คำพูดของเธอราวกับค้อนที่ทุบลงไปบนหัว คำพูดนั้นทำให้ฉินเย่เรียกสติกลับมาไม่ได้เป็นเวลานาน เมื่อเขาตั้งสติได้ เขาก็เห็นสายตาที่กำลังเยาะเย้ยและเจ็บปวดของเสิ่นหยินอู้ ก่อนที่เขาจะได้มองดูดีๆ เสิ่นหยินอู้ก็ก้มศีรษะลงและเก็บของต่อ เธอเก็บอย่างรวดเร็ว เร็วยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก เธอไม่ได้พับแม้แต่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แค่พับแบบลวกๆเพียงสองครั้งแล้วก็ใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทาง เมื่อหันกลับไป จู่ๆข้อมือเรียวเล็กของเสิ่นหยินอู้ก็ถูกฉินเย่จับไว้ และเสียงที่เย็นชาของเขาก็ดังมาจากเหนือศีรษะของเธอ "ทำไมต้องย้ายวันนี้หละ? คุณรีบขนาดนั้นเลยเหรอ?" น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยอยู่ภายใน “ให้ผมเดาสาเหตุของความรีบร้อนนี้ ก็คงเป็นเพราะพี่หนิงฉวนที่คุณไปกินข้าวเที่ยงมาด้วยกันในวันนี้หรือเปล่า?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นในทันที และมองเขาด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ “คุณไม่จำเป็นต้องมาเยาะเย้ยฉันแบบนี้! คนที่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่หนิงฉวนดีที่สุดมันก็เป็นคุณไม่ใช่รึไง?” หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็พยายามอย่างหนักที่จะสลัดมือของฉินเย่ออก อย่างไ

ฉินเย่ลากเพื่อนสนิทสองคนออกไปดื่มเหล้า เขาดื่มหนักมาก มากจนเหมือนกับว่าเหล้าเป็นแค่น้ำเปล่า จี้ชิงเป่ยและกู้เหยียนซีมองเขาจากข้างๆ ทั้งคู่รู้สึกตกใจ “ลองหยุดมันดูไหม?” จี้ชิงเป่ยส่งสายตาให้กับกู้เหยียนซี หลังจากได้ยินเช่นนั้น กู้ซีเหยียนก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “มึงคิดว่ากูเก่งพอที่จะหยุดมันได้ไหม?” จี้ชิงเป่ยเม้มริมฝีปากด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม "มันดื่มหนักเกินไปแล้ว ถ้ายังดื่มแบบนี้ต่อไป สุขภาพเสียหมดแน่" กู้เหยียนซีก็พยักหน้าเห็นด้วย "ก็ใช่ไง" วินาทีต่อมา ทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขาพร้อมๆกัน “พอได้แล้วไอเย่ ไม่ต้องดื่มแล้ว” “ถึงจะเมา แต่ก็คงใกล้แล้ว รอให้แอลกอฮอล์ระเหยสักหน่อย เดี๋ยวมึงก็หมดสติไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว” ทั้งสองพยายามหยุดเขา แต่ก็ทำได้เพียงพูดเท่านั้น พวกเขายังไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปแตะต้องเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเย่ก็หัวเราะเยาะออกมาและไม่พูดอะไรอีกเลย คืนนี้เขาเมามากแล้ว หางตาของเขาแดงก่ำ และความกลิ่นอายความดุร้ายบนตัวเขาก็รุนแรงมากเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ?” กู้เหยียนซีหรี่ตาลง “ฉูฉู่ของมันไม่ได้กล

เสิ่นหยินอู้ในตอนนี้ได้เปลี่ยนชุดนอนและกำลังจะล้มตัวลงนอน แม้ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถทำอะไรที่กระทบต่อการทำงานและการพักผ่อนของเธอได้ หากเธอตัดสินใจเก็บลูกของเธอไว้จริงๆ เธออาจต้องเผชิญกับความยากลำบากรออยู่ในภายหลัง ดังนั้น เธอจึงต้องรักษาสุขภาพและเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา แม้จะนอนไม่หลับ แต่ก็ต้องนอนลงบนเตียงเพื่อพักผ่อน ใครจะไปรู้ว่าในเวลานี้โทรศัพท์ของเธอจะดังขึ้น เธอมองดูแล้วจึงเห็นว่าเป็นสายจากฉินเย่ เมื่อดูชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอ อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ค่อนข้างซับซ้อน ทั้งสองทะเลาะกันอย่างหนักในตอนหัวค่ำ และเมื่อเห็นเขาเดินออกไป เสิ่นหยินอู้ก็คิดกับตัวเองว่าเขาจะต้องไปหาเจียงฉูฉู่อย่างแน่นอน เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะโทรมาหาเธอ เมื่อเธอจะกดรับสาย เธอก็นึกถึงตอนที่เขาให้เจียงฉูฉู่โทรหาเธอก่อนหน้านี้ บางทีฉูฉู่อาจจะโทรมาเพื่อบอกเธอในวันนี้อีกครั้ง เสิ่นหยินอู้ไม่อยากรับสายเลยแม้แต่น้อย แต่โทรศัพท์ก็ดังอยู่แบบนั้น และในที่สุดเธอก็กดปุ่มรับสาย แต่สิ่งที่เธอได้ยินกลับเป็นเสียงของผู้ชายที่ไม่รู้จัก หลังจากนอนกลิ้งมานานกว่าสิบวิน

กู้เหยียนซีพยักหน้าในทันที “เธอพูดถูก มันเมาหัวราน้ำแบบนี้ ถ้าไม่มีใครดูแลคงไม่ไหวจริงๆแหละ งั้นเรา...” “มึงไปส่งมันที่บ้านกูดีกว่านะ” จู่ๆจี้ชิงเป่ยก็ขัดจังหวะขึ้นมา เสียงของเขาสุขุม “เมื่อกี้มึงก็ได้ยินแล้วหนิ คนที่มันเรียกคือกู ถ้ากูไม่รักษาสัญญา มันอาจจะมาหาเรื่องกูหลังจากที่มันสร่างก็ได้” จี้ชิงเป่ยกับฉินเย่เป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว เขารู้จักฉินเย่ก่อนกู้เหยียนซีและเจียงฉูฉู่นานมาก นอกจากนี้ เขามีนิสัยรักสงบและไม่ชอบพูดเรื่องไร้สาระ ส่วนใหญ่เขาจะชอบเงียบ แต่เมื่อเขาพูดขึ้นมา มันก็เป็นเรื่องยากที่คนอื่นจะปฏิเสธ เฉกเช่นในตอนนี้ เจียงฉูฉู่มองที่ไปจี้ชิงเป่ยที่อยู่ตรงหน้าเธอ แม้ว่าอารมณ์ของเขาจะดูสงบ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอกลับรู้สึกอยู่ว่าจี้ชิงเป่ยผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเธอนัก อย่างไรก็ตาม เขาและเย่เป็นเพื่อนสนิทกัน อาจเป็นเธอที่คิดมากไปเอง กู้เหยียนซีพูดไม่ออกเล็กน้อย เขาจึงพูดแทนเจียงฉูฉู่ “เย่เมามากแล้ว พรุ่งนี้คงจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ชิงเป่ย มึงจะจริงจังไปทำไมวะ?” พูดจบ เขาก็มองไปที่เจียงฉูฉู่ด้วยรอยยิ้ม "ยิ่งไปก

"มึงคิดว่าใครหละ?" จี้ชิงเป่ยไม่ตอบแต่ถามกลับ ทั้งสองคนสบตากัน และพมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆจี้ชิงเป่ยก็พูดขึ้นมาว่า "ทำไมหละ ถ้ารู้ว่าคนที่มาไม่ใช่เธอ มึงจะผิดหวังเหรอ?" เธอผู้นั้นคือใคร ทั้งสองต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ฉินเย่ก็หัวเราะ "ใครผิดหวัง ผิดหวังอะไรหละ เธอจะมาไม่มาก็เรื่องของเธอสิ" “โอ้” จี้ชิงเป่ยเลิกคิ้ว “ในเมื่อมึงไม่สนใจ งั้นกูไม่พูดแล้วก็ได้” หลังจากนั้นเขาก็หยุดพูดจริงๆ ฉินเย่ขมวดคิ้วแน่นและจ้องจี้ชิงเป่ยอย่างไม่พอใจ “มึงรู้อะไรก็พูดมา จะอุบไว้แบบนี้ไปทำไม” “กูอุบไว้เหรอ?” จี้ชิงเป่ยมีท่าทีประหลาดใจ “กูคิดว่ามึงไม่อยากรู้ แล้วก็กลัวว่ามึงจะรำคาญ ก็เลยไม่พูดอะไรดีกว่า ทำไมหละ หรือมึงอยากรู้จริงๆ? " ฉินเย่ "...." ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงต้องมารู้จักคนแบบจี้ชิงเป่ยกันนะ? ฉินเย่ขี้เกียจเกินกว่าที่จะพูดอะไรไร้สาระกับเขาอีก เขายกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง จากนั้นก็สวมรองเท้า การเคลื่อนไหวของเขานั้นดูป่าเถื่อนมาก ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เขาทำหน้าบูดไม่ต่างอะไรจากคนที่แม่เพิ่งเสีย หลังจากที่เขาจัดของเสร็จเร