เมื่อเห็นประตูห้องเจียงอวิ้นปิดสนิท เจียงหวานหว่านก็กล่าวเย้ยหยันว่า “ข้าทำตามที่ท่านย่าขอแล้ว แต่บางคนชอบมาก่อกวนหาเรื่องข้า เช่นนั้นก็ให้หมอคนอื่นรักษาเถอะ หึ คิดว่าข้าอยากมานักหรือ!”กล่าวจบ เจียงหวานหว่านก็ย่ำเท้าจะเดินจากไป“คุณหนูหก ช้าก่อน”เฉาหยูเฟิ่งที่อยู่ในห้องได้ยินเจียงหวานหว่านบอกว่าจะมารักษาเจียงอวิ้น นางจึงผลักประตูออกมาเมื่อนึกถึงอาการป่วยของเจียงอวิ้น เฉาหยูเฟิ่งก็ยิ้มพลางกล่าวว่า “คุณหนูหก รีบตามข้ามาเถอะ อวิ้นเออร์กำลังรอพี่สาวสุดที่รักมารักษานางอยู่นะ”เจียงหวานหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า “น้าเฉาปล่อยหมาออกมาเช่นนี้ หากข้ายังไม่กลับก็เลอะเลือนแล้วล่ะ”“คุณหนูหกล้วนเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว เป็นเพราะคุณชายห้าเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของอวิ้นเออร์ับอาการป่วยของอวิ้นเออร์มากกว่า คุณหนูหกอย่าได้ถือสาเลย”เฉาหยูเฟิ่งยิ้มพลางกล่าวไม่ว่าเจียงหวานหว่านจะมีจุดประสงค์อันใด แต่เพื่อให้อาการป่วยของอวิ้นเออร์ดีขึ้น จะให้นางทำสิ่งใดนางก็ยอมทั้งนั้นเมื่อเห็นเจียงหวานหว่านนิ่งไปเช่นนี้ เฉาหยูเฟิ่งจึงทำได้เพียงแค่มองไปที่เจียงจิ่นหนิงด้วยสายตาขอร้อง“หนิงเกอเออร์ เจ้าเข

แม่นมหลี่ได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจขึ้น “คุณหนูหก เรื่องนี้ข้าน้อยต้องแจ้งฮูหยินใหญ่ก่อนเจ้าค่ะ”เจียงหวานหว่านยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ชิวเยว่ ชิวซิน อวี้จู๋ สาวใช้สามคนนี้เดิมทีอยู่ที่เรือนท่านย่า ท่านย่าเมตตาจึงมอบพวกนางให้ข้าและท่านแม่ ข้าให้สือหลิ่วแจ้งพวกนางทั้งสามแล้ว ประเดี๋ยวแม่นมหลี่กลับไปก็พาพวกนางทั้งสามกลับไปด้วยเถอะ”แม่นมหลี่คาดเดาในใจ หรือเป็นเพราะสาวใช้สามคนนี้ไม่ชอบพอคุณหนูหก“ตกลงเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะทำตามความตั้งใจของคุณหนูหก”ตอนนี้คุณหนูหกเป็นคนโปรดของฮูหยินใหญ่เจียง เรื่องเล็กน้อยเพียงเรื่องเดียว นางตอบตกลงไปเป็นเรื่องที่สมควรทำแล้วเจียงหวานหว่านถอดกำไลหยกออกจากข้อมือตนเอง และสวมข้อมือให้แม่นมหลี่“แม่นมหลี่ สองสามวันนี้ข้าไม่อยู่ ข้ารบกวนแม่นมหลี่ช่วยดูแลท่านแม่ข้าด้วย”แม่นมหลี่มองดูกำไลหยกในมือก็ลูบไปมาด้วยความชื่นชอบเป็นอย่างมาก“คุณหนูหก นี่หมายความเช่นไรเจ้าคะ?”มองดูกำไลหยกนี้แล้ว รู้ได้ทันทีว่าเป็นของดีเจียงหวานหว่านตบมือแม่นมหลี่เบาๆ “น้าเฉาคิดร้ายต่อท่านแม่ข้า ข้ารบกวนแม่นมหลี่ดูแลท่านแม่ข้าดีๆ ด้วย”แม่นมหลี่เข้าใจความหมายที่เจียงหวานหว่านสื่อ นางยิ้มพลาง

