สามวันต่อมา สำนักงานกิจการพลเรือนทนายความจากทั้งสองฝ่ายตกลงเรื่องเวลาในการจัดการขั้นตอนต่าง ๆ หลีเกอและฮั่วจิ้นเฉิงปรากฏตัวตามกำหนดการหลังจากเจ้าหน้าที่จัดเตรียมแบบฟอร์มเสร็จแล้ว หลีเกอก็กรอกแบบฟอร์มอย่างรวดเร็วโดยไม่ลังเล ในทางกลับกัน ฮั่วจิ้นเฉิงกลับลังเลเมื่อกำลังจะเริ่มเขียนหลีเกอเหลือบมองไปด้านข้าง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไม่แยแสว่า “คุณฮั่ว ฉันต้องรีบไปนะคะ”เมื่อถูกกระตุ้น ใบหน้าของฮั่วจิ้นเฉิงมืดลง เขาหยิบปากกามากรอกแบบฟอร์มทันทีหลังจากเขียนข้อมูลเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งสองก็ยื่นให้เจ้าหน้าที่ผ่านช่องเคาน์เตอร์“เดี๋ยวครับ”เมื่อเห็นว่าอีกไม่นานใบหย่าจะถูกประทับตรา ฮั่วจิ้นเฉิงก็พูดอะไรบางอย่างพนักงานหยุดชะงักทันที ไม่คาดคิดว่าลูกค้ารายแรกของเธอในตอนเช้าจะเป็นถึงประธานของบริษัทฮั่วกรุ๊ป และเลขาของเขา!นึกว่ารักกันมานานจึงมาขอจดทะเบียนสมรส ไม่คิดว่าทุกอย่างจะออกมาเป็นแบบนี้ไปได้… มาหย่าหรอกเหรอ!ฮั่วจินเฉิงมองหลีเกอ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา วางมาดต่างสถานะอย่างที่พวกเขาเคยเป็นในอดีต “คุณคิดเรื่องนี้ดีแล้วเหรอ?”ผู้หญิงคนนี้กำลังจะเป็นอิสระ เธอฟ้องหย่าเขา ทำให้เขาต้องเสียเ

“ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ” จู้หว่านอี้ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของปลายสายพูดอย่างเฉียบขาด และไม่ลืมทิ้งท้าย “ถ้ามีอะไรก็ติดต่อหาฉันได้ตลอดนะ”“ขอบคุณมาก”ทันทีที่หลีเกอวางสายจากจู้หว่านอี้ เจี่ยงอีอีก็ขยับเข้ามาใกล้พลางพูดว่า “ที่รัก งั้นเธอคิดจะทำอะไรล่ะ นังชาเขียวนั่นชักจะน่ารำคาญเกินไปแล้ว!”“คืนพรุ่งนี้ พี่ใหญ่ของฉันจะพาฉันไปงานเลี้ยงที่จัดขึ้นโดยหอการค้าปินเฉิง ตระกูลเศรษฐีทั้งหมดของปินเฉิงทั้งหมดน่าจะไปรวมตัวกันอยู่ที่งานนั้น ฉันแน่ใจว่านังชาเขียวนั่นจะไม่มีที่ให้แทรกแผ่นดินหนี!”เจี่ยงอีอีเชียร์หลีเกอ “ที่รัก ให้มันได้อย่างนี้สิ! ตบหน้าพวกมันเลย!”…ค่ำคืนวันงานเลี้ยงห้องโถงเต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมายในชุดราตรีราคาแพงระยับ แสงไฟสาดส่องพร่างพรายทั่วบริเวณในขณะที่แขกกำลังดื่มและพูดคุยสังสรรค์หลีเกอมาถึงช้ากว่ากำหนดการ เธอสวมชุดปักเพชรอันหรูหรา ทำให้รูปร่างสะโอดสะองประณีตของเธอสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น ออร่าเต็มไปด้วยความหรูหราและมีเกียรติ ความแพรวพราวบนร่างกายทำให้คนที่มองไม่สามารถละสายตาจากไปได้อยู่นานการแต่งหน้าส่งเสริมให้เธอสวยงามราวกับภาพฝัน แฝงความเยือกเย็นและสง่างามในเวลาเดียว

“จิ้นเฉิง ยังต้องประนีประนอมอะไรกับนังตัวซวยคนนี้อีก?”หลี่ซูฉินก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของฮั่วจิ้นเฉิง เธอไม่เคยเห็นลูกชายใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ต่อหน้าหลีเกอมาก่อน ไม่เคยวางตัวเป็นฝ่ายขอความเห็นใจพวกเขาไม่เคยเป็นคนที่เรียกร้องขอความเมตตาจากใคร อีกอย่างผู้หญิงคนนี้เคยตกอยู่ใต้อาณัติพวกเขามาโดยตลอด เพียงแต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเธอพุ่งตัวเข้าหาหลีเกอด้วยสีหน้าถมึงทึง แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง “กับอีแค่สาดน้ำสกปรกใส่แกแล้วยังไง? คิดว่าตัวเองมีชื่อเสียงเสียงมากขนาดไหนกัน? ก่อนหน้านี้ตอนที่คนตระกูลฮั่วชี้นิ้วสั่งและดุด่าสารพัดสารพัน ไม่เห็นแกจะติดใจเอาความเลยสักครั้ง!”หลี่ซูฉินตะคอก แต่พอสายตาเหลือบไปเห็นว่าใบหน้าของฮั่วจิ้นเฉิงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มคล้ำลงเรื่อย ๆ ถึงตระหนักว่าตัวเองเผลอเปิดโปงทัศนคติที่มีต่อหลีเกอในช่วงสามปีที่ผ่านมาจนหมดเปลือกหลีหานทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเหลือบมองหลีเกอที่อยู่ด้านข้างแล้วถามว่า “นี่คือแม่สามีและน้องสามีที่เธอทุ่มเทรับใช้สุดหัวใจตลอดสามปีที่ผ่านมาเหรอ? ดูคนที่เธอเคยมอบหัวใจและจิตวิญญาณให้ซิ!”เมื่อนึกถึงน้องสาวที่ต้องผันตัวไปอยู่ในตรอกสล

