“อะไรนะ? เธอมีอาจารย์อยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ? บอกฉันเร็วๆ เข้าว่าใครเป็นอาจารย์ของเธอ? ฉันจะไปหาเขาและขอให้เขาบอกให้เธอมาเข้าร่วมกับนิกายของฉัน” เจี้ยนหวู่เฉินกังวล และแรงกดดันที่แผ่มาจากเขาก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น เขาพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ตอนนี้เหมือนโลกเงียบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตและท้องฟ้าทั้งหมดก็มืดมน และเจี้ยนหวู่เฉินกำลังครอบงำจิตใจของเย่ชิงชานแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่อยู่ตรงหน้านั้น เย่ชิงชานแม้จะไม่มีแม้แต่แรงต่อต้าน แต่ก็ยังกัดฟันและพูด: "ผู้อาวุโส หากคุณต้องการตามหาอาจารย์ของฉัน ฉันเกรงว่ามันจะยากหน่อย อาจารย์ได้จากโลกนี้ไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน"“ถ้าเป็นเช่นนั้น เธอก็เข้าร่วมนิกายของฉันได้เลย ฉัน เจี้ยนหวู่เฉินเป็นผู้นำของสำนักกระบี่และในชีวิตฉันมีลูกศิษย์เพียงสองคนเท่านั้น ซึ่งพวกเขาทั้งคู่กำลังฝึกฝนอยู่ในนิกายตอนนี้ หากเธอตอบตกลง เธอจะเป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของฉัน เธอคิดว่ายังไง?” ท่าทีเจี้ยนหวู่เฉินอ่อนลงเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ก็ยังคงแผ่รัศมีกดดันออกมา ดูเหมือนจะตั้งใจที่จะข่มขู่เย่ชิงชานขณะที่เย่ชิงชานทนไม่ไหว เธอก็เห็นว่าเหยาปิงชู่โบกมืออย่างส่งๆ และรัศมีของเจี้ยนหวู่เฉินก็หาย

“ฉันสบายดี แล้วนายล่ะ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เย่ชิงชานถามอย่างกังวล“ไม่ต้องห่วง เขาสบายดี เพียงแต่ว่าหลังจากการต่อสู้อันดุเดือดหลายครั้ง พละกำลังของเขาก็หมดลง” เหยาปิงชู่เหลือบมองแล้วหยิบยาในมือออกมา“นี่คือผู้อาวุโสจากนิกายแพทย์ อาจารย์ของฮวาหลางเยว่” เย่ชิงชานอธิบายให้ฉู่เฉินฟัง พร้อมกับรับยาฉู่เฉินลังเลเช่นกัน กลืนเม็ดยาไปในอึกเดียวอย่างไม่กังวลกับสิ่งแปลกๆที่อยู่ข้างในทันทีที่มันเข้าไปในปากของเขา ยาก็หายไปทันที พลังการรักษาก็แพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา ฟื้นฟูวรยุทธของเขามากกว่าครึ่งหนึ่งทันที“นี่คือยาอายุวัฒนะ!” เหยาปิงชู่พูดพร้อมเผยรอยยิ้ม“แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาแทรกแซงเรื่องของตระกูลหาน!” หานเหอชิงเห็นว่าคนที่มาถึงไม่เห็นหัวตัวเอง ให้ยาฉู่เฉินต่อหน้าเขา เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ก็ได้เผยแววตาเย็นชาขณะที่เขาจ้องมองชายชรา และถามออกไป“ตระกูลหานอะไร ฉันจะให้เวลาแกสามวินาทีเพื่อที่ไปให้พ้นจากสายตาของฉัน ไม่อย่างนั้นอย่าโทษฉันที่ใช้ความเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็ก!” เหยาปิงชู่ตอบอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อยังเห็นหานเหอชิงยังอยู่ที่เดิม“แกเป็นใครกันแน่?”เมื่อนึกถึงอายุที่มากของตัว

