คุณนายฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า "ต้องผ่าตัดล่วงหน้าเหรอ?""อืม"หลังจากนั้นคุณนายฉินก็หยุดพูดเสิ่นหยินอู้เฝ้าดูจากด้านข้าง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "คุณย่าคะ แม้ว่าการผ่าตัดจะดูน่ากลัว แต่จริงๆ แล้วกระบวนการนี้ไม่น่ากลัวขนาดนั้น ถึงตอนนั้นคุณย่าแค่ต้องนอนพักสักพักก็เท่านั้นเอง เมื่อตื่นขึ้นมาก็จะรู้สึกว่าอาการป่วยหายดีแล้วค่ะ”ในตอนที่เธอพูด น้ำเสียงของเธอก็ค่อนข้างเร็วและขี้เล่นเล็กน้อยฉินเย่อดไม่ได้ที่จะมองเธอเธอไม่ได้ดูมีจิตใจที่ดีแบบนี้มานานแล้วอาจเป็นเพราะอารมณ์ของเธอที่แสดงออกมาทำให้คุณนายฉินสบายใจยิ่งขึ้น คุณนายฉินจึงหัวเราะอีกครั้ง "หนูนี่รู้วิธีที่ทำให้ฉันมีความสุขสินะ"“เปล่าเลยค่ะคุณย่า ทุกอย่างที่หนูพูดเป็นเรื่องจริง ถ้าคุณยายไม่เชื่อ พรุ่งนี้ลองไปถามคุณหมอดูได้เลยค่ะ” “โอเคจ้า โอเค ฉันรู้ว่าหนูเป็นห่วง ย่าไม่กลัวหรอก”เมื่อออกจากโรงพยาบาลก็เป็นเวลาแปดโมงแล้วเดิมทีเสิ่นหยินอู้ต้องการใช้เวลากับคุณยายมากกว่านี้ แต่คุณนายฉินต้องพักผ่อน ดังนั้นทั้งสองจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไปเมื่อออกจากห้องผู้ป่วย ทั้งสองมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกและเบื่อ

ใช่แล้ว ข้อมูลที่เธอได้รับเปลี่ยนไปจริงๆ นี่แสดงให้เห็นว่าลางสังหรณ์ของเธอนั้นถูกต้องเฉินหยินอู้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หยิบข้อมูลกลับมา แล้วก็พับเก็บไปหลังจากเก็บเสร็จแล้ว เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และพูดกับฉินเย่ "ที่จริงแล้ว ฉันรู้สึกว่าคุณย่ากลัวการผ่าตัด ช่วงบ่ายเมื่อกี้ คุณไม่ควรบอกคุณย่าว่าจะต้องผ่าตัดล่วงหน้าเลย"เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเย่ก็สะดุ้ง"งั้นหรอ?""อืม"เขามองเธอ และเห็นสีหน้าที่จริงจังของเธอ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า สิ่งที่เธอพูดในโรงพยายบาลก่อนหน้านี้ไม่ใช่เรื่องซี้ซั้วเธอบอกว่าที่เธอเป็นห่วงคุณย่าของเขานั้นไม่ใช่เพราะตัวเขาประโยคนี้ไม่ได้พูดด้วยความโกรธและน้อยใจเธอถือคุณย่าของเขาเป็นคุณย่าของเธอจริงๆเมื่อคิดเช่นนั่น ฉินเย่ก็เปิดริมฝีปากของเขาออก แล้วพูดว่า "อืม ผมเข้าใจแล้ว ผมจะปลอบคุณย่าทีหลัง"เนื่องจากปัญหาของคุณย่าถูกหยิบยกขึ้นมา ความสงบสุขระหว่างทั้งสองก็เกิดขึ้นเล็กน้อยแต่หลังจากหัวข้อเกี่ยวข้องกับคุณย่าจบลง ทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งคนขับที่ขับอยู่ข้างหน้ารู้สึกประหลาดใจอย่างมากตอนที่ขึ้นรถมา บรรยากาศตึงเครียดมากขนาดนั้นแท้

