(((Charmaine)))Hindi ko na hinintay ang sagot ni Daisy. Iniwan ko na sila at dali-daling nagpunta sa kwarto ni Nanay. Hindi ko na kasi maintindihan si Sir Danreve. Kagabi ay narinig kong kausap niya ang girlfriend niya. Hindi ko man naintindihan ang pinag-uusapan nila, kitang-kita naman sa mga kilos niya na parang galit siya—parang nagtatampo. Parang may hindi sila pagkakaunawaan ng girlfriend niya. At sira-ulo siya. Halata namang naghahanap lang siya ng mapagbubuntungan ng sama ng loob. Hindi niya magawang magalit sa pinakamamahal niyang girlfriend, kaya ako ang pinagdidiskitahan niya. Ako ang pinaglalaruan, para mawala ang inis niya sa girlfriend niya.“Nanay,” malambing kong sabi, pagpasok sa kwarto. Matamis na ngiti naman ang bungad ni Nanay. Hindi maipagkakaila ang galak niya nang makita ako. Agad pa nga siyang umupo. “Charmaine, Anak,” sabi niya, habang yakap-yakap na ako. Niyapos ko naman siya ng sobrang higpit. “Na-miss po kita, ‘Nay,” sabi ko naman, kasabay ang halik sa n

Nagsisimula nang maging marahas ang paghinga ko. Halos hindi ko na rin mahabol ang tibok ng puso ko. Ang dami na agad pumapasok sa utak ko. Mga posibleng komplikasyon. Mga maaring mangyari kay Nanay, habang isinasagawa ang dialysis. “Daisy, ano ba? Magsalita ka!” Niyugyog ko na si Daisy. Natahimik na lang kasi siya, hindi na rin maperme ang mga mata, at humigpit rin ang paghawak niya sa cellphone niya.“Bakit ka ba naglilihim, besty?! Ano ba ang kinatatakutan n’yo?”Hindi ko sila maintindihan, sa totoo lang. Kahit naman, hindi ako laging nagpupunta rito hospital, updated pa rin naman ako sa kalagayan ni Nanay. Nakakausap ko pa rin ang doctor. Kaya nga alam ko kung ano na ang mga naging komplikasyon niya. Ang wala akong alam ay kung ano ang nangyayari sa loob ng dialysis center.Marami na akong naririnig, mga dialysis patient na inaatake sa puso habang isinasagawa ang dialysis. ‘Yon ang ikinatatakot ko. “Wala–wala, besty. Ayaw lang talaga ni Nanay na may nanonood sa kanya habang du

((Danreve))Malakas na kahol ng aso at tawa ang gumising sa akin kinaumagahan. Laging ganito ang umaga ko. Ang masayang boses ni Charmaine ang parang naging alarm clock ko tuwing umaga. Ang nakakalungkot lang dahil hanggang tanaw na lang ako sa kanya mula rito sa balcony ng kwarto namin. Ito na kasi ang routine niya. She makes sure na maaga siyang gumising, at sa gabi naman pagdating ko mula sa trabaho ay tulog na siya. Ginagawa niya ang lahat, iwasan lang ako. Kapag lumalapit ako ay lumalayo siya. Ni ayaw na nga niya akong tingnan. Kay Picca siya nag-focus, sa pagiging pet nanny niya at hindi sa pagiging asawa ko.Simula kasi no’ng hinalikan ko siya, at panay na ang paramdam ko sa kanya na may feelings na nga ako for her, ay umiiwas na siya. Hindi ko naman siya masisi. Tarantado nga kasi ako. Ako ang naglagay ng boundary sa pagitan namin. Sinabi ko sa kanya ng diretso noon; I have a girlfriend, and I love her so much. Kaya sakali mang mag-isip siya na pwede maging kami, tigilan na

((Charmaine))Hindi matigil ang iyak ko habang sakay ng ambulansya. Hindi ko rin mabitiw-bitiwan ang kamay ni Sir Danreve. “Sir Danreve, sorry, po. Sorry…” paulit-ulit kong sabi.Naiinis ako dito sa boss kong ‘to, pero hindi ko naman gustong masaktan siya. Hindi ko gusto na humantong sa ganito. Ang gusto ko lang naman ay lumayo muna sa kanya, kahit sandali lang—kahit ilang oras lang. Gusto kong makapag-isip siya. Gusto kong maging malinawan ang pag-iisip niya. Alam ko; ramdam ko na naguguluhan lang siya, kaya panay ang paramdam niya sa akin ngayon. Oo, bata nga lang ako sa tingin niya. Pero hindi ako manhid para hindi maiintindihan ang ginagawa niya.Alam kong hindi niya ako totoong gusto. Nasanay lang siya na ako ang lagi niyang kasama at nakikita, kaya nalito na siya sa nararamdaman niya. Gusto kong bigyan siya ng oras, alalahanin niya kung gaano niya kamahal si Golda. Gusto kong maalala niya na kaya kami nagpapanggap ay dahil sa girlfriend niya.“Bakit ka ba kasi nagpunta do’n

Sandali kaming nagkatinginan ni Sir Danreve. Sandali rin akong nalito. Nabitin kasi ako sa salitang sinabi nitong asawa kong malaki nga yata ang pinsala sa ulo at naging abnormal na.Wrong timing naman kasi ang pagdating ni Lolo Clam. Ang masama pa, nakasunod pala sa kanya sina Mommy at Daddy na alam kong galit sa akin. Nasaktan nga ang pinakamamahal nilang Anak dahil sa akin. Kaya, heto at sumugod sila para e-check ang kalagayan nito at pagalitan ako.“Magandang gabi, po, Lolo Clam,” bati ko kay Lolo Clam na agad lumapit sa akin.Mabuti na lang at kasundo ko ito si Lolo, lagi siyang pomapabor sa akin at madalas kinukontra si Mommy Riza. Pero ngayon, ewan na lang kung ako pa rin ba ang papaboran niya. “Mom, Dad, magandang gabi, po.” Halos pumiyok ang boses ko habang sinasabi ‘yon.Matalim na tingin kasi ang sagot ni Mommy at Daddy sa bati ko na nagpatindi ng kaba ko.Dagdag pa ‘to sila sa gulo ng utak ko. Hindi ko na kasi alam, kung ano ang una kong iisipin. Ang galit ba nila, o ang