ในบ้านเดิม คนรับใช้รออยู่นานแล้ว หลังจากรับเสื้อคลุมของฮั่วจิ้นเฉิงมา ก็ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็น เฉียวซีอวิ๋นอยู่ด้านหลังฮั่วจิ้นเฉิง“คุณเฉียว ดิฉันเตรียมห้องของคุณไว้ให้แล้ว ขึ้นไปตามทางเดินนี้ได้เลยนะคะ”เฉียวซีอวิ๋นที่ติดตามฮั่วจิ้นเฉิงและกำลังจะขึ้นบันไดของบ้านเดิม หยุดมองด้วยความเหลือเชื่อ “ฉันกับจิ้นเฉิงไม่ได้นอนด้วยกันเหรอ?”เนื่องจากฮั่วจิ้นเฉิงตกลงให้เธอย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเดิม ก็น่าจะแปลว่าเขายอมรับว่าจะแต่งงานกับเธอในอนาคตสิการอยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องธรรมดาเพราะคำพูดของเธอ ฮั่วจิ้นเฉิงจึงขมวดคิ้ว“เอ่อ…” แม่บ้านเผยไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้เนื่องจากกลัวว่าหลีเกอจะทิ้งร่องรอยไว้ในบ้าน คุณผู้หญิงจึงสั่งให้เธอทำความสะอาดห้องรับรองเป็นพิเศษ“ผมยังมีทำงานต้องทำ คุณไปนอนก่อนได้เลย”ฮั่วจิ้นเฉิงเหลือบมองเฉียวซีอวิ๋นพลางพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส และส่งสายตาเป็นสัญญาณ“แต่ว่า…”แต่เฉียวซีอวิ๋นก็พยายามรบเร้าเพราะไม่พอใจ หลังจากได้รับคำสั่งของฮั่วจิ้นเฉิงแม่บ้านเผยก็มาขวางเธอและพูดว่า “คุณเฉียว โปรดมากับดิฉันด้วยค่ะ”ประตูลิฟต์ของบ้านเดิมปิดลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เย็นชาอย่

“นี่ฉันเป็นคนสุดท้ายที่รู้ว่าเธอกลับบ้านเหรอเนี่ย? เธอไม่สนใจพี่ชายคนนี้แล้วใช่ไหม?! ฉันอุตส่าห์เสียเวลาคิดถึงเธอมาตั้งหลายปี!”เมื่อเธอได้ยินเสียงนี้ ก็รู้ว่านั่นคือหลีหราน พี่ชายคนที่สามของเธออย่างไรก็ตาม หลีหรานไม่ใช่พี่ชายทางสายเลือด เขาถูกทิ้งตั้งแต่แรกเกิด จากนั้นตระกูลหลีก็รับอุปถัมภ์ไว้หลีเกอไม่เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร “พี่นั่งก่อนสักพักเถอะ อย่ารบกวนฉันเลย”ผ่านมาสามวันแล้ว แต่เธอยังจัดการเอกสารทั้งหมดที่เลขาของหลีหานมอบให้ไม่เสร็จเธอต้องรับโทรศัพท์เกือบร้อยสายจากกลุ่มความร่วมมือทั่วโลกในหนึ่งวัน หัวของเธอแทบจะหมุนเป็นลูกข่างหลีหรานไม่สนใจท่าทีของเธอและนั่งบนโซฟา “พี่ใหญ่ใจร้ายกับเธอมากเลย เขาโยนเอกสารมาให้เธอตั้งมากมาย นี่เป็นการฝึกให้เธอเป็นทายาทชัด ๆ ถ้าเธอไม่เหนื่อยก็เป็นยอดคนแล้ว เธอหนีไปดูคอนเสิร์ตของฉันดีกว่า ถือซะว่าไปพักผ่อนหย่อนใจ”“ฉันไม่ไป”หลีเกอพูดขณะเก็บข้าวของว่า “ฉันยังไม่ลืมนะว่าครั้งล่าสุดที่ฉันไปคอนเสิร์ตของพี่ บรรดาแฟนคลับ คิดว่าฉันเป็นแฟนพี่ ถ้าพี่ใหญ่มาไม่ทัน ฉันก็คงโดนเอาไข่ทุบหัวแตกจนต้องไปเย็บแผลที่โรงพยาบาลแล้ว”“...เธอจำเรื่องนี้ได้!”ทันใ

“นี่ไง!”เฉียวซีอวิ๋นยื่นมือออกมา เผยให้เห็นแหวนที่มีดีไซน์เรียบง่าย แต่มีแสงวาววับอันเป็นเอกลักษณ์วางอยู่บนฝ่ามือของเธอทันทีที่ฮั่วจิ้นเฉิงเห็นแหวน เขาก็จำได้ว่านี่เป็น 'ของขวัญ' ชิ้นเดียวที่เขามอบให้กับหลีเกอ ในช่วงสามปีของการแต่งงานหยิบมันมาจากมือของเฉียวซีอวิ๋น พลางใช้นิ้วหัวแม่มือถูด้านในของแหวนด้านในสลักอักษรย่อว่า 'H&L' ไว้ด้วยเขายังคงจำได้ว่าตอนที่หลีเกอขอให้เขาช่วยสวมแหวน เขาพูดว่า ‘เอาไว้ทีหลัง’ อย่างไม่แยแสแต่เธอยังคงสวมมันอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามปีและไม่เคยถอดเลยสักครั้งเฉียวซีอวิ๋นเห็นฮั่วจิ้นเฉิงถือแหวนด้วยความสับสน เธอก็ไม่พอใจ แต่ยังคงรักษารอยยิ้มที่ดีไว้ “ของสำคัญขนาดนี้แต่คุณหลีก็ดันทิ้งไว้ซะได้ จิ้นเฉิง จะเอาแหวนวงนี้คืนให้คุณเลขา หรือว่าจะ…”“จะไปทำอะไรให้เธออีก?” หลี่ซูฉินพูดด้วยความโกรธทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “ผู้หญิงคนนี้มักจะแสร้งทำเป็นอ่อนโยนและเชื่อฟัง แต่พอนานวันเข้าเธอก็เสแสร้งไม่ไหว สุดท้ายก็ทำตามใจตัวเอง ไม่เห็นหัวใคร ช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้!”“ใช่เลย! ตอนที่เธอมาที่บ้านของเราครั้งแรก ฉันก็คิดว่าเธอไม่ธรรมดา!” ฮั่วซินพูดเสริมอีกสองสามประ