เฉาหยูเฟิ่งกลัวว่าพี่สะไภ้สกุลฉางจะได้ยิน นางจึงกระวิบเสียงเบา“เหตุใดถึงได้เอ่ยปากขอยืมเงิน เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”เฉาหยู่เฟิ่งเล่าเรื่องที่เจียงหวานหว่านจะเอาเงินให้เขาฟังเฉาอวี้เจียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าอาการป่วยของเจียงอวิ้นต้องเกี่ยวข้องกับเจียงหวานหว่าน“เฟิ่งเออร์ เจ้าถูกเล่นงานเข้าแล้ว เหตุใดเจียงหวานหว่านถึงบังเอิญรักษาอาการป่วยของเจียงอวิ้นได้ในขณะที่แม้แต่หมอหลวงก็ไร้หนทางรักษา คาดว่าพิษที่เจียงอวิ้นโดนต้องเป็นฝีมือนางแน่ๆ”“พี่ใหญ่ รอให้อวิ้นเออร์หายดีก่อน ข้าไม่มีทางปล่อยสองแม่ลูกสกุลหลิ่วนั่นไปแน่”แววตาของเฉาหยูเฟิ่งเต็มไปด้วยความเย็นชา แค้นครั้งนี้นางจดจำเอาไว้แล้วเฉาอวี้เจียงไม่ได้มีเงินมากมายถึงเพียงนั้นอยู่ในมือ เขาจึงให้เฉาหยูเฟิ่งรอก่อนเขาไปหาสกุลฉาง ไปเอาเงินกับนางสกุลฉางเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงให้เฉาอวี้เจียงโดยไม่เอ่ยปากถามสักคำเฉาอวี้เจียงไม่วางใจ จึงกล่าวสั่งสกุลฉาง “หากท่านพ่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้น”“ท่านพี่วางใจเถอะเจ้าค่ะ”สกุลฉางกล่าวอย่างอ่อนโยนเฉาอวี้เจียงได้เงินก้เดินออกมาจากห้องสกุลฉาง รอยยิ้มบนใบหน้าของสกุลฉางอั

เจียงหวานหว่านพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกเจียงจิ่นหนิงทำหน้ารำคาญ “เจ้าพูดจาไร้สาระอะไร สกุลเฉาใจดีมีเมตตาที่สุด น้องอวิ้นก็อ่อนหวานน่ารักด้วย พวกนางจะทำเรื่องพรรค์นั้นได้อย่างไร เจ้าอย่ามาใส่ร้ายพวกนางนะ!”“เฮอะ เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เจ้า ตอนที่ขึ้นศาลวันนี้ เหลือเพียงขั้นตอนเดียวก็จะสามารถจับกุมสองแม่ลูกสกุลเฉาได้แล้ว แต่เรื่องกลับไม่เป็นไปตามที่คิด ทำให้พวกนางรอดไปได้”เจียงจิ่นหนิงไม่เชื่อคำพูดของเจียงหวานหว่าน ในสายตาของเขา สกุลเฉาและเจียงอวิ้นคือคนที่ดีต่อเขาที่สุดในใต้หล้าแล้วเมื่อเห็นสีหน้าของเจียงจิ่นหนิง เจียงหวานหว่านก็รู้ว่าเจียงจิ่นหนิงไม่เชื่อคำพูดของตัวเองแม้แต่น้อย“อีกไม่กี่วัน ข้าจะออกไปข้างนอก ตอนที่ข้าไม่อยู่จวน เจ้าห้ามทำให้ท่านแม่ไม่สบายใจเด็ดขาด ไม่งั้นเรื่องจะไม่จบแค่เพียงการทุบตีเท่านั้น”เจียงจิ่นหนิงหัวเราะเยาะพูดว่า “ทำไมข้าจะต้องฟังเจ้าด้วย”“ไม่ใช่ให้ฟังข้า แต่ข้าจะอดทนกับเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเจียงหวานหว่าน ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่ปรากฏในแววตาส่วนลึกเจียงจิ่นหนิงตัวสั่นเทา เจียงหวานหว่านน่ากลัวจริงๆเจียงหวานหว่านหยิบขวดกระเ

ไม่นึกไม่ฝันว่าเพียงได้พบกันครั้งแรก ท่านหญิงหลิงโหรวจะมองนางด้วยสายตาเป็นมิตรทันที“ท่านหญิงต่างหากถึงจะเรียกว่าผู้ที่งดงามที่สุดในบรรดาหญิงงาม”เมื่อได้ยินคำชมของเจียงหวานหว่าน ท่านหญิงหลิงโหรวก็หัวเราะออกมา ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มเมื่อหลิ่วซู่ที่อยู่นอกรถม้าได้ยินการสนทนาของพวกนางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเข้ากับท่านหญิงหลิงโหรวได้ง่ายเช่นกัน การดินทางของหว่านเจียเออร์ก็คงจะสะดวกขึ้นบ้าง “ฮูหยิน เรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ”สือหลิ่วแอบเช็ดน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่นางต้องแยกจากคุณหนูเสียงหัวเราะของท่านหญิงหลิงโหรวดังออกมาจากรถม้าฝูตงสาวใช้ของท่านหญิงหลิงโหรวกลับหน้าซีดด้วยความตกใจ“ท่านหญิง ระวังสุขภาพด้วยเจ้าค่ะ”หลังจากพูดจบ ฝูตงก็กลอกตามองเจียงหวานหว่านท่านหญิงหลิงโหรวโบกมือ บอกเป็นความหมายว่านางไม่เป็นไรนางไม่ได้มีความสุขเช่นนี้มานานแล้วเพราะหญิงสาวที่ได้พบส่วนใหญ่ต่างเคร่งครัดอยู่ในกรอบจารีต ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอหญิงสาวที่พูดคุยกันถูกคอเช่นนี้“ท่านหญิง ให้ข้าตรวจดูอาการป่วยของท่านได้หรือไม่”เจียงหวานหว่านอยากรู้ว่าท่านหญิงหลิงโหรวป่วยเป็นอะไรท่านหญิงหลิงโ