ณ ห้องโถงใหญ่ของนิกายแพทย์ มีการถกเถียงกันอย่างดุเดือดในหมู่ผู้เฒ่าคนที่นำการสนทนาคือชายชราผมขาวและใบหน้าอ่อนเยาว์ ซึ่งกำลังจ้องไปที่เหยาปิงชู่และพูดว่า: "ผู้เฒ่าเหยา ฉันเข้าใจว่าคุณทำงานหนักเพื่อนิกายของเรา และการดึงปรมาจารย์ด้านโอสถมาจากภายนอกก็เป็นวิธีหนึ่ง แต่ คนนอกนั้นไม่น่าเชื่อถือได้เท่ากับคนของพวกเราเอง คุณรู้ไหมว่าลูกศิษย์ของฉันได้ปรุงยาเม็ดระดับ 7 สำเร็จแล้ว หากให้เวลาอีกสักหน่อย เขาจะกลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุได้อย่างแน่นอน”“ฮึ่ม แค่เม็ดยาระดับ 7 เท่านั้นจะต้องพูดถึงด้วยหรือ? เม็ดยาระดับ 7 มีใครในหมู่พวกเราที่นี่ไม่สามารถปรุงออกมาได้บ้าง? และมีใครบ้างที่กล้าเรียกตัวเองปรมาจารย์ด้านโอสถเพราะเรื่องนั้น ผู้เฒ่าหลิว การที่จะถูกเรียกว่าปรมาจารย์ด้านโอสถได้ จะต้องสามารถสกัดยาเม็ดระดับ 6 ได้เป็นอย่างน้อย" เหยาปิงชู่ตอบกลับอย่างเหน็บแนม เมื่อเห็นผู้เฒ่าหลิวออกหน้าพูดชมเชยลูกศิษย์ของตัวเอง“แน่นอน ผู้ที่สามารถปรุงยาตั้งแต่ระดับ 9 ถึงระดับ 7 สามารถเรียกได้ว่าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ แต่ผู้ที่สามารถปรุงยาตั้งแต่ระดับ 6 ถึงระดับ 4 เท่านั้นจึงจะเรียกว่าปรมาจารย์ด้านโอสถ ส่วนที่อยู่เหน

ขณะที่หันหลังกลับมา ใบหน้าสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของหลิวจื่อช่าง จากนั้นหลิวจื่อช่างเห็นว่ารอบๆ ศิษย์พี่มีเตาปรุงยาหลายใบที่แตกกระจัดกระจายอยู่แน่นอนว่าการเล่นแร่แปรธาตุของศิษย์พี่ล้มเหลวอีกครั้งรู้สึกอายที่ต้องให้หลิวจื่อช่างเห็นภาพของความล้มเหลว ศิษย์พี่ใหญ่ค่อยๆ ถามออกมาว่า "ศิษย์น้องหลิว ทำไมนายถึงมาที่นี่แทนที่จะฝึกวรยุทธในศาลาของตัวเองล่ะ?"หลิวจื่อช่างรีบเบี่ยงเบนสายตาอย่างรวดเร็วและตอบ: "ศิษย์พี่ ฉันมาเพื่อบอกแจ้งข่าวให้คุณโดยเฉพาะ"“ว่ามา”“ผู้เฒ่าเหยาพานักเล่นแร่แปรธาตุกลับมาจากข้างนอกนั่น”“อะไรนะ ล้อเล่นไหม?”“จริงแน่นอน ฉันเห็นคนๆ นั้นมากับตาตัวเองเลย ตอนนี้คนนั่นยังอยู่กับลูกศิษย์ไร้ประโยชน์ของผู้เฒ่าเหยา”เมื่อได้ยินการยืนยัน ท่าทางของเฟยไป๋ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แค่ยิ้มตอบ: "เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับข้อมูล ศิษย์น้อง"“อืม ศิษย์พี่ งั้นคุณทำธุระของคุณต่อเถอะ”หลังจากที่หลิวจื่อช่างออกจากถ้ำและเดินออกไปไกลแล้ว สีหน้าของเฟยไป๋ก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด และมองดูเตาหลอมที่แตกกระจายบนพื้น ความโกรธก็พลุ่งพล่านและเตะเตาปรุงยากระเด็นลอยออกไป“ฮึ่ม ผู้เฒ่าเหยา

