สมแล้วที่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆของเป่ยเฉิง ที่เป่ยเฉิงลู่ซือเหยี่ยนขึ้นชื่อเลยว่าเป็นพยัคฆ์ร้ายในคราบคนใจดี จากที่ฟังมา เขาเป็นคนที่ดุมากๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ยังเป็นคนที่ยืดหยุ่นได้ในทุกสถานการณ์ด้วย! วันนี้ก็ถือว่าเธอได้พบเจอด้วยตัวเองแล้ว ตอนที่ประสบสอพลอก็ทำตัวให้ต่ำจนแทบจะจมลงไปอยู่กับทราย แต่พอหันหลังกลับก็โผล่ร่างที่เหมือนกับราชาขึ้นมาทันที……! และการที่เผยเซียวสามารถดึงด้านนี้ของเขาออกมาได้ ก็แปลว่าสำหรับเขาแล้วเผยเซียวก็มีค่ามากๆ ความรู้สึกแรกของกู้อิ๋นสำหรับการทำงานร่วมกับคนคนนี้คือ......อันตรายมากๆ! “ผมพาคุณไปเที่ยวเล่นดีไหม?” เห็นเธอไม่พูดอะไรเขาจึงเอื้อมมือมาบีบที่ใบหน้าของเธอ ความร้ายกาจที่ออกมาจากตัวเขาเมื่อสักครู่มันเหมือนกับไม่ใช่ความจริงอย่างไรอย่างนั้น เพราะแค่เพียงพริบตาเดียวเขาก็เปลี่ยนกลับมาเป็นคนที่ดูเสเพลตามเดิม “ฉันไม่ไปค่ะ ฉันจะกลับไปหาประธานเผย” กู้อิ๋นพูด ลู่ซือเหยี่ยนจับเธอเอาไว้ด้วยมือเดียว “ไปหาประธานเผยอะไรกัน คืนนี้ประธานเผยมีคนคอยดูแลแล้ว” กู้อิ๋นรู้ว่าที่ลู่ซือเหยี่ยนพูดมันหมายความว่าอะไร “ประธานเผยไม่ใช่คนแบบนั้น” “อะไรท

กู้อิ๋นในตอนแรกกำลังจะพยักหน้าและจะไปอีกห้องกับเฉินซิงหลี แต่เธอกลับถูกเผยเซียวผลักกลับเข้าไปในห้องเดิม “ไปอาบน้ำ ตัวเหม็นจะแย่!” “.…..” กู้อิ๋นไม่ได้ตอบอะไรกลับไป “.…..” เฉินซิงหลีและหลีเวยเยว่ ทั้งสองคนเห็นท่าทีที่เผยเซียวมีต่อกู้อิ๋นก็ชะงักไป โดยเฉพาะหลีเวยเยว่ เธอยืนหน้าเขียวหน้าแดงอยู่ที่เดิมแบบนั้น!เฉินซิงหลีในตอนแรกตั้งใจจะพาตัวกู้อิ๋นไปเพื่อจะเว้นช่องว่างให้กับเผยเซียวและหลีเวยเยว่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเผยเซียวจึงรู้ได้เลยว่าคงไปไม่ได้แล้ว ยิ่งเห็นใบหน้าที่ซีดไปแล้วของหลีเวยเยว่ เฉินซิงหลีก็อดจะตะโกนออกมาไม่ได้ “พี่รอง” เผยเซียวไม่สนใจเฉินซิงหลี แต่หันกลับไปจ้องกู้อิ๋นแทน “ฉันไปแล้วค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย” ตัวเธอเหม็นขนาดนั้นเลยหรือไง? ทำไมเธอไม่เห็นได้กลิ่นเลย? กลิ่นคงไม่ได้มาจากตัวเธอหรอกมั้ง? แต่เมื่ออยู่ภายใต้สายตาข่มขู่ของเผยเซียว กู้อิ๋นเองก็ไม่กล้าแย้งอะไร ได้แต่รีบเดินกลับไปที่ห้อง หลีเวยเยว่มองไปทางเผยเซียวอย่างเจ็บปวด ก่อนจะเรียกเขา “อาเซียว” “พี่รองอย่าทำแบบนี้กับเธอสิ แค่นี้เธอก็เจ็บปวดมากแล้ว” เฉินซิงหลีพูด คิดถึงตอนที่พวกเขาจากไปเธอก็เ

