่า “นายท่านขอรับ ต่อให้ข้ามีความกล้าหาญมากมายเพียงใด แต่เรื่องเช่นนี้ข้าก็ไม่กล้าทำเป็นอันขาด”จี้ฉวนจงกล่าวด้วยความโกรธว่า “คนสกุลเจียง คนสกุลเฉา เจ้าเพียงตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอ ไม่จำเป็นต้องพูดจามากความ”“ตอบนายท่าน ข้าไม่รู้และไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย”เฉาหยูเฟิ่งปัดความผิดไปอย่างไร้มลทิน“คนสกุลหวังภรรยาของจางวั่งไฉเป็นคนรับใช้ติดตามเจ้า เจ้ากล้าพูดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างนั้นหรือ”จี้ฉวนจงไม่เชื่อคำพูดของเฉาหยูเฟิ่งคนรับใช้จะเอาความกล้ามาจากไหนไปลักพาตัวขุนนาง“ได้โปรดนาย

น้ำเสียงของเจียงหวานหว่านเย็นชา ยิ่งทวีความโกรธของเจียงป๋อเหนียนมากยิ่งขึ้นส่วนสกุลหลิ่วนางก็มาเช่นกัน แต่ไม่ได้ปรากฏตัวออกมา ให้ดาวมฤตยูผู้นี้ออกมาเจอเขาเพียงผู้เดียว“หากว่าเจ้ามีเรื่องด่วนก็ไปทำเถอะ พ่อมาหาแม่ของเจ้า”ดวงตาของเจียงหวานหว่านเผยความไม่อดทนออกมา“ท่านพ่อ ท่านแม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพิ่งจะดื่มยาไป นอนแล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อมีเรื่องอันใดก็พูดกับลูกได้ อย่างไรเสีย คำร้องนั่นลูกก็เป็นคนเขียนมันเอง”เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าของเจียงป๋อเหนียนพลันเปลี่ยนไปทันที ลูกสาวตัวนี้คนนี้ของเขาเดาถูกแล้วว่าเขามาที่นี่ด้วยเหตุอันใดในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็จะพูดอย่างตรงไปตรงมาเสียเลย“ไปถอนคำร้องซะ หากคนนอกรู้เรื่องนี้เข้าเขาจะเอาไปพูดเป็นเรื่องตลกเอาได้”เจียงหวานหว่านได้ยินเช่นนี้ดวงตาของนางก็เผยความเย็นชาขึ้น“ท่านพ่อ หน้าตาของสกุลเจียงสำคัญไปกว่าชีวิตของท่านแม่อย่างนั้นหรือ?”เพื่อให้เรื่องนี้แก้ไขไปได้ เจียงป๋อเหยียนไม่อาจใช้ไม้แข็งกับเจียงหวานหว่านได้“พ่อไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น หากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสกุลเฉา พ่อไม่มีทางปล่อยนางแน่นอน และไม่ยอมให้แม่ของเจ้าต้อ

เจ้าหน้าที่รับห่อยามาจากมู่เซียง นำไปให้ขุนนางผู้พิสูจน์หลักฐานหลังจากพิสูจน์หลักฐานแล้ว จึงตอบว่า “ท่าน นี่คือยากัดกร่อนหัวใจ หลังจากกินยาตัวนี้ไป จะทำให้หัวใจอ่อนแรงลง ร่างกายก็ยิ่งทรุดโทรมลงเรื่อยๆ ไม่ถึงครึ่งปี หัวใจวายตายได้แน่นอน”เจียงหวานหว่านกำหมัดแน่น หากไม่ใช่เพราะนางตรวจเจอเร็วกว่านี้ ท่านแม่นางคงถูกเฉาหยูเฟิ่งวางยาจนถึงแก่ชีวิตไปแล้วจี้ฉวนจงนึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนใช้วิธีการวางยาพิษเช่นนี้ทำร้ายคนอื่น“สกุลหวัง เจ้าช่างกล้าบังอาจยิ่งนัก นึกไม่ถึงเลยว่าจะวางยาพิษทำร้ายคนอื่นได้เช่นนี้”ในตอนที่มู่เซียงเอาห่อยาออกมา แม่นมหวังเกิดอาการเหม่อลอยเล็กน้อย“ท่าน หลายวันก่อนมู่เซียงทำงานผิดพลาด ข้าน้อยกล่าวตักเตือนสั่งสอนนางเพียงไม่กี่คำ นึกไม่ถึงว่านางแค้นฝังใจ กล้าใส่ร้ายป้ายสีข้าน้อยได้ถึงเพียงนี้ ได้โปรดท่านให้ความเป็นธรรมแก่ข้าน้อยด้วย”แม่นมหวังร้องสะอื้นไห้พลางกล่าว“หยุดเอะอะเสียงดังได้แล้ว”จี้ฉวนจงเคาะโต๊ะกับไม้เคาะอย่างแรงเจียงหวานหว่านเอากระดาษแผ่นหนึ่งและแผ่นเงินออกมายื่นให้จี้ฉวนจง“ท่าน นี่คือบันทึกจากบัญชีตลาดมืดที่ข้าคัดลอกมาได้ ราคายากัดกร่อนหัวใ

