การมาถึงของฉู่เฉินไม่ได้ดึงดูดความสนใจของคนในงาน เขาหยิบแก้วไวน์ถาดของพนักงานเสิร์ฟ แล้วเดินไปที่มุมหนึ่งเพื่อรอการมาถึงของพระเอกในงานเลี้ยงอย่างเงียบ ๆขณะที่ฉู่เฉินต้องการเก็บตัวเงียบๆ แต่คนอื่นไม่คิดเช่นนั้น“ไม่คาดคิดว่าแกจะแอบเข้ามาด้วย เมื่อวานแกดูถูกเหยียดหยามไว้มากไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมวันนี้แกถึงเสนอหน้ามาอยู่ที่นี่อย่างหน้าด้านๆ ได้ล่ะ?”กลุ่มชายสามคน คนหนึ่งสังเกตเห็นฉู่เฉินและพูดจาถากถางเขาเสียงดังฉู่เฉินหันกลับไปและเห็นว่าเป็นผู้ชายคนเดียวกับที่เจอในห้างสรรพสินค้าเมื่อวานนี้ฉู่เฉินไม่อยากสนใจ และเตรียมที่จะเดินจากไป“พี่หมิง เขาคือใครกัน ถึงจู่ๆ ต้องไปสนใจเขาด้วย?”“ใช่แล้ว พี่หมิง ตอนนี้พี่รับการไว้วางใจคุณหนูฉีและอนาคตของพี่ก็โรยด้วยกลีบกุหลาบแล้ว หากพี่ได้ดิบได้ดีแล้ว อย่าลืมพวกน้องๆ นะ”เมื่อเห็นเช่นนี้ พรรคพวกสองคนก็ก้าวไปข้างหน้า เพื่อขวางทางฉู่เฉินทันที“ไอ้หนู พี่หมิงกำลังคุยกับแกอยู่ รีบตอบเร็วเข้า”ฉู่เฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุด คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม : "นายไม่ได้บอกพวกลูกกระจ๊อกของนายเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้? ฉันอยู่ที่นี่นายก็ยังไม่

เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมสามครั้งดังก้อง และเมื่อทุกคนคิดว่าจัดการฉู่เฉินเสร็จแล้วฉู่เฉินพูดอย่างเย็นชา: “ในเมื่อนายมีเรื่องที่ต้องจัดการตอนนี้ ฉันก็จะกลับมาทีหลัง”หลังจากจบแล้ว เขาก็หันหลังกลับพร้อมที่จะออกไป"ฮะ?"ตอนนั้นเองที่ทุกคนสังเกตเห็นว่าไม่ใช่ฉู่เฉินที่ล้มลงกับพื้น แต่เป็นคนของตระกูลฉีทั้งสามคนพวกเขาทั้งหมดหันศีรษะไปมอง“ไอ้หนู แกเป็นใครกันแน่?” ในที่สุดฉีอันปังก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติและกระโดดไปข้างหน้า ขวางทางของฉู่เฉินเอาไว้“แกทำให้คนของตระกูลฉีบาดเจ็บและยังมีหน้าจะออกไปอีก? คิดว่ากำลังเล่นตลกอยู่สินะ”พูดจบ ฉีอันปังก็ตะปบไปที่เอวของฉู่เฉินด้วยกรงเล็บ“นายน้อยฉีลงมือด้วยตัวเอง เด็กคนนี้จบสิ้นแล้ว”“ใช่แล้ว ในเมืองหลวง ใครจะไม่รู้ว่ากรงเล็บมังกรของนายน้อยฉีนั้นไร้เทียมขนาดไหน แม้ว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาจะเอาชนะนักสู้สามคนระดับทะลวงเส้นลมปราณได้ แต่เขาอาจไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่กระบวนท่าของคนระดับปรมาจารย์ได้”ในขณะที่ทุกคนสงสัยว่าฉู่เฉินสามารถเอาชนะนักสู้ระดับทะลวงเส้นลมปราณสามคนได้อย่างไร เมื่อเห็นนายน้อยฉีลงมือ พวกเขาก็มองที่ฉู่เฉินราวกับว่ามองคนตายร่

……ชายชราผงะเมื่อฉู่เฉินแนะนำตัวเองหลังจากนั้น เขาก็พูดอย่างเย็นชา "แม้ว่าจะเป็นปรมาจารย์ฉู่ แต่คุณต้องให้คำอธิบายในการบุกเข้ามาในตระกูลฉีและทำร้ายนายน้อยด้วย"ฉู่เฉินแบมืออย่างเมินเฉยและพูดว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขา ก็เขาเอาแต่พุ่งใส่ฉันและบอกว่าเขาต้องการจะฆ่าฉัน”ฉีอันปังดูโกรธเคืองและหน้าซีดมาก ชี้ไปที่ฉู่เฉิน “ถ้าก่อนหน้านี้นายบอกว่านายเป็นปรมาจารย์ฉู่ ฉันจะลงมือกับนายได้ยังไง!”“ถ้าฉันไม่ใช่ฉู่เฉิน ฉันควรปล่อยให้นายปลิดชีพฉันใช่ไหม?” ฉู่เฉินโต้กลับฉีอันปังไม่รู้ว่าจะปฏิเสธได้อย่างไร และชี้ไปที่ฉู่เฉินแล้วพูดว่า "แก..."เขาเป็นลมหมดสติทันทีเมื่อเห็นนายน้อยเป็นลม ชายชราก็ต้องอดทนต่ออาการบาดเจ็บและถ่ายทอดกำลังภายในจากนั้น ก็พูดกับฉู่เฉิน: “ปรมาจารย์ฉู่ อะไรทำให้คุณมาที่ตระกูลฉีในวันนี้?”ฉู่เฉินก็เหลือบมองฝูงชนที่อยู่ตรงนั้นและพูดออกมา“แซ่ของฉันคือฉู่ และฉันมาที่เมืองหลวงเพื่อตามสืบเกี่ยวกับเหตุการณ์ตระกูลฉู่เมื่อหลายปีก่อน ใครสามารถบอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้บ้าง!”ทันทีที่ฉู่เฉินพูดจบทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดไม่ว่าจะเป็นนั

“ฮ่าๆ ถ้าแกอยากจะหนีตอนนี้เกรงว่าจะสายไปแล้ว เจ้าหนู รีบบอกฉันมาว่าสมบัติของตระกูลฉู่ซ่อนไว้อยู่ที่ไหน ไม่เช่นนั้นฉันจะทำให้แกอยากตายมากกว่ามีชีวิตรอด!” เมื่อเห็นว่าฉู่เฉินได้ค้นพบอะไรบางอย่างแล้ว ฉีหู้กัวก็หยุดเสแสร้งและเผยธาตุแท้ออกมา ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยค่ายกลทันที และที่ระดับความสูงหลายพันเมตรเหนือเมืองหลวง ร่างของคนทั้งสองจึงหายไปจากอากาศ“ทั้งหมดนี้มันเป็นการเสแสร้งงั้นเหรอ? แกจงใจทำแบบนี้ใช่ไหม?” ฉู่เฉินตระหนักว่าเขาติดกับดักของฉีหู้กัว จึงถามอย่างเย็นชา“ใช่แล้ว เริ่มต้นตั้งแต่ที่ตระกูลฉี แกคิดจริงๆหรือเปล่าว่าเด็กน้อยระดับอย่างแกสามารถหนีจากฉันได้? ฉันปล่อยให้แกหนีไปไกลขนาดนี้เพราะฉันอยากจะหาโอกาสให้กับตัวเอง พูดตามตรง กริชนี้ไม่ใช่มีแค่ตระกูลฉีเท่านั้นที่มี แต่ยังมีตระกูลทรงอำนาจอีกหลายแห่งที่มีมันไว้เพื่อยืนยันตัวตนของแก แกไม่คิดว่าหลังจากที่แกออกจากภูเขาหลงหู่แล้ว จะไม่มีใครคอยจับตาดูแกหรือไง ตั้งแต่วินาทีแรกที่แกก้าวเข้าสู่คคฤหาสน์ ตระกูลฉี ฉันก็คอยจับตาดูแกอยู่แล้ว” ฉีหู้กัวหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นค่ายกลของเขาเข้าปิดล้อมฉู่เฉิน“แกรู้ไหมว่ามีคนกี่คนในโลกยุทธภพที่กำลังต

"งั้นก็ดี"เมื่อเห็นผู้นำวิหารหานยังคงดูไม่เต็มใจชายชราพูดต่ออย่างแผ่วเบา“ใช่แล้ว หลานชายของนาย หานชงก็ถูกฉู่เฉินฆ่าด้วยเช่นกัน”เพียงประโยคเดียว ผู้นำวิหารหานก็กลายร่างเป็นลำแสงและรีบออกจากดินแดนลับไป……ฉู่เฉินหนีออกจากค่ายกลของฉีหู้กัวแล้วบินตรงไปทางทิศตะวันออก หลังจากที่ยืนยันแล้วว่าฉีหู้กัวไม่ได้ไล่ตามเขามาแล้ว เขาก็ค่อยๆ ลงมาและร่อนลงบนพื้นฉู่เฉินโชกไปด้วยเลือด ซึ่งการทะลวงผ่านค่ายกลของจอมยุทธไม่ใช่เรื่องง่าย การปล่อยพลังออกมาอย่างเดียวทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสฉู่เฉินสงสัยว่าทำไมฉีหู้กัวถึงไม่ไล่ตามเขาต่อ“อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมเขาถึงไม่ตามมา?” จวินหวู่หมิงพูด"ใช่"“นายรู้ไหมว่าแม้ในขณะที่จอมยุทธสองคนต่อสู้กัน พวกเขาแทบจะไม่สามารถกางค่ายกลอย่างไม่ไตร่ตรองมาก่อน เพราะความเสียหายใดๆ ต่อค่ายกลนั้นรุนแรงมาก”“มีเพียงจอมยุทธที่ต้องการกลั่นแกล้ง คนที่มาจากระดับต่ำกว่าเท่านั้นที่จะใช้งานมัน”“ในระดับที่สูงกว่า เช่นจอมยุทธหรือเซียนวรยุทธ จะไม่มีปัญหามากมายเช่นนี้”“ในทางตรงกันข้าม สำหรับจอมยุทธ หากค่ายกลได้รับความเสียหายนั้น พวกเขาจำเป็นต้องพักฟื้นเป็นเวลานาน หรืออย่าง