หลิ่วซู่ตรงไปที่โรงเย็บปัก เมื่อได้เงินก็เตรียมไปซื้อเสื้อหนาๆ และขนบขบเคี้ยวให้กับลูกสาวหลิ่วซู่อารมณ์ร่าเริง กำลังหัวเราะพูดคุยกับสือหลิ่วส่วนหงเหลียนพบว่ามีคนสะกดรอยตาม นางเดินต่อไปโดยไม่กระโตกกระตากหลิ่วซู่หันหน้ามองหงเหลียน เห็นสีหน้านางเคร่งเครียด จึงยิ้มกล่าวว่า “หงเหลียน ยิ้มแย้มหน่อย อย่าเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง”“เจ้าค่ะ”จงเหลียนไม่ได้บอกเรื่องข้างหลังกับหลิ่วซู่ เกรงว่าหลิ่วซู่จะหวาดกลัวหงเหลียนมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ป้องกันคนแอบทำร้ายหลิ่วซู่หลังออกจากร้านขายเสื้อผ้า หลิ่วซู่ถูกขอทานน้อยคนหนึ่งชนจากทางด้านหน้าหลังจากถูกขอทานน้อยชน หลิวซู่พลันรู้สึกเวียนหัวตาลายหลังจากได้รับแรงกระแทก นางก็ล้มไปข้างหลัง หงเหลียนมือไวตาไวรีบพยุงหลิ่วซู่ไม่ให้นางหกล้ม“ฮูหยินระวัง”หลิ่วซู่ยืนมั่นคงแล้วก็ใช้มือสัมผัสถุงเงินบนตัว จากนั้นสีหน้านางเปลี่ยน “เงินของข้าหายไปแล้ว”หงเหลียนคิดถึงขอทานน้อยเมื่อครู่ทันที“ฮูหยิน ท่านรอบ่าวอยู่ที่นี่ บ่าวไปสักครู่เดี๋ยวกลับมา พวกท่านอย่าเดินเถลไถล”หงเหลียนเพ่งเล็งไปยังทิศทางที่ขอทานน้อยหายไป จากนั้นก็ไล่ตามไปหลิ่วซู่และสือหลิ่วยืน

เรือนทที่ถนนเซี่ยงหยางเป็นที่ดินทำเลทอง ต่อให้นางทำงานที่จวนสกุลเจียงสิบกว่าปี ก็พอซื้อเรือนที่ถนนเซี่ยงหยางได้เพียงส่วนเดียวเท่านั้น“บ่าว บ่าว”แม่เฒ่าอู๋ยกมือขึ้นจัดทรงผมของตัวเอง พยายามจะหาคำอธิบายคนงานในห้องครัว แอบใช้หางตามองแม่เฒ๋าอู๋เมื่อเห็นว่าแม่เฒ๋าอู๋ความคิดสับสนแล้ว เจียงหวานหว่านยิ้มน้อยๆเจียงหวานหว่านนำอาหารที่ทำเสร็จแล้วไปสองสามอย่างออกจากห้องครัวไปแม่เฒ๋าอู๋เดินอยู่ด้านข้างด้วยความระมัดระวัง และกล่าวด้วยความวิตกกังวล“คุณหนูหกอยากกินสิ่งใดบอกมาได้ตามสบาย บ่าวจะจัดเตรียมให้คุณหนูหกอย่างดีที่สุด”หลังจากที่เฉาหยูเฟิงรู้ว่าเจียงหวานหว่านนำรังนกนางแอ่นหิมะชั้นยอดไปจากห้องครัวก็โมโหจนทนไม่ไหวเดิมทีเฉาหยูเฟิ่งคิดจะไปเยาะเย้ยเจียงหวานหว่านสักสองสามประโยคแต่เมื่อคิดได้ว่านางกำลังจะได้นั่งตำแหน่งฮูหยินเจียงอย่างมั่นคง ไฟโทสะในใจก็ลดลงไปมาก“คนชั้นต่ำขาเปื้อนโคลน ไม่คู่ควรกับการกินรังนกดีๆ ของดีๆ ช่างเสียเปล่าจริงๆ”เจียงอวิ้นที่นั่งอยู่ด้านข้างกำลังกินน้ำแกงเห็ดหูหนูตรงหน้าอย่างเชื่องช้า“ท่านแม่ ปล่อยให้เจียงหวานหว่านกระโดดโลดเต้นอีกสักกี่วัน ไม่ต้องกังวล”