น้ำเสียงของเจียงหวานหว่านเย็นยะเยือกดุจดั่งน้ำแข็ง“จางวั่งไฉ เงยหน้าขึ้นมามองดูดีๆ สิ เจ้ารู้จักสองแม่ลูกคู่นี้หรือไม่”เมื่อจางวั่งไฉได้ยินคำพูดนี้ของเจียงหวานหว่าน ก็รีบหันไปมองสองแม่ลูกที่กำลังเดินเข้ามาด้านหลังทันที“ท่านพ่อ”เด็กผู้ชายที่ถูกหญิงผู้นั้นจูงมือเรียกขานขึ้น พลางวิ่งเข้าไปหาจางวั่งไฉแต่ก็ถูกหญิงผู้นั้นคว้าตัวห้ามเอาไว้จางวั่งไฉมองไปที่สองแม่ลูกที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าอย่างกะทันหันเช่นนี้ด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อหญิงผู้นี้รูปร่างหน้าตางดงามมาก นางเรียกจางวั่งไฉด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “จางหลาง!”แม่นมหวังเห็นเช่นนี้แล้ว มีอันใดไม่เข้าใจอีกเล่า“จาง วั่ง ไฉ!”น้ำเสียงของแม่นมหวังแหลมคมขึ้นอีกทั้งยังเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอีกด้วย“เงียบ!”จี้ฉวนจงเคาะไม้อย่างแรงพลางตะโกนเตือนขึ้นเจียงหวานหว่านเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของแม่นมหวังก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่งก่อนหน้านี้จางวั่งไฉได้มีลูกนอกสมรสและแอบเลี้ยงดูอยู่ข้างนอกเพื่อไม่ให้แม่นมหวังรู้เรื่องนี้ เขาทุ่มเทไปไม่น้อยและพยายามอย่างมากเพื่อเลี้ยงดูอนุภรรยาและลูกอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ข้างๆ เมืองหลวง

สีหน้าของเจียงหวานหว่านเกิดความลังเล “ท่านย่า ช่างบังเอิญจริงๆ สองวันนี้หลานต้องไปกับท่านหญิงหลิงโหรว อาการป่วยของเจียงอวิ้น ท่านย่าให้คนอื่นมาตรวจเถอะเจ้าค่ะ”ฮูหยินใหญ่เจียงนึกขึ้นได้แล้ว นางลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกัน“เจียงหว่านเออร์ เจ้าช่วยไปดูสักหน่อยเถอะนะ ออกความเห็นสักนิดก็ยังดี”เจียงหวานหว่านเห็นฮูหยินใหญ่เจียงยืนกรานให้นางไปดูอาการป่วยเจียงอวิ้นให้ได้ นางจึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ก็ได้เจ้าค่ะ หลานเชื่อฟังท่านย่า”เมื่อเห็นเจียงหวานหว่านเชื่อฟังแต่โดยดีเช่นนี้ ฮูหยินใหญ่เจียงก็พึงพอใจมากนางรีบสั่งแม่นมหลี่ให้เปิดคลังส่วนตัวของนางเอาเครื่องประดับศีรษะ ชุดหลายชิ้น และรังนกหิมะมอบให้กับหลิ่วซู่หลิ่วซู่รีบกล่าวขอบคุณ “ขอบพระคุณท่านแม่เจ้าค่ะ”หลิ่วซู่ยอมรับของรางวัลจากฮูหยินใหญ่เจียงสองแม่ลูกอยู่พูดคุยครู่หนึ่ง ก่อนจะขอตัวลาฮูหยินใหญ่เจียงสั่งให้แม่นมหลี่ไปส่งนางทั้งสองกลับแม่นมหลี่ออกมาจากลานบ้านกับนางทั้งสองคนเจียงหวานหว่านเหลือบมองแม่นมหลี่แวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวกับหลิ่วซู่ว่า “ท่านแม่ ลูกไปดูอาการเจียงอวิ้นสักหน่อย”“แม่ไปเป็นเพื่อนเจ้าเอง”เจียงหวานหว่