(((Charmaine)))“Congratulations, Mr. and Mrs. Abrazaldo,” bati sa amin ni Sir Onse, pagkalabas at pagkalabas namin ng kwarto. Sabay namin siyang nilingon at ginantihan ng matinding simangot na nagpa-iling naman sa kanya ng paulit-ulit. Oo, natuloy ang kasal namin. Isa na akong Abrazaldo. Dala-dala ko na ang apilyedo nitong boss ko. Wala kasing silbi ang mga sinabi namin kanina, hindi pa rin lumusot ang paliwanag at mga dahilan namin dahil sa biglang pagdating ng Daddy ni Sir Danreve.Kaya pala panay dotdot sa cellphone ang Mommy ni Sir Danreve kanina, tumawag pala ng backup. Pinarating nito sa asawa niya ang kalokohang pinaggagawa ng Anak nila. Kaya ayon, sumugod sa hospital; nagdala ng judge, isinama pa si Onse, bilang witness, at agad-agad kaming pinakasal.Napatingin din ako sa suot kong singsing na takot na takot ko sanang isuot. Sa Lola raw kasi ‘to ni Sir Danreve. Wedding ring ng Lola niya. Bukod sa takot akong mawala ‘to, hindi naman kasi para sa akin ‘to—hindi ‘to nababag

Dahil sa naramdamang takot ko kanina, hindi ko na naawat ang sarili. Yumakap na rin ako ng mahigpit kay Sir Danreve. ‘Yong yakap na parang nakahanap ng kakampi. Pakiramdam ko, safe na ako dahil iniligtas niya ako.“Sinaktan ka ba nila. Anong ginawa nila sa’yo?” Bakas ang galit sa boses nito, pero ramdam ko naman ang pag-aalala niya. Paulit-ulit ko lang na pinilig ang ulo ko, bilang sagot sa tanong niya. Mas humigpit naman ang yakap niya sa akin sa puntong dikit na dikit na ang mukha ko sa dibdib niya.“Tahan na, you’re safe now. Wala ng mananakit sa’yo,” sabi niya pa na sumabay sa banayad na haplos sa likod ko. “Bro, tama na ‘yan. Nakatingin ang Nanay, oh. At saka, parang hindi ka na boss, d’yan sa ginawa mo!” Sabay kaming napabitiw sa isa’t-isa, nang marinig ang pabulong na sabi ni Sir Onse.Hindi namin namalayan ang paglapit niya, at ngayon nga ay may nang-aasar na naman itong ngiti. Pero maya maya ay dinuro naman ang mga lalaking payat na hanggang ngayon ay hindi pa rin tumatayo.

Napakamot ako sa ulo. Unti-unti rin akong lumayo sa kanya. Sira-ulo eh! Hindi nag-iisip. Boss ko nga lang siya, pero kong makayapos sa baywang ko, ang lupit. Ano na lang kaya ang iisipin ni Nanay at Daisy. Porke’t benefactor siya ay pwede na niya akong hawakan kahit kailan niya gusto. Loko!“Sir Danreve, pwede po ba, bukas na lang po ako magsisimula?” Ngiting-aso ang tumapos sa salita kong ‘yon. “No!” madiin niyang sagot na may kasabay na kunot ng noo. Napalunok ako. “Sir kasi, kailangan ako ni Nanay. Sabi mo nga, ngayon siya dadalhin sa hospital. So, kailangan nandito ako. Kailangan kasama niya ako.” Putol-putol kong sabi. Nilingon niya si Nanay, at tipid na ngumiti. “Hindi mo ba naiintindihan ang agreement na pinirmahan mo? You should start today or else—”“Anak, sige na. Sumama ka na sa boss mo. Hindi pwedeng ma-apektuhan ang trabaho mo, sa mga personal isyu ng buhay mo,” sabat ni Nanay na nagpabagsak sa balikat ko.Napasimangot ako. Ang in-expect ko na gagawin niya ay makikiusa

Si Lolo Clam ang tumawag. Bakas sa boses nito ang pag-aalala, pero mas nangingibabaw naman ang galit. At alam ko na kung bakit; nakarating na agad sa kanya ang nangyari kanina.“Lolo Clam, napatawag ka po?” maang-maangan pero masigla kong tanong na sumabay sa pagtakip ni Charmaine sa bibig niya, namaluktot at tumalikod.“You, brat! Of course, I want to check on you. I want to check on Charmaine. How is she? Is she okay? Goding told me, Picca attacked her,” sunod-sunod na tanong ni Lolo. Bahagya ko pang nailalayo ang cellphone sa tainga ko dahil sa pasigaw nitong pagsasalita na ang sakit sa tainga.“She’s fine, Lolo. And yes, Picca did attack her, para dilaan ang mukha niya.” Walang gana kong sagot, pero napapaisip naman kung bakit gano’n si Picca kay Charmaine. Unang pagkikita pa lang nila, pero parang sabik na sabik na sa kanya si Picca. Parang attached sa kanya ang alaga ko. Hindi nga ako pinansin kanina.“Are you sure? Give her the phone; I want to talk to her,” madiing utos ni Lo

“Sir, alis na po, ako.” Paalam ko kay Sir Danreve, na halatang nagulat dahil sa biglang pagsulpot ko sa harapan niya. Kalalabas niya lang kasi sa walk-in closet. Bagong ligo, at bagong bihis, kaya siguradong fresh pa ang utak niya, at tiyak na papayagan niya akong umalis. “Saan ka pupunta?” tanong niya, kumunot pa ang noo. “Sabado po ngayon, Sir Danreve, day-off ko,” nakangiti ko pa ring sagot. Kampante nga kasi ako na papayag siya na umalis ako. “Ang tinatanong ko, saan ka pupunta, hindi kung anong araw ngayon!” pamemelosopo niya na nagpalunok naman sa akin. Akala ko, malamig ang utak, kasi bagong ligo, pero mainit pa rin pala. Sikmat agad. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin talaga matansya ang ugali niya. Minsan malambing, mabait, at maalalahanin, pero ngayon, nagsusungit na naman. “Wala naman po akong ibang pinupuntahan, sir, si Nanay lang. Sa hospital lang po. Parang hindi mo naman po alam,” sagot ko na may kasamang paghaba ng nguso. “Okay, I’ll go with you,” sa