ดาบเล่มหนึ่งทะลุผ่านเกราะพลังเวทย์มาได้ แต่เจี้ยนหวู่เฉินไม่ได้โจมตีกลับค่อยๆ พูดอย่างใจเย็น: "สหายฉู่เฉิน ฉันชื่อเจี้ยนหวู่เฉิน หากคุณไม่เห็นด้วย ฉันรับประกันได้ว่าเขาจะไม่มีสิทธิ์มาบังคับใครได้"เห็นได้ชัดว่าเจี้ยนหวู่เฉินไม่พอใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ และตอนนี้กำลังสร้างความรำคาญให้กับเหยาปิงชู่“เจี้ยนหวู่เฉิน ว่างนักเหรอ!” เหยาปิงชู่ไม่ได้สนใจเรื่องเกราะพลังเวทย์สักนิด แต่หลังจากที่เจี้ยนหวู่เฉินพูดเช่นนี้ ก็ทำให้เขาโกรธจัดและระเบิดรัศมีข่มขวัญออกมา“เหยาปิงชู่ แม้ว่าแกจะมีวรยุทธสูงกว่าฉันหนึ่งระดับ แต่อย่าลืมว่าฉันเป็นคนของสำนักกระบี่!” เจี้ยนหวู่เฉินก็ระเบิดเจตจำนงดาบออกมา แล้วทะยานขึ้นไปบนฟ้า ราวกับว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์ เป็นเหมือนดาบที่แหลมคมเล่มหนึ่งเท่านั้นสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้ ทำให้ฉู่เฉินเบิกตากว้างผู้อาวุโสที่เพิ่งมาใหม่คนนี้เป็นใครกัน และเหตุใดพวกเขาทั้งสองถึงทะเลาะกันหลังจากพูดเพียงไม่กี่คำ? “เสี่ยวเฉิน คนนี้คือเจี้ยนหวู่เฉิน เจ้าสำนักกระบี่ซวนเทียน ก่อนหน้านี้เขาต้องการรับฉันเป็นศิษย์ของเขา แต่ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว ต้องขอบคุณผู้อาว

จุดแรกที่พวกเขาไปก็คืออารามสวรรค์บนภูเขาหลงหู่ภายในอาราม จางหนิงเหอตกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฉู่เฉิน หลังจากที่ได้สติแล้ว เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ใครจะคิดว่าปรมาจารย์ฉู่ชนะการต่อสู้ครั้งนี้ได้จริงๆ พวกเราเลยได้รับประโยชน์มากมายเพราะคุณ” จางหนิงเหอพูดอย่างจริงใจอารามสวรรค์ที่ครั้งหนึ่งเคยเสื่อมถอย แต่เป็นเพราะชัยชนะของฉู่เฉินในการประลองครั้งนี้ในวันนี้ ก็เลยได้เห็นนักสู้จำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา เพื่อต้องการเข้าร่วมกับอารามสวรรค์โชคดีที่อารามสวรรค์ไม่ยอมรับใครเข้ามาง่ายๆ หลังจากคัดเลือกมาอย่างดีแล้ว พวกเขาก็มีลูกศิษย์หน้าใหม่จำนวนมากลูกศิษย์หน้าใหม่เหล่านี้ ส่วนใหญ่ถูกดึงดูดมาจากวิชาห้าอสนีบาตที่น่าประทับใจของฉู่เฉิน หลายคนพยายามที่จะเข้าร่วมอารามสวรรค์ เพื่อจะได้มีส่วนเชื่อมโยงกับฉู่เฉินได้ฉู่เฉินตระหนักดีถึงเรื่องนี้แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก ยังไงซะ ก็เป็นเพราะดาบสังหารปีศาจหยินหยางที่แสดงเพลงดาบได้ดีมากในการประลอง“ปรมาจารย์สวรรค์จาง ผมจะคืนดาบนี้ให้กับคุณ” ฉู่เฉินมอบดาบสังหารปีศาจหยินหยางคืนไปจางหนิงเหอหยิบดาบมา หลังจากนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดออกมา“ปร

“สถานะของผู้เฒ่าเหยาในนิกายแพทย์คืออะไร?” ฉู่เฉินคิดว่าดูเหมือนว่า ตอนนี้เขากำลังเข้าใจผิด เพราะคิดว่าเหยาปิงชู่เป็นผู้นำของนิกายแพทย์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่“จะพูดยังไงดีอ่ะ อาจารย์ถือได้ว่าเป็นทูตของนิกายแพทย์ที่สามารถออกไปท่องในโลกภายนอก เหล่าผู้เอาวุโสไม่สนใจและการดำเนินการทั้งหมดอยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของอาจารย์ แต่เขาไม่ใช่ผู้นำนิกาย เพราะนิกายแพทย์ซวนเทียนไม่มีผู้นำ” ฮวาหลางเยว่ลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ปิดบังความจริงเมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉู่เฉินก็รู้สึกครุ่นคิด ผู้เฒ่าเหยาเป็นเพียงคนที่คอยจัดแจงความเรียบร้อย และยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำตามที่สัญญาเอาไว้ได้จริงหรือไม่เพราะเขามาที่นี่แล้ว จึงทำได้แค่ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปและเดินตามฮวาหลางเยว่ไป ทั้งสองเดินอย่างเงียบๆ ฉู่เฉินไม่เข้าอะไรสักอย่าง และไม่ต้องการที่จะพูดด้วย ขณะที่ฮวาหลางเยว่ดูคิดมาก บางทีอาจคิดถึงตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจของอาจารย์ของเขาในนิกาย เรื่องทำให้ฮวาหลางเยว่เงียบลงเช่นกันเดินไปตามเส้นทางหินสีฟ้า และไม่นานก็ถึงไหล่เขามีศาลาเล็กๆ มากมายที่นี่ ล้อมรอบด้วยต้นไม้โบราณ ให้ความรู้สึกถึงกลิ่นอายแห่งประวัติ