"อืม สงบศึก"เสิ่นหยินอู้พยักหน้าเบาๆ "เรากลับมาทำตัวเหมือนแต่ก่อนกันเถอะ โอเคไหม?"เหมือนแต่ก่อน?ฉินเย่ดีใจกับคำพูดของเธอ และเขาก็พูดติดอ่างเล็กน้อย“คะ คุณหมายความว่า...”เสิ่นหยินอู้เหลือบมองเขา จากนั้นลดสายตาลงและพูดอย่างจริงจัง "ฉันคิดเรื่องนี้อย่างจริงจังระหว่างทางกลับมา อารมณ์ของคุณย่าดูเหมือนจะมั่นคงมากแล้ว และการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่เป็นปัญหา แต่ท้ายที่สุดแล้ว การผ่าตัดจะดำเนินการในอีกครึ่งเดือนต่อจากนี้ ดังนั้นเราจึงไม่จำเป็นต้องเถียงกันในเวลานี้ ฉันกลัวว่าคุณย่าจะสังเกตเห็นและจะส่งผลต่อเธอ”เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินเย่ก็รู้สึกเหมือนเขาได้เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา“คุณหมายถึง……”“คุณไม่เข้าใจที่ฉันหมายถึงเหรอ? ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมาก ดังนั้นเราต้องร่วมมือกัน หลังจากครึ่งเดือนนี้ คุณอยากจะทำอะไรก็ได้ แล้วแต่ที่คุณต้องการ ไม่มีใคร หรืออะไรสามารถรั้งคุณได้ "เสิ่นหยินอู้รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นมันชัดเจนมาก“คุณเป็นคนฉลาดและคุณควรจะเข้าใจสิ่งในที่ฉันพูด”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเย่ก็กระตุกมุมปากของเขา ใช่ เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?กล่าวอีกนัยห

ในวันนั้น ฉินเย่สามารถพูดได้เลยว่า มันเป็นการทานอาหารเช้าด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคืองมากเนื่องจากเขาหันหลังให้กับพวกคนรับใช้ พวกเขาจึงไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้ พวกเขาเห็นเพียงแค่คนสองคนที่พูดคุยกันอย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง จึงคิดว่าพวกเขากลับมาคืนดีกันอีกครั้งแล้วเนื่องจากช่วงนี้เสิ่นหยินอู้มีวันลาพักร้อนประจำปี เธอจึงไม่ได้ไปที่บริษัทและไปโรงพยาบาลทุกวันเพื่อติดตามอาการของคุณนายฉินเป็นเวลาหลายวันแล้วที่คุณนายฉินมีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่สูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเสิ่นหยินอู้นั้นมีอารมณ์ที่สงบมากในช่วงนี้สิ่งต่างๆ ดูเหมือนจะเป็นไปตามที่เธอคิดไว้ ครึ่งเดือนนี้ เวลาสามสี่วันก็ผ่านไปได้อย่างรวดเร็วบางครั้งเมื่อเธออยู่คนเดียวเงียบๆ เธอก็จะลูบท้องของเธอเบาๆทัศนคติของเธอก็เปลี่ยนไปแล้วจริงๆเมื่อเธอรู้ว่าเธอท้องเป็นครั้งแรก เธอยังคงสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับลูกของเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกได้มากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเด็กในท้องของเธอเป็นหนึ่งเดียวและมีหัวใจดวงเดียวกันกับเธอ และเธอก็ทุ่มเทให้กับเด็กในท้อง และก็รู้สึกรักมากขึ้นเรื่อยๆแม้แต่ในกรณีที่ เธอมีเรื่องที่ไม่สามารถพูดก

เสิ่นหยินอู้ไม่จำเป็นจะต้องมองในมุมของเธอ ก็รู้ตัวดีว่ารับไม่ได้แต่เธอคือเสิ่นหยินอู้ไม่ใช่เจียงฉูฉู่เธอคิดได้เฉพาะสิ่งที่เกิดขึ้นจากมุมมองของเธอเองเท่านั้น“น่าเสียดาย ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้น และฉันก็ไม่ใช่คนที่จะอุทิศตนเอง และเด็กก็อยู่ในร่างกายของฉัน ไม่ว่าฉันจะให้เขาเกิดมาหรือจะให้เขาตายก็ตาม ยังไงมันก็คือสิทธิ์ของฉัน ไม่มีใครกำหนดชีวิตหรือความตายของลูกฉันได้ยกเว้นฉัน”"เธอ……"“ถ้าอยากให้ตอบแทนบุญคุณก็ทำได้ ถ้ามีอย่างอื่นให้ช่วยก็บอกให้ทำก็ได้ แต่นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันทำให้ไม่ได้”ลูกของเธอก็ถือเป็นครอบครัวของเธอ และเธอเองก็ลังเลที่จะทำแท้ง แล้วเหตุใดคนนอกจึงสามารถมาตัดสินชีวิตหรือความตายของลูกเธอได้?“ถ้าฉันสั่ง เธอจะทำเหรอ?”“ใช่ ตราบใดที่มันไม่ร้ายแรงจนเกินไป”ต้องตอบแทนบุญคุณ แต่หากความต้องการของเธอมากเกินไปก็อย่าคิดเลยว่าฉันจะทำเจียงฉูฉู่ครุ่นคิดอยู่ขณะหนึ่งในความเป็นจริง ก่อนที่เธอจะมา เธอคิดไว้แล้วว่าเสิ่นหยินอู้จะไม่มีวันเห็นด้วยกับเธอได้ง่ายๆฉินเย่คือใคร คือผู้นำของตระกูลฉินไม่ว่าความมั่งคั่ง อุปนิสัย หรือสภาพส่วนตัวของเขาจะเป็นอย่างไร เขาก็อยู่ในระดับที่สู