“แต่งงานเพื่อธุรกิจ ขอแค่ไม่ก้าวก่ายกัน แต่งไปก็ไม่ผิดอะไร” ฮั่วจิ้นเฉิงกล่าวตามตรง“มันก็จริง แต่ฉันทำไม่ได้”“ภรรยาในอุดมคติของฉันจะต้องเป็นผู้หญิงสวยสะดุดตาที่ทำให้หลงรักตั้งแต่แรกเห็น เธอจะต้องสวยไร้ที่ติมีสเน่ห์ควบคู่ไปกับการมีทัศนคติที่ดี ผู้หญิงแบบนี้แหละที่ฉันต้องการ”ฉีอวิ๋นเทียนโบกมือ “นายไม่ใช่ฉัน นายไม่เข้าใจหรอก”เมื่อเห็นกริยานี้ของเพื่อนซี้ ฮั่วจิ้นเฉิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับมาคุยเรื่องงานนิทรรศการต่อ“แล้วเรื่องนี้แก้ไขได้ไหม?”ฉีอวิ๋นเทียนตบหน้าอก “ตระกูลฉีร่วมจัดนิทรรศการกับบริษัทตี้จิงในครั้งนี้ ฉันจะโทรคุยกับเขาเอง หลีหานต้องรักษาหน้าฉันแน่”ขณะเขาพูดก็หยิบมือถือกดหมายเลขโทรออกแต่ทว่าเสียงรอสายดังสิบกว่าวินาทีแล้วก็ยังไม่มีคนรับ ฉีอวิ๋นเทียนไม่เชื่อพลางกดโทรใหม่อีกรอบคราวนี้…อีกฝ่ายตัดสายตรง ๆ ชัดเจนว่าไม่อยากเสวนาเพียงใดหลังถูกตัดสายโทรศัพท์ ใบหน้าหน้าฉีอวิ๋นเทียนก็เดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ในใจรู้สึกขายหน้าอย่างยิ่งไม่บ่อยนักที่เพื่อนสนิทจะขอให้ตนช่วยทำธุระ แต่ตกปากรับคำแล้วกลับต้องมาเสียหน้าเขาลูบจมูกอยู่สักพัก รู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง “เขายุ่งอยู่ล่ะม

เมื่อเผชิญกับฝูงชนจำนวนมาก พฤติกรรมหาเรื่องชาวบ้านในที่สาธารณะของฮั่วซินน่าขายหน้ามากจริง ๆ เฉียวซีอวิ๋นถอยหลังโดยสัญชาตญาณ อยากตีตัวออกห่างจากเธอหลีเกอเขย่าแชมเปญในแก้ว เดินไปหาทั้งสองอีกครั้ง น้ำเสียงเธอฟังดูยั่วเย้า สายตาคมเย็นเฉียบมองออกไป “ทำไม? พอน้องสามีมีปัญหา เธอที่เป็นสะใภ้ใหญ่ก็เตรียมหนีแล้วเหรอ?”“พวกคุณกำลังทำอะไร?!” น้ำเสียงเดือดดาลดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน ทุกคนหัยไปตามเสียงดังกล่าว พบเพียงฮั่วจิ้นเฉิงในชุดสูทสีเข้ม ดวงตามืดครึ้มราวกับกลางคืน เดินมาพร้อมรัศมีน่าเกรงขามเขาชายตามองหลีเกอห่างหายกันไปหลายวันดูเหมือนเธอจะมีน้ำมีนวลขึ้นหน่อย มีรูปร่างดีกว่าตอนผอมกะหร่องก่องเมื่อตอนอยู่บ้านตระกูลฮั่วมากเธอยืนท่ามกลางสปอร์ตไลท์ เปราะรอยยิ้มสวยจาง ๆ เธอสวมชุดเดรสสั่งตัดพิเศษขับให้ผิวขาวราวหิมะ ดูคล้ายเงาะถอดรูปแปลงร่างไปเป็นคนละคน ดึงดูดสายตาเขาอย่างลึกซึ้งเมื่อฮั่วซินเห็นพี่ชายมาถึง ความหยิ่งทะนงก็เพิ่มขึ้นทันใด พลางชี้หลีเกอกับเจี่ยงอีอี “พี่คะ พวกเธอรังแกหนูค่ะ”เมื่อพบว่าเครื่องสำอางค์บนหน้าของฮั่วซินไม่เหลือเค้าความสวยและเห็นท่าทีทำอะไรไม่ถูกของเฉียวซีอวิ๋น ดวงตาด