“ท่านแม่ข้าอยู่ที่ใด?”เจียงหวานหว่านก้าวฉับๆ วิ่งมาถึงโถงกลางหมู่บ้าน“คุณหนู ยังหาฮูหยินไม่พบเจ้าค่ะ”หงเหลียนกล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเจียงหวานหว่านกวาดสายตามองไปรอบๆ จากนั้นก็มุ่งเป้าไปที่หัวหน้าโจร นางเดินอย่างเยือกเย็นไปอยู่ตรงหน้าหัวหน้าโจร“คนที่จางวั่งไฉพามาอยู่ที่ใด?”หัวหน้าโจนจางเทียนอ้ำอึ้ง “พวกท่านพูดสิ่งใด ข้าไม่เข้าใจ”“รีบบอกมา ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า”หงเหลียนกล่าวอย่างเร่งรีบ นางพลิกทั้งหมูบ้านหาแล้วก็ยังหาฮูหยินไม่พบ“จางวั่งไฉอยู่ที่ใด?”สายตาดุจคบเพลิงของเจียงหวานหว่านจับจ้องจางเทียน“ข้าไม่รู้จักจางวั่งไฉ”เห็นว่าจางเทียนไม่บอกความจริง นัยน์ตาเจียงหวานหว่านมีแววอาฆาตเข้มข้นสาดออกมานางยกมือขึ้นมาดึงดาบบริเวณเอวของหงเหลียน จากนั้นก็ตวัดข้อมือ ปลายดาบทิ่มลงไป แทงเข้าไปกลางต้นขาขวาของจางเทียน“พรวด”เลือดสดไหลนอง!“อ๊าก...”จางเทียนเจ็บจนร้องตะโกนออกมา ความเจ็บปวดรุนแรงวิ่งพล่านไปทั่วร่างเจียงหวานหว่านดึงดาบออกมา จากนั้นก็แทงไปที่กลางต้นขาซ้ายของจางเทียนอีกครั้งดวงตาทั้งสองข้างของเจียงหวานหว่านเป็นสีแดงเข้ม นางถามเน้นทีละคำ “เจ้าและลูกพี่จางวั่ง

เจียงหวานหว่านกำหมัดไว้แน่นจึงควบคุมอารมณ์พลุ่งพล่านภายในอกของตนเองได้เจียงหวานหว่านมองดูใบหน้าบวมแดงของหลิ่วซู่ ความโมโหทะลักออกมาจากใจเสื้อผ้าของหลิ่วซู่ไม่เรียบร้อย ใบหน้ามีรอยแผล หงเหลียนรู้สึกผิดมากหงเหลียนนำเสื้อคลุมในมือคลุมบนตัวหลิ่วซู่เจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่ขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากถ้ำภายนอกถ้ำ เจียงหวานหว่านสั่งให้หงเหลียนดูแลหลิ่วซู่ให้ดี“ท่าน ข้าจะไปขอบคุณท่านอ๋อง”หลิ่วซู่พยักหน้า หงเหลียนพยุงหลิ่วซู่ยืนรออยู่นอกถ้ำซีหรงเห็นเจียงหวานหว่านวกกลับมาก็กล่าวด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน“ไปเถอะ ข้าจะรับผิดชอบส่วนที่เหลือเอง”เจียงหวานหว่านเมื่อได้ฟังก็รู้สึกแสบจมูกชาติก่อน หรงซีเคยพูดเช่นนี้ ไม่ว่านางจะทำสิ่งใด เขาจะช่วยนางโดยไร้เงื่อนไขสายตาเจียงหวานหว่านมองปราดชุนฮว๋าที่ถูกปิดปากอยู่ ความโกรธแค้นในใจมากมายจนไม่อาจบรรยายออกมาได้หากนางมาช้าอีกนิดเดียว เกรงว่าท่านแม่คงไม่รอดแล้วชุนฮว๋าที่อยู่ตรงหน้าไม่ควรได้รับการอภัยคนที่พยายามทำร้ายท่านแม่ นางไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด “จางวั่งไฉอยู่ที่ใด?”ชุนฮว๋าไม่ตอบคำถามเจียงหวานหว่าน นางแค้นตัวนางเองที่ไม่ฆ

เพียงแต่ชาตินี้เขาค่อนข้างต่อต้านนาง วันเวลาอีกยาวไกล นางมั่นใจว่าจะทำให้หรงซีรักนางได้โดยเร็วหงเหลียนไปเคาะประตู พบว่าไม่มีคนเปิดประตู นางเลยข้ามกำแพงไปดึงสลักหลังประตูเจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่เดินเข้าไปประตูเรือนเหมยมีดวงไฟสลัวไหวไปมาฉางเกอชูโคมไฟในมือ จากนั้นก็กล่าวกับสือหลิ่วที่อยู่ข้างกายด้วยความดีใจ“ฮูหยินและพี่สาวกลับมาแล้ว!”ทั้งสองคนรีบไปต้อนรับ เมื่อเห็นว่าหลิ่วซู่ปลอดภัยกลับมา สือหลิ่วก็ร้องได้ด้วยความดีใจหลิ่วซู่ลูบศีรษะของฉางเกอ“กลับห้องไปเถอะ ด้านนอกอากาศหนาว”ฉางเกอและเจียงหวานหว่านพยุงหลิ่วซู่ข้างซ้ายและข้างขวาหลังจากหลิ่วซู่และคนอื่นๆ กลับเข้าเรือนแล้ว เงาหนึ่งแอบออกไปจากเรือนเหมยเจียงหวานหว่านสั่งให้สือหลิ่วไปเอากล่องยามา จากนั้นก็ทำแผลให้ท่านแม่ตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นบาดแผลน้อยใหญ่ตามร่างกายหลิ่วซู่ นางมือสั่นหลังจากจัดการกับบาดแผลแล้ว ความแค้นในใจเจียงหวานหว่านยิ่งมากขึ้นตอนที่หลิ่วซู่ชำระล้างร่างกายโดยมีสือหลิ่วคอยปรนนิบัติ เจียงหวานหว่านก็ออกมาจากห้องของหลิ่วซู่หงเหลียนเดินมาอยู่ตรงหน้าเจียงหวานหว่าน นางคุกเข่าสองข้าง สองมือชูมีดสั