จนเวลาผ่านไปนาน โจวเหยาก็หันมองมู่เทียนซิงที่หลังน้ำตาเต็มหน้าและค่อยเดินไปอยู่ข้างหน้าท่านผู้สำเร็จราชการแทนและกล่าวด้วยเสียงต่ำ: "ตอนนี้จะทำอย่างไรดีพะยะค่ะ?""ให้จิ่วซีสงบสติอารมณ์ก่อน เย่ฮาน อานเย่ พวกเจ้าไปส่งแม่ทัพใหญ่มู่กลับจวนที" โม่จุนกล่าว"อะไรนะ? กลับจวน?" โจวเหยาตะลึงค้างไป"มีปัญหารึ? เจ้าคิดจริงหรือว่าแม่ทัพใหญ่มู่เป็นไส้ศึกของแคว้นศัตรู?" โม่จุนกล่าวอย่างโมโหโจวเหยาก็นิ่งไป จากนั้นก็ยิ้มกล่าวอย่างขมขื่น : "แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้วพะยะค่ะ"พอนึกถึงมู่เทียนซิงได้ทำสงครามล้างบางศัตรูมาหลายปี บาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ชนะสงครามกลับมาจนไม่อานจนับได้ เขาจะเป็นไส้ศึกได้อย่างไร มีไส้ศึกที่ไหนนำทัพชนะสงคราม?"งั้นก็ไปส่งเขากลับไปพักผ่อน จิตใจของเขาตอนนี้เสียใจมากยิ่งกว่าใคร" โม่จุนถอนหายใจเย่ฮานและอานเย่ก็ประคองมู่เทียนซิงซึ่งกำลังโศกเศร้าจนจะยืนก็ยังไม่มั่นคงกลับจวนโม่จุนก็หันไปถามจี๋เฟิง : "วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น เจ้าช่วยเล่าให้ชัดเจนที"จี๋เฟิงก็รีบทูลกล่าว ดดยเริ่มตั้งแต่เย่อู่เหิงเรียกมู่จิ่วซีไปที่จวนฉี..."ใต้เท้าเย่บาดเจ็บสาหัสไหม?" โม่จุนขมวดคิ้ว พอได้ยินถึงตอ

"คือใคร?" โม่จุนรีบถามขึ้นมา"แม่หญิงอาจื่อแห่งหอดาราจันทรา" มู่จิ่วซีขมวดคิ้วครุ่นคิด "หากเป็นนาง ก้พอจะสมเหตุสมผล นางชอบฮั้วอวิ๋นเทียน นางเคยเตือนข้าว่าอย่าติดต่อกับฮั้วอวิ๋นเทียนอีก เมื่อวานข้าได้เชิญฮั้วอวิ๋นเทียนมา พวกเรามีความสุขกันมากในหอชมจันทร์ บางทีนางอาจจะอิจฉา อันที่จริงข้าลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย""อาจื่อ? ไม่ใช่ว่าเป็นแม่หญิงที่แกล้งทำเป็นป่วยคนนั้นหรอกเหรอ?" โม่จุนกล่าวอย่างไม่เข้าใจ"ใช่ ป่วยโรคหัวใจ แกล้งป่วยน่ะ นางก็แค่อยากจะติดตามฮั้วอวิ๋นเทียน เพื่อให้ฮั้วอวิ๋นเทียนชอบนางก็เลยแกล้งเป็นป่วย""หากนงวรยุทธสูงขนาดนั้น ฮั้วอวิ๋นเทียนไม่รู้เลยหรอ?" โม่จุนเลิกคิ้วถาม"เหอะๆๆ พวกผู้ชายอย่างเจ้าบางครั้งก็หน้ามืดตามัว" มู่จิ่วซีแซะโม่จุนที่ไม่ชัดเจนกับเซียวหลิงเย่ว์"อย่าพูดจนทำคนอื่นเสียหาย บางครั้งการโดนเข้ากับตัวก็ทำให้มองไม่ชัด ส่วนคนที่อยู่วงนอกจะมองได้ชัดเจน" โม่จุนเห็นสายตารังเกียจของนางที่เหลือบมองเขาก็รู้ว่านางกำลังคิดอะไร"ข้าอ้างดีหนิ" มู่จิ่วซียกนิ้วโป้งให้กับนางโม่จุนก็ชะงักไป จากนั้นฏ้อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เขายื่นมืออกไปและลูบหัวนาง : "แล้วแต่เจ้าพูดเลย"

มู่จิ่วซียิ้มกล่าว : "ท่านพ่อ ลูกอย่างน้อยก็ช่วยเขามากมายขนาดนั้น แถมยังช่วยชีวิตเขาไว้อีกต่างหาก เขาจะดีกับพวกเราหน่อยไม่ได้หรือยังไง?""เหอะๆ ข้าเห็นแค่ว่าไอเด็กนี่มันชอบเจ้าแล้วมากกว่า ซีเอ๋อร์ พ่อจะบอกเจ้าให้ ท่านผู้สำเร็จราชการแทนอันที่จริงไม่ได้เหมาะสมกับเจ้า เมื่อก่อนพ่อรู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งเพียงพอ หลังจากนี้คงจะสามารถดูแลเจ้าได้ แต่ตอนนี้พ่อรู้สึกว่าเขาไม่ได้เหมาะสมจะเป็นลูกเขย"มู่เทียนซิงเริ่มล้างสมองมู่จิ่วซีขณะกำลังทานพระกระโดดกำแพงไปด้วย เหมือนกับว่าได้ลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปแล้วจริงๆมู่จิ่วซีก็สีหน้าอึมครึม การทนรับแรงกดดันและผ่อนคลายแรงกดดันของท่านพ่อของนางแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก"ทำไมถึงไม่เหมาะแล้วล่ะ? เมื่อก่อนก็เป็นท่านพ่อเองที่บอกจะช่วยลูกเรื่องแต่งงาน" มู่จิ่วซีนึกย้อนไปถึงเจ้าของร่างเดิมที่ถึงแม้จะชอบคนใบหน้าเย็นชาอย่างโม่จุน แต่ก็ไม่เคยพูดว่าอยากจะแต่งกับเขา ถึงอย่างไรคุณหนูใหญ่ตอนนั้นก็ชอบจะไปหอนางโลมเพื่อฟังดนตรีและชมละคร เที่ยวเล่นกับพวกนายโลมอย่างสนุกสุดเหวี่ยง"แค่กๆๆ นั่นเพราะพ่อไม่คิดให้รอบด้านเอง ท่านผู้สำเร็จราชการแทนหยิ่งหัวสูง ไม่ได้สนใจเจ้

มู่จิ่วซีพอมาถึงห้องของฉีเล่อฉี่ ฉีเล่อฉี่ก็ยังไม่ฟื้นได้สติ ตรงคอถูกพันแผลไว้หลายรอบ แพทย์หลวงและนางเดินออกมานอกประตูและส่ายหัว"พูดไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม?" มู่จิ่วซีขมวดคิ้วพร้อมกับถามแพทย์หลวงก็พยักหน้า : "ถ้าจะให้พูดคงหมดหวัง บาดแผลสาหัสมาก เมื่อคืนมีไข้สูงไม่หยุด""ทำผิดก็สมควรได้รับโทษ ช่วยให้รอดมาได้ก็ดีแล้ว รอนางฟื้นได้สติขึ้นมาก็ให้ใต้เท้าฉีตั้งใจถามดู ให้นางเขียนออกมาให้ได้" มู่จิ่วซีรับสั่ง สำหรับฉีเล่อฉี่แล้ว นางไม่ได้เห็นใจแม้แต่น้อยใต้เท้าฉียังอยู่ราชสำนักช่วงเช้าเลยไม่ได้เจอ มู่จิ่วซีหลังจากออกมาแล้วก๋ขี่ม้ามายังข้างๆ แม่น้ำจิงเฟิงจี๋เฟิงพอเห็นความกลุ้มใจบนใบหน้าอันงดงามของมู่จิ่วซี เขาก็ถามขึ้นมา : "คุณหนูใหญ่ ท่านกังวลเหอเฟิงใช่ไหม?""ท่านไม่กังวลหรอ?" มู่จิ่วซีถอนลมหายใจ "หากเกิดเรื่องไม่คาดคิดกับเขา ข้าจะทวงความยุติธรรมให้กับเขาเอง"ดวงตาของนางทอประกายแสงอันเย็นเยือก แฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมอันมืดมิดสองข้างของแม่น้ำจิงเฟิงถือว่าเป็นสถานที่ธุรกิจที่ค่อนข้างรุ่งเรือง ถึงอย่างไรพอมีแม่น้ำก็ต้องย่อมมีเรือ พอมีเรือก็ต้องย่อมมีการขนส่งสินค้า แน่นอนว่าท่าเรือโดยรอบมี

เถ้าแก่ถูกมู่จิ่วซีทีบจนกลิ้งไปกับพื้นกระเด็นถอยไป 2 เมตร เลือดสดๆ ได้พ่นออกมาจากปาก เขาร้องอย่างเวทนาและมองมู่จิ่วซีอย่างหวาดกลัวคนงานก็โมโหเดินเข้ามา คนจำนวนไม่น้อยได้เข้ามาห้อมล้อม บางคนก็อยากเข้าไปช่วยเถ้าแก่ แต่กลับถูกคนอื่นรั้งเอาไว้ถึงอย่างไรในมือของจี๋เฟิงก็มีประบี่ที่ชัดออกมาแล้ว ดวงตาอันเฉียบคมทั้งสองข้างกวาดมองโดยรอบ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะขยับ"คุณหนูใหญ่มู่ ท่านจะมากเกินไปแล้วไหม?" คนที่ห้อมล้อมก็ได้ส่งเสียงพูดกันขึ้นมา"เถ้าแก่เป็นคนดีมาก นางต้องการทำอะไรกันแน่?""หาผู้ชายทำไมถึงต่อถ่อมาหาถึงที่นี่ด้วย จะไปมีชายหนุ่มรูปงามอะไรนั่นได้ที่ไหน""เจ้าอย่าพูดเลย มีอยู่คนหนึ่งจริงๆ เขาสวมหมวกปีกกว้างสีดำ แต่ว่าไม่กี่วันนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ไม่รู้ว่าเขาไปแล้วหรือยัง""หรอ? ที่เจ้าพูดคือคุณชายหม่าหรือเปล่า? เขาไม่ได้ไปไหนหรอก เมื่อวานยังเห็นเขาทานอาหารเย็นที่โรงน้ำชาด้านนั้นอยู่เลย"คุณชายหม่าคงจะเป้นคนที่ดูดีที่สุดในท่าเรือนี้แล้ว"พวกเจ้าเจอคนที่สวมหมวกปีกกว้างด้วยงั้นเหรอ?""ลมตรงท่าเรือคนข้างแรง ข้าเองก็เห็นบางครั้ง เห็นแค่แวบเดียวก็จำได้แม่นเลยล่ะ ช่างเป็นคุณชายที่