เวลานี้ ตระกูลฮั่วเหมือนปกคลุมไปด้วยเมฆดำครึ้มฮั่วจิ้นเฉิงนั่งบนโซฟาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน เขาเพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ พาเฉียวซีอวิ๋นออกมาจากสถานีตำรวจด้วยการประกันตัวเท่านั้นแม้ว่ามูลค่าความเสียหายของช็อปอินช็อปจะได้รับการชำระทันที แต่เนื่องจากจำนวนเงินค่อนข้างมาก อีกทั้งฝ่ายหลีเกอปฏิเสธที่จะประนีประนอมความผิดที่ฮั่วซินได้กระทำ จากการประมาณการเบื้องต้นของทนายความ คือเธอต้องถูกคุมขังเป็นเวลาสามปีหลี่ซูฉินเพิ่งตื่นขึ้นมา หล่อนตะลึงลานทันทีเมื่อได้ยินว่าลูกสาวตัวเองกำลังจะโดนจับเข้าคุกเป็นเวลาสามปี“จิ้นเฉิง ฟังแม่นะ ลูกต้องไม่ปล่อยให้น้องสาวตัวเองเข้าคุกเด็ดขาด!” น้ำเสียงของหลี่ซูฉินสั่นเครือ แสดงความไม่เชื่อ “เธอยังเด็กอยู่เลย จะปล่อยให้ไปกินอยู่ร่วมกับคนเลวพวกนั้นได้ยังไง? ชีวิตเธอต้องไม่เหลือชิ้นดีแน่!”“ลูกรัก ลูกลองไปเจรจากับผู้หญิงที่ชื่อหลีเกอนั่นดู สิ่งที่แย่ที่สุดที่ลูกทำได้ คือพยายามควบคุมอารมณ์ให้ดี ยอมทนให้หล่อนบ่นหน่อยสักสองสามวันจนกว่าหล่อนจะยอมคืนดี เข้าใจไหม?”น้ำเสียงของหลี่ซูฉินเกือบกลายเป็นขอร้อง ตอนนี้รู้แล้วว่าการยอมแพ้เป็นวิธีเดียวที่ทำได้

เธอนั่นเอง‘สาวงามโลกตะลึง’ บนดาดฟ้าฉีอวิ๋นเทียนหยุดกะทันหันราวกับห้วงเวลาได้หยุดชะงักเสียงอันไพเราะเหมือนไม่มีตัวตนอยู่จริงของเธอดังก้องไปทั่วบาร์ ขับขานบทเพลงดังอย่าง ‘Young and Beautiful’เธอนั่งตัวตรงสง่าบนเก้าอี้บุนวม ลำแสงตกกระทบพวงแก้มสวยงามละเอียดอ่อน เรือนผมสีดำปลิวสยายไปมา ริมฝีปากแดงเรื่อเผยอออก นำพาผู้ชมข้ามผ่านกาลเวลาและห้วงมิติด้วยการร้องเพลงทีปราศจากดนตรี...เพลงนี้ดังกึกก้องอยู่ในหูของเขา ภาพหลีเกอที่ร้องไห้อยู่บนระเบียงพลันแวบขึ้นมาในใจของฉีอวิ๋นเทียนคืนนั้น คิ้วของเธอขมวดมุ่น ดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยหมอกควันบดบัง ความสวยปนโศกที่แสนจะสะเทือนใจผู้มองปรากฏอยู่บนใบหน้า เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่ามีดวงตาดอกท้อของเขากำลังจ้องมองตรงไปความคิดล่องลอยไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ...“ที่รัก สะเทือนอารมณ์มาก ฉันจะร้องไห้แล้ว! เปลี่ยนไปร้องเพลงที่ชวนให้ร่าเริงกว่านี้หน่อยสิ!” เจี่ยงอีอี ตะโกนจากด้านล่างหลีเกอขยิบตาให้เพื่อนสาวของเธอที่อยู่ด้านล่าง พูดว่า “ไม่มีปัญหา เดี๋ยวเปลี่ยนเพลงให้”จากนั้นจึงเปลี่ยนไปร้องเพลง ‘Les Champs Elysées’ขณะที่เธอร้องเพลง รอยยิ้มบ่งบอกความชาญฉลาดจา