มู่จิ่วซีพยักหน้าพร้อมกับยกน้ำถ้วยชาขึ้นมาคารวะให้เขา กวนเฮ่อจัวพอเห็นใบหน้าอันงดงามหยิ่งทระนงนั้น เขาจะไม่ให้เกียรติไว้หน้าก็คงจะไม่ได้"พักนี้กรมพระราชวังนครบาลได้จับกุมไส้ศึกแคว้นเป่ยจิ้นไว้ได้มากมาย พวกเจ้าไม่รู้เลยหรือไง? ประตูเมืองตอนเหนือได้แขวนศพเอาไว้ด้วย" มู่จิ่วซีพูดอย่างเรียบเฉยเถ้าแก่รีบพยักหน้าอย่างหวาดกลัว : "คุณหนูใหญ่ พวกเราที่นี่ล้วนทำธุรกิจกันอย่างซื่อสัตย์สุจริตมีเอกสารเดินทางผ่านพรมแดน การตรวจสอบก็เข้มงวดอย่างมาก""เจ้าคิดว่าถ้าไม่เข้มงวด คนของแคว้นเป่ยยังสามารถเข้ามาทำธุรกิจได้?" มู่จิ่วซีกรอกตาใส่เขา "แต่ละแคว้นก็ล้วนมีสายสืบ ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ แต่หากอันตรายใหญ่หลวงก็คงจะไม่ให้ลงมือจัดการก็คงไม่ได้ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนถูกลอบสังหารเป็นเรื่องใหญ่มาก คนของแคว้นเป่ยจิ้นจำเป็นจะต้องรับผิดชบอ ถ้าไม่ให้พวกเขาได้เห็นดีสักหน่อย ก็คงจะคิดว่าแคว้นเกาอวิ๋นของเรารังแกง่ายไม่ใช่หรือไง?""ใช่ๆๆ คุณหนูใหญ่มู่พูดถูกแล้ว เรื่องนี้มันน่ารังเกียจจริงๆ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนเป็นดั่งเทพเซียนคอยปกป้องแคว้นเกาอวิ๋นของพวกเรา ไอไส้ศึกพวกนั้นสมควรตายแล้ว!" เถ้าแก่รีบพูดขึ้นมา"การร

มู่จิ่วซีรู้ว่าท่าเรือซิงหลงแห่งนี้คงมีลับลมคมในอยู่มากมาย แต่ว่านางจำเป็นต้องไปยังกรมพระราชวังนครบาล หนึ่งคือเพื่ออาการบาดเจ็บของเหอเฟิง สองคือนางอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเหอเฟิงพอมาถึงกรมพระราชวังนครบาล โจวเหยาพอเห็นสภาพของเหอเฟิงก็ตกใจมาก จากนั้นก็ส่งคนกองหนึ่งไปยังท่าเรือซิงหลงเพื่อทำการตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้งและต้องการใยแมงมุมรอยเท้าม้าให้เจอให้ได้ (ใยแมงมุมรอยเท้าม้า หมายถึง เบาะแส ร่องรอย)มู่จิ่วซีได้ฝังเข็มให้เหอเฟิงหลายครั้งและพบว่าเหอเฟิงเหม่อลอยอยู่เป็นครั้งคราว ราวกับว่าได้รับการกระทบทางจิตใจ อีกทั้งในหูก็ยังมีรอยเลือด เขาคงไม่ได้หูหนวกไปแล้วใช่ไหม?แต่บนตัวเขาไม่ได้มีบาดแผลสาหัส ตรงจุดนี้เองก็แปลกอย่างมากพอถึงเวลาอาหารเย็น เหอเฟิงตื่นขึ้นมาก็เห็นมู่จิ่วซี จี๋เฟิงและหลิวฮั่ว ส่วนท่านผู้สำเร็จราชการแทนโม่จุนก็เพิ่งได้ทราบข่าวและกำลังรีบมา"เหอเฟิง เจ้าฟื้นแล้ว รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?" มู่จิ่วซีถามอย่างอ่อนโยน "ดื่มยาต้มนี้ก่อน จะได้รู้สึกดีขึ้น ข้าใส่พุทราเชื่อมไปด้วย จะได้ไม่ขม"เหอเฟิงดื่มยาอย่างว่านอนสอนง่าย จากนั้นจี๋เฟิงก็ช่วยเขาพยุงให้รู้สึกสบายขึ้น"่ท่าน

มู่จิ่วซีสีหน้ากระอักกระอ่วน นางเห็นแววตาอยากจะฆ่านางของโม่จุนก็เลยกล่าวอย่างเขินๆ : "ข้ากลัวว่าพูดออกไปแล้วเจ้าจะโกรธ คืนนี้ข้าขอไปพบดูก่อน พรุ่งนี้ข้าถึงจะบอกเรื่องนี้อย่างละเอียดให้เจ้าฟังเป็นไง?""มู่จิ่วซี!" โม่จุนโกรธจนแทบเป็นฟืนเป็นไฟ นึกไม่ถึงว่านางจะเชื่อใจฮั้วอวิ๋นเทียนมากว่าจะเชื่อใจเขางั้นเหรอ?"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน จิ่วซีหวังดีกับเจ้า เจ้าควรจะให้ความเคารพนางสักหน่อยไหม?" ฮั้วอวิ๋นเทียนกล่าวอย่างเรียบเฉย เพียงแต่สีหน้านั้นไม่ว่าดูยังไงก็เหมือนจะดูภูมิใจอยู่เล็กน้อย"เจ้ามันรนหาที่ตาย!" โม่จุนเอาเท้าข้างหนึ่งทีบออกไปหาฮั้วอวิ๋นเทียนอย่างแรงฮั้วอวิ๋นเทียนก็กระโจนถอยทั้งตัวกลางอากาศเหมือนกับนกสีแดงตัวใหญ่ จากนั้นก็แขนเสื้อก็กางออกอย่างแรงเสียงแหวกอากาศก็ได้ดังตัดขึ้นกลางอากาศ จนเกิดเป็นเสียงดังฟิ้วฟ้าวฮั้วอวิ๋นเทียนกระเด็นถอยไป 10 เมตร ชายทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน เส้นผมสีดำปลิวสยาย แววตาสีดำฉาบย้อมไปด้วยความมืดมน"โม่จุน!" มู่จิ่วซีปวดหัวจริงๆ โม่จุนผู้ชายคนนี้พอพูดอะไรขัดหูก็ลงไม้ลงมือ ไม่เคยเห็นผู้ชายเจ้าอารมณ์ขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ"เจ้ากลับเชื่อใจเขา แต่ไม่เชื่อใ