บริเวณนี้ถูกคลายผนึกตั้งแต่เมื่อไหร่?ฉู่เฉินตระหนักได้ว่าตัวเองที่เป็นเจ้าเหนือหัวเมืองลับแลมังกรที่ล้มเหลว ตอนที่เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในเมืองลับแลมังกร แต่ฉู่เฉินกลับไม่ได้สังเกตเห็นเลยด้วยความคิด ร่างของเขาก็ปรากฏขึ้นในบริเวณนั้นที่นี่เป็นผืนน้ำที่เหมือนกระจกใส มีหมอกหนาทึบฉู่เฉินตะโกนเสียงดัง“ผู้อาวุโส ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ออกมาเถอะ ผมชื่อฉู่เฉิน และตอนนี้ผมเป็นเจ้าเหนือหัวของเมืองลับแลมังกร!”บางทีการแนะนำตัวเองของฉู่เฉินอาจได้ผล เกิดแสงและเงามารวมตัวกันตรงหน้าเขา และค่อยๆ กลายร่างเป็นชายสูงอายุที่หลังงอและเอวห้อยน้ำเต้า“เจ้าหนู มีระดับวรยุทธกระจอกอย่างนี้ ยังกล้าเสนอหน้ามาเรียกฉันอีก ไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าแกด้วยการสะบัดมือเหรอ?” ชายชราจ้องมาที่ฉู่เฉินครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา“ผู้อาวุโส ถ้าท่านต้องการฆ่าผมจริงๆ ท่านคงไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าผมเช่นนี้หรอก” ฉู่เฉินยิ้ม“ฮึ่ม เจ้าหนู ถ้ายังฉลาดอยู่บ้าง ก็ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นฉันจะฆ่าแกจริงๆ” ผู้อาวุโสพูดอย่างเย็นชา และไม่ละสายตาไปจากฉู่เฉิน“ผู้อาวุโส ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการปล่อยท่านออกไป แต่ระดับวรยุทธของผมต่ำเกินไ

เหยาหลิงเฉินไม่สนใจฉู่เฉินอีกต่อไปฉู่เฉินเองก็ไม่ได้สนใจมากนัก จึงนั่งขัดสมาธิเพื่อบำเพ็ญเพียรทันทีพลังจิตวิญญาณหนาแน่นกว่ามิติของจวินหวู่หมิงเล็กน้อยหลังจากผ่านไปหนึ่งคืน การบำเพ็ญเพียรของฉู่เฉินก็ดีขึ้นขณะที่กำลังจะออกจากเมืองลับแลมังกร เห็นผู้เฒ่าเหยามาที่ศาลาของเขาพร้อมกับฮวาหลางเยว่ฉู่เฉินจึงเดินออกจากศาลาเพื่อต้อนรับแต่ผู้เฒ่าเหยาดูเหมือนจะมีบางอย่างอยู่ในใจ เมื่อเขาเห็นฉู่เฉินก็แสดงสีหน้าละอายใจ“ฉู่เฉิน สิ่งที่ฉันสัญญากับคุณก่อนหน้านี้ ตอนนี้คุณอาจต้องต่อสู้เพื่อมันด้วยตัวเอง” “ผู้เฒ่าเหยา เกิดอะไรขึ้น?”“เมื่อวานนี้ ฉันได้เข้าไปพบกับผู้เฒ่านิกาย หลังจากหารือกันแล้ว ทางนิกายก็ตัดสินใจจัดการประลองปรุงยาในสามวันข้างหน้า และอนุญาตให้ลูกศิษย์และผู้เฒ่าทุกคนเข้าร่วมได้”ฉู่เฉินเข้าใจทันทีว่า ที่สองคนก่อนหน้านั้นมาปรากฏตัวเมื่อคืนนี้ เป็นเพราะเรื่องนี้เอง เขายิ้มแล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องที่ดีนะผู้เฒ่าเหยา ทำไมถึงดูหมดอะไรตายอยากแบบนั้น?”“ฉู่เฉิน แม้ว่าจะไม่มีนักเล่นแร่แปรธาตุคนอื่นในนิกายแพทย์นับตั้งแต่นักเล่นแร่แปรธาตุคนสุดท้ายเสียชีวิตไป แต่ก็ก็ยังมีคนในนิกายที

“สมุนไพรอมตะ!”เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉู่เฉินแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองในโลกนี้ยังมีสมุนไพรอมตะอยู่เหรอ?ขณะที่กำลังสงสัย แสงสีเขียวก็มาบรรจบกันและรวมกันของร่างของชายชราต่อหน้าฉู่เฉิน และสิ่งนี้เหมือนกับสิ่งที่เขาเห็นในเมืองลับแลมังกร ฉู่เฉินรู้สึกสั่นสะท้านในใจตัวเขาอยู่ที่ไหน? หรืออาจจะเป็น...?เมื่อเผชิญหน้ากับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของคนคนนั้น ฉู่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะต่อต้าน แต่แม้ว่าจะต้องการต่อต้านแต่ใจกลับทำไม่ได้ เขามองไปที่ชายชราที่ค่อยๆ มาปรากฏตัวขึ้นอย่างระมัดระวังโชคดีที่คนคนนั้นเหมือนจะไม่มีเจตนาแฝง ซึ่งหมายความว่าเหยาหลิงเฉินไม่ได้หลอกลวงเขา“สหายน้อย อย่าเพิ่งตกใจไป ฉันสัมผัสได้ถึงตัวตนของสหายอีกคนที่พัดออกมามาจากร่างของคุณ คุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าใครส่งคุณมาที่นี่” ชายชราถามอย่างเป็นมิตรเมื่อมองดูชายชราตรงหน้า เขาไม่สามารถสัมผัสได้มีพลังงานใดๆ ราวกับว่าสิ่งที่กำลังมองอยู่นั้นเป็นภาพลวงตา แต่ฉู่เฉินก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นผลมากจากพลังวรยุทธของเขาในตอนนี้“ผู้อาวุโส ผู้นำนิกายแพทย์ที่ส่งผมมาที่นี่” ฉู่เฉินตอบอย่างตรงไปตรงมา“ผู้นำนิกาย? เจ้าคนนั้นหายตั