เฉียวอีเงยหน้าขึ้นมองเขาดวงตาของเขาเย็นชา และเป็นสีแดงเล็กน้อย"ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ ประธานหลู้จะจับฉันวางบนโต๊ะผ่าตัดและเอาเด็กออกหรือเปล่า?"ดวงตาของหลู้เหวินโจวมืดมนลงเล็กน้อย และเขาจ้องไปที่ใบหน้าซูบผอมของเฉียวอีเป็นเวลานานหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นว่า "เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมไม่บอกฉัน"เฉียวอีหัวเราะเยาะ: "ถ้าฉันบอกคุณก่อนหน้านี้หนึ่งวัน จากนั้นก็คงเอาเด็กออกเร็วกว่านี้หนึ่งวันใช่ไหม?"“เฉียวอี ตั้งใจฟังฉันหน่อยได้ไหม”หลู้เหวินโจวบีบคางของเธอเฉียวอีมองหลู้เหวินโจวด้วยตาสีแดงก่ำ "ประธานหลู้กำลังจะแต่งงานกับและมีลูกกับคนอื่นอยู่แล้ว แม้ว่าฉันจะมีลูก คุณจะยังสนใจด้วยเหรอ?"หลู้เหวินโจวมองดูใบหน้าที่ดื้อรั้นของเฉียวอีแล้วแอบกัดฟันกรอดไม่ว่าเฉียวอีจะดิ้นรนแค่ไหน เขาก็คว้าข้อมือของเธอแล้วเดินไปที่ห้องผ่าตัดสูติ-นรีเวชเฉียวอีอยากจะหลุดพ้น แต่เสียงที่ไม่ยอมให้ขัดจังหวะของหลู้เหวินโจวก็กลับดังเข้ามาในหู"ไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดผู้เชี่ยวชาญด้านสูติ-นรีเวชที่ดีที่สุดให้กับเธอ"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใจที่แตกสลายของเฉียวอีก็เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมขณะที่ด้านหนึ่งหลู้เหวินโจวพาผ

พูดจบ เธอก็คว้าข้อมือของซ่งชิงหยาซ่งชิงหยารู้สึกถึงความเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วร่างกายของเธอในทันที“เฉียวอี มือฉันยังไม่หายดี ถ้าเธอกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะให้เธอแบกรับผลที่จะตามมา!”เสียงเยาะเย้ยอันเย็นชาดังออกมาจากลำคอของเฉียวอี: "ซ่งชิงหยา เธอไม่รู้เหรอว่าคนที่ไม่มีอะไรจะเสียเสมือนดั่งคนที่เดินด้วยเท้าเปล่านั้นไม่กลัวคนที่สวมรองเท้า เธอใส่ร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าฉันไม่ชำระบัญชีนี้กับเธอ มันจะคู่ควรกับเธอได้อย่างไร?เธอกล่าวหาว่าฉันทำให้มือของเธอบาดเจ็บ และขัดขวางไม่ให้เธอเข้าร่วมการแข่งขันเปียโนอย่างผิด ๆ ไม่ใช่เหรอ?งั้นดีเลย ฉันจะสนองความปรารถนาของเธอ และทำให้เธอได้รู้ว่าการบาดเจ็บนั้นมันหมายความว่าอย่างไร!"พูดจบ เธอก็ได้ยินเสียง ‘กร๊อบ’ ที่คมชัด ขณะที่เธอใช้กำลังอยู่และตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่แสบหูของซ่งชิงหยา“โอ๊ย ๆ เฉียวอี มือฉันหักจริง ๆ แล้วนะ เธอรู้ไหมว่ามือฉันนั้นมีค่าเท่าไหร่ ต่อให้เธอล้มละลายไปก็ยังจ่ายไม่ได้ด้วยซ้ำ!”“งั้นพอดีเลย ฉันไม่เคยวางแผนที่จะจ่ายเงินเลย!”พูดจบ ก็ออกแรงอีกครั้ง และมีเสียงหักชัดเจนมาจากอีกนิ้วหนึ่งซ่งชิงหยาไม่เคยเผชิญกับการถูกทารุณก

