IMD 04

Kitang-kita ni Jastine ang pagngisi ng lalaki habang inilalayo nito ang sarili. “Ayan na naman ‘yang titig mo, miss or whatever,” pigil ang tawa na saad ng lalaki.

Sumama agad ang pinupukol na tingin ni Jastine sa lalaki. “Napakayabang mo rin, ano? For your information, hindi kita tinititigan. Nagtataka lang ako bakit hindi ka pa umaalis. Kita mo naman na okay na ako. Kaya shoo ka na.” Ginalaw ni Jastine ang kanan niyang kamay, pinapaalis na ang lalaki. “Alis ka na. Baka kung ano pa isipin ng iba kapag nagtagal ka pa rito sa loob.”

“At ano naman ang iisipin nila? We are doing nothing here.” The guy smirked. At hindi maipagkakaila sa mukha nito na natutuwa ito sa pinaggagawa ni Jastine. “Or is there something you want us to do, miss or whatever?”

Inayos ng lalaki suot na eyeglasses. Pagkatapos ay tiningnan nito si Jastine nang bahagya na nakayuko ang ulo. Tila nagpapapogi at nagpapa-cute sa harapan ni Jastine.

Lalong sumama at tumalim ang mga mata ni Jastine. Maging ang mukha ni Jastine ay naging seryoso. Ngunit sa kaloob-looban niya at sa isipan niya ay tila mababaliw na siya sa lalaki. “Excuse me? Ano naman ang ibig mo sabihin?” Pilit na hindi pinapakita ni Jastