วันนี้หลีเกอสวยจนหาที่เปรียบไม่ได้ผมดำสลวยราวกับผ้าแพร ใบหน้าแต่งแต้มอย่างงดงาม บนตัวเธอสวมชุดทำมือแบรนด์ชั้นนำที่ยังไม่เคยออกสู่ตลาด ยิ่งขับรูปร่างได้รูปให้เด่น เปล่งประกายสะดุดตาความงามของเธอชวนคนไม่อยากละสายตา เย้ายวนราวกับดอกฝิ่นที่ยั่วยุรุนแรงเธอค่อย ๆ ย่างกรายไปทางฮั่วจิ้นเฉิง…สายตาของฮั่วจิ้นเฉิงที่มีต่อหลีเกอลุ่มลึกยิ่งขึ้น ซับซ้อนพลางเผยอารมณ์ที่ยากจะอธิบายจากความอ่อนโยนสุภาพสู่ความมีเสน่ห์หยิ่งทะนง…ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆเธอกลายเป็นคนที่ต่างไปจากคนในความทรงจำของเขาโดยสิ้นเชิง“ประธานฮั่ว ดูท่าคุณจะไม่ล้มเลิกจนกว่าจะบรรลุเป้าหมายสินะ” เมื่อเดินมาอยู่ตรงหน้าฮั่วจิ้นเฉิง ริมฝีปากแดงของหลีเกอก็กระตุก เส้นคิ้วเปี่ยมไปด้วยความหยอกเย้า“เจ้านายของคุณล่ะ?” ฮั่วจิ้นเฉิงถามเย็นชาหลีเกอยิ้มหยัน “ไม่เห็นเหรอ? ว่าฉันมาคนเดียว คุณผิดหวังหรือเปล่า?”เขาส่งข้อความบ้า ๆ ให้เธอ พอไม่ได้ผลก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่พี่ใหญ่อยากเจอพี่ก็ต้องถามความยินยอมเธอก่อน!ถูกเดาเจตนาออกยังไม่พอ ยังต้องถูกผู้หญิงคนนี้พูดจาฉีกหน้าอีก ใบหน้าฮั่วจิ้นเฉิงจึงยิ่งดำคร่ำเครียดทันใดนั้นพรี

“คุณเป็นอะไรกับฉัน ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย?” หลีเกอลุกขึ้นยืนอย่างสบาย ๆ และเงยหน้ามองเขาด้วยความดูแคลนจู่ ๆ ฮั่วจิ้นเฉิงก็นึกได้ว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว และดูเหมือนว่าเขาไม่มีสิทธิที่จะถามหลีเกออีกต่อไปทันทีที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็คิดไปว่าร่างกายและจิตใจของหลีเกอที่เคยเป็นของเขา แต่ตอนนี้กลับไปอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย และรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของในหัวใจอย่างน่าประหลาด ที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น“เหตุผลที่แท้จริงในการหย่าร้างคืออะไร?” เสียงของฮั่วจิ้นเฉิงเคร่งขรึมและเย็นชาริมฝีปากสีแดงของหลีเกอยิ้มเยาะ และเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “นี่ก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ยังจะถามคำถามพวกนี้อีกเหรอ?”เธอสบเข้ากับตาสีเข้มของฮั่วจิ้นเฉิงและพูดขึ้นว่า “มีเหตุผลที่แท้จริงเพียงข้อเดียวเท่านั้น นั่นคือ ฉันทนไม่ไหวแล้ว!”“คุณไม่พอใจเรื่องอะไรกันแน่?!”“ในช่วงสามปีที่ผ่านมา คุณมีอาหารให้กินมีเสื้อผ้าให้ใส่ อยู่ดีกินดีในตระกูลฮั่ว อีกทั้งคุณยังได้ดำรงตำแหน่งที่สำคัญเคียงข้างผม ชีวิตของคุณมันแตกต่างจากชีวิตตอนนี้ยังไงล่ะ?”เมื่อฮั่วจิ้นเฉิงพูดสิ่งนี้ เขาก็หยุดเล็กน้อยและน

ในไม่ช้าหลีหานก็ปรากฏตัวในห้องโถงใหญ่เขาได้ทักทายกับนายท่านฉีเป็นครั้งแรก จากนั้นจึงตามด้วยฮั่วจิ้นเฉิงรัศมีที่เล็ดลอดออกมาจากทั้งสองนั้นเทียบเคียงกัน และท่าทีของฮั่วจิ้นเฉิงก็ดูอ่อนลงเล็กน้อยเพราะเขากำลังขอความช่วยเหลือ“ประธานหลี ผมชื่นชมชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว”“ยินดีต้อนรับประธานฮั่ว”เมื่อทั้งสองจับมือกัน ฮั่วจิ้นเฉิงก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความเป็นศัตรูที่หลีหานเปิดเผยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งทำให้เขาสับสนเล็กน้อยนายท่านฉีสวมชุดลำลองสีขาวของชายในยุคสาธารณรัฐพร้อมมีรอยยิ้มบนใบหน้า สันที่ปลายตาของเขาเหลื่อมกันและดวงตาของเขาเผยให้เห็นความฉลาดอันเป็นเอกลักษณ์ของนักธุรกิจเขาพูดอย่างอบอุ่น “หลีหาน คราวนี้เสี่ยวฮั่วกับฉันมาที่นี่เพื่อชมนิทรรศการทางการแพทย์ และได้ยินมาว่าตี้เซิ่งถอดฮั่วกรุ๊ปออกจากรายชื่อ มีเรื่องเข้าใจอะไรผิดกันรึเปล่า?”หลีหานเหลือบมองฮั่วจิ้นเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชา “ไม่มีเรื่องเข้าใจผิดหรอกครับ ตี้เซิ่งคิดว่าฮั่วกรุ๊ปไม่มีคุณสมบัติจริง ๆ ”“ฮั่วกรุ๊ปสามารถเพิ่มเงินทุนสำหรับการเข้าร่วมนิทรรศการได้อย่างเหมาะสม ไม่ทราบว่าประธานหลีจะช่วยให้พวกเขาเข้าร่วมได้ไห

“ในเมื่อเธอแทบรอไม่ไหวที่จะจากไป งั้นเรามาทำตามความปรารถนาของเธอกันเถอะ!”“โทรหาทนายความและนัดไปที่สำนักงานกิจการพลเรือน” เสียงของฮั่วจิ้นเฉิงดังขึ้นเรื่อย ๆ และความโกรธในอกของเขาไม่มีที่จะระบายออกมาหลานหนีไม่กล้าวางสาย “ประธานฮั่ว อีกฝ่ายบอกว่ายิ่งเร็วยิ่งดี ตราบใดที่คุณกำหนดเวลาได้พวกเขาก็สามารถจัดการได้ทุกเมื่อ”เมื่อได้ยินดังนั้น ฮั่วจิ้นเฉิงก็โยนโทรศัพท์ที่ยังอยู่ในสายลงบนพื้นเขาลูบหน้าผาก อาการปวดหัวเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ “หลีเกอ...คุณช่างโหดร้ายจริง ๆ!”……อาคารตี้จิงกรุ๊ปสาขาปินเฉิงหลีเกอเปิดประตูห้องประชุมและปรากฏตัวต่อหน้าผู้บริหารหลายคนพร้อมกับเจี่ยงอีอีในชุดสาวออฟฟิตที่ประณีตและสง่างามเจี่ยงอีอีและหลีเกอคืนดีกันในครั้งนี้และตัดสินใจไม่กลับไปฝรั่งเศสทันที พวกเธอต้องการเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในอาชีพและเปิดร้านเสื้อผ้าเป็นของตัวเองหลีเกอแนะนำตัวเองและเจี่ยงอีอีว่า “สวัสดีค่ะทุกคน ฉันเป็นผู้จัดการทั่วไปที่สำนักงานใหญ่ดูไบส่งมา คนที่อยู่ถัดไปคือผู้ช่วยของฉันเองค่ะ ฉันหวังว่าเราจะร่วมมืออย่างจริงใจในการทำงานในอนาคตเพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพของสาขาปินเฉิงนะคะ”คนในนั้นส่วนใ

“โควต้าคำเชิญที่ซื้อมาจากผู้เก็งกำไรจะถือเป็นโมฆะทันที”หลีเกอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย "แต่ไม่มีผู้จัดการร้านคนไหนให้บริการแบบนี้เป็นการส่วนตัว"“แน่นอนว่า” ดวงตาของเธอสั่นไหว “หากคุณทั้งสองคนใช้จ่ายสินค้าเป็นมูลค่าห้าสิบล้านในร้านวันนี้ ดิฉันในฐานะผู้จัดการร้านก็สามารถให้บริการคุณได้เช่นกันค่ะ”ในฐานะลูกสาวคนเล็กของตระกูลเฉียว เธอไม่มีเงินในกระเป๋ามากนัก เธอใช้เงินพิเศษสามสิบล้านไปเมื่อครั้งก่อน หลีเกอจึงเดิมพันว่าตอนนี้เฉียวซีอวิ๋นกำลังขาดเงินแต่มันคงจะดีกว่าถ้าเฉียวซีอวิ๋นทุ่มสุดตัวและสามารถช่วยเจี่ยงอีอีเพิ่มยอดขายของเธอได้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวฮั่วซินเป็นคนไร้สมองและกระตุ้นเฉียวซีอวิ๋น “พี่สะใภ้เฉียว มาซื้อทุกอย่างในร้านของเธอแล้วปล่อยให้เธอเห็นความแข็งแกร่งของพี่กันเถอะ!”เฉียวซีอวิ๋นหรี่ตาลงและไม่พูดอะไร ไม่ว่าฮั่วซินจะพูดอะไร เธอก็ไม่ยอมขยับ“ไม่มีเงินงั้นเหรอ?”“มีเงินไม่พอแล้วยังกล้าซื้อสิทธิจากคนอื่นมาอีก ดูเหมือนว่าดิฉันคงจะต้องเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเพื่อมาเชิญให้คุณทั้งสองคนออกไป”เสียงของหลีเกอในร้านไม่ดังไม่เบา แต่เพียงพอให้ทุกคนได