หลู้เหวินโจวมองเธอด้วยใบหน้าที่มืดมน และน้ำเสียงของเขาก็ดูไม่เป็นมิตรเลย“ให้โอกาสเธอแล้วแต่เธอไม่ต้องการมัน และตอนนี้มานึกเสียดายแล้ว และยังมาจับตาดูคุณย่าของฉันเลยเหรอ?”เฉียวอีไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเธอหันไปมองหญิงชราที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า: "นี่คือหลานชายที่คุณพูดถึงเหรอคะ?"หญิงชรายิ้มแล้วพยักหน้า: "ใช่แล้ว พวกเธอรู้จักกันด้วยเหรอ? งั้นก็ดีเลย มีรากฐานของความสัมพันธ์อยู่ ทั้งสองจะได้ไม่อึดอัดกัน"เฉียวอียิ้มเยาะ: "ขอโทษนะคะ คุณย่า ในเมื่อครอบครัวของคุณมารับคุณ ฉันยังมีอย่างอื่นที่ต้องไปทำต่อ ขอตัวก่อนนะคะ"ทันทีที่เฉียวอียืนขึ้น ข้อมือของเธอก็ถูกหลู้เหวินโจวคว้าเอาไว้“ชนคนแล้ว แล้วจะไปแบบนี้เนี่ยนะ?”เฉียวอียิ้มอย่างเย็นชา: "ประธานหลู้ลืมไปแล้วเหรอว่ารถของฉันมีกล้องอยู่ ถ้าจะจัดกลุ่มมาต้มตุ๋นว่าฉันชนคน มันใช้ไม่ได้ผลหรอก!"เธอหันไปอย่างไร้ความปราณีหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงเย็นชาของหลู้เหวินโจวดังขึ้นมา“เฉียวอี ทำไมเธอต้องพยายามอย่างหนักเพื่อเล่นเกมกับฉันด้วยล่ะ ตราบใดที่เธอยอมรับคำขอของฉัน ทุกอย่างก็จะเรียบร้อยสำหรับตระกูลเฉียว”

เมื่อเฉียวอีมาถึงสถานีตำรวจ หานจืออี้ก็กำลังนั่งอยู่ในห้องสอบสวนพร้อมกับกุญแจมือเขามองเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ตรงข้ามเขาด้วยใบหน้าที่สงบ ปากยังคงแก้ตัวให้ตัวเองไม่หงยุด โดยไม่มีที่ท่าหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อยเฉียวอีเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว และถามอย่างสุภาพว่า“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนเธอ เกิดอะไรขึ้นคะ?”ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะตอบหานจืออี้ก็รีบพูดว่า"หลังจากที่แกหายตัวไปเมื่อวานนี้เหยียนซิงเฉิงก็ไปหาพ่อของเขาเพื่อช่วยแก และเหลือฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นฉันเดาว่าแกต้องไปหาไอ้เลวนั่น รู้สึกไม่สบายใจก็เลยไปดื่มเหล้าที่ผับฉันบังเอิญเห็นซ่งชิงหย่าที่นั่นด้วยในเวลานั้นเธอกำลังพูดถึงลุงเฉียวอย่างมีความสุข แต่แกไม่เห็นสีหน้ายินดีของเธอฉันอดไม่ได้ที่จะด่าเธอสองสามคำ แต่ฉันก็ด่าเธอได้ไม่กี่คำ สรุปคือวันนี้ตอนเช้า พวกเขาพาฉันมาที่นี่ และบอกว่ารถของซ่งชิงหย่าถูกทุบและพวกเขาสงสัยว่าเป็นฉันอธิบายยังไงเขาก็ไม่ฟัง"เมื่อเขาได้ยินชื่อซ่งชิงหย่า เฉียวอีก็กำหมัดแน่นเธอไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้ว่าซ่งชิงหย่าใช้วิธีใส่ร้ายป้ายสี เช่นเดียวกับวิธีที่ใช้กับเธอดวงตาที่สวยงามของเธอกลายเป็นเย็นชาทันทีเสียง

ไม่กี่นาทีต่อมา เฉียวอีก็เคาะประตูห้องทำงานของท่านประธานรูปลักษณ์ที่ครอบงำบนใบหน้าของเธอถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ และอ่อนโยนของผู้หญิงที่ทำงานมานานแล้ว"คุณลู่ คุณเรียกพบฉันมาอะไรหรือเปล่าคะ?"ลู่เหวินโจวมองมือที่ว่างเปล่าของเธอ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย:"อาหารเช้าอยู่ที่ไหน"เมื่อก่อนถ้าเขาไม่มีเวลากินข้าวเช้าเฉียวอีก็จะเตรียมใส่กล่องเก็บความร้อนให้เขานำไปที่บริษัทเฉียวอียิ้มเบาๆ และพูดด้วยความเคารพ:"คุณลู่ คุณต้องการอาหารจีนหรืออาหารตะวันตกคะ ฉันจะสั่งให้คุณเดี๋ยวนี้"“คุณไม่ได้ทำให้ผมเหรอ?”เฉียวอีหัวเราะเยาะ:"คุณลู่ ดูเหมือนว่ารายการนี้จะไม่รวมอยู่ในสัญญาที่ฉันเซ็นไว้"ลู่เหวินโจวจ้องไปที่เฉียวอีครู่หนึ่งเขาพยายามอย่างหนักเพื่อค้นหาเงาในอดีตบนใบหน้าของเธอ เมื่อเธอมองดูเขาในอดีต ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยดวงดาวแต่ตอนนี้ ยกเว้นรอยยิ้มอย่างเป็นทางการ ไม่มีอารมณ์ส่วนตัวบนใบหน้าของเธอลู่เหวินโจวรู้สึกว่างเปล่าในใจดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในมือมาตลอดกำลังหายไปโดยไม่รู้ตัวเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเขารู้สึกแปลกๆเขาไม่ทันได้ระวังและดึงเฉียวอีเข้ามาในอ้อมแขนของเขา บี