เฉินซิงหลีกัดฟันพูดประโยคพวกนั้นออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจแต่เมื่อคิดได้ว่าเรื่องนี้มีผลกระทบไปถึงบริษัทเธอจะไม่ยอมก้มหัวก็ไม่ได้! แต่ในตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นนั้นก็ได้ยินเผยเซียวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ต้อง” “อาเซียว~!” เมื่อได้ยินเผยเซียวพูดว่า ‘ไม่ต้อง’ ในใจของเธอก็ร้อนรนขึ้นมา เธอรู้นิสัยของเผยเซียวมาโดยตลอด ตอนนี้เขาพูดว่าไม่ก็รู้ได้เลยว่าผลลัพธ์ของมันจะร้ายแรงสักแค่ไหน เผยเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะได้โอกาสใหม่จากฉันคนนี้” “.…..” หลีเวยเยว่ “.…..” เฉินซิงหลี มองเธอมองกันอย่างตกใจ ต่างฝ่ายต่างเห็นแววตาของอีกคนที่สื่อออกมาว่าไม่อยากจะเชื่อ เผยเซียวพูดอะไรออกมาน่ะ? อะไรที่เรียกว่าใครก็ได้? พวกเธอเป็นแค่ใครก็ได้ในชีวิตเขางั้นหรอ? หลีเวยเยว่มองไปทางเผยเซียว ความเจ็บปวดทางแววตายิ่งชัดเจนมากขึ้น “อาเซียว นี่มัน!” เฉินซิงหลีนั่งลงไปที่พื้นพรมอย่างหมดอาลัยตายอยาก เผยเซียวหมายความว่าอะไรกันแน่? หมายความว่าตอนนี้พวกเธอยอมลงให้ และไปหากระเป๋ามาคืนก็ไม่ได้งั้นหรอ? “เผยเซียวนายทำเกินไปแล้ว!” เฉินซิงหลีตะโกนออกมาก่อนจะลุกขึ้นมาจ

เผยเซียวเห็นว่ากู้อิ๋นไม่ยอมใส่ก็ตีหน้าขรึมใส่เธอ “หนาวอะไรกัน ไปอาบน้ำแล้วก็ขึ้นเตียงนอนไปเลย” ไม่ว่าจะยังไงก็ออกไปข้างนอกคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด! กู้อิ๋นมองไปทางเขาอย่างน้อยใจ เธออยากจะใส่ชุดนอนหนาๆจริงๆนะ แบบนั้นสบายกว่าตั้งเยอะ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเผยเซียวไม่ต้องการให้เธอออกไป กู้อิ๋นมองไปทางเขาอย่างน้อยใจ! ตอนนี้หลีเวยเยว่อยากจะพูดอะไรสักคำ แต่พูดไม่ออก เผยเซียวมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความไม่แยแสแต่ก็ยังลุกขึ้นยืน “งั้นก็ไปสิ!” “หา?” กู้อิ๋น “ไม่ได้จะไปซื้อชุดนอนหรือไง? ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวห้างก็ปิดหรอก” “คุณ คุณจะไปกับฉันหรอคะ?” กู้อิ๋นหันไปมองทางหลีเวยเยว่ เผยเซียวมองจ้องไปทางเธอ กู้อิ๋นรีบพยักหน้า “ขอบคุณนะคะประธานเผย ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ได้ยินว่าเผยเซียวอนุญาตให้เธอไปซื้อเสื้อผ้าเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองในตอนนี้และท่าทางของเผยเซียวมันเหมือนกับการเหยียบย่ำลงไปบนหัวใจของหลีเวยเยว่สักแค่ไหน หลีเวยเยว่เห็นเผยเซียวจะพากู้อิ๋นออกไปก็ลุกขึ้นยืนตั้งใจจะเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ในตอนนี้เผยเซียวกลับหันมามองเธอ ก่อนจะทิ้งคำพ

จากห้างสรรพสินค้ากลับมาที่ห้อง ตอนนี้ไม่มีเงาของเฉินซิงหลีและหลีเวยเยว่แล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าการจัดการของเผยเซียวที่มีต่อตระกูลเฉินก็พอจะทำให้พวกเธอรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิม เห็นห้องตกอยู่ในความเงียบกู้อิ๋นก็หันไปมองเผยเซียว! “มองอะไร? เสื้อผ้าก็ซื้อแล้วนี่ ยังไม่รีบไปอาบน้ำอีกหรือไง?” เผยเซียวถาม สำหรับนิสัยแบบนี้ของกู้อิ๋นเผยเซียวก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายใจ!ทั้งๆที่เป็นเด็กบ้านนอกแท้ๆ ชีวิตก็วุ่นวายขนาดนั้นแต่ยังจะเรื่องมากอยู่ดี จะนอนก็ต้องเป็นชุดนอนผ้าคอตตอน กู้อิ๋นหยิบเอาชุดที่ถูกซักแห้งเรียบร้อยแล้วจากที่ร้านวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ……! ตอนที่เธออาบน้ำออกมาเสร็จแล้ว เผยเซียวที่อาบน้ำจากอีกห้องหนึ่งก็เสร็จพอดี ตอนที่กำลังจะเข้านอนกู้อิ๋นก็เดินกลับไปที่ห้องที่เธอนอนเมื่อกลางวัน แต่เดินไปได้เพียงสองก้าว เสียงของเผยเซียวก็ดังขึ้นด้านหลัง “จะไปไหน?” “ไปนอนสิคะ!” กู้อิ๋นพูด วันนี้ยุ่งมาทั้งวันแล้วขนาดนั้น ตอนนี้เธอเองก็เหนื่อยมากๆ อยากจะนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มจะแย่แล้ว “ไปนอนห้องนอนหลัก” “.…..” กู้อิ๋น ไม่ใช่แล้วมั้ง พวกเราต้องนอนห้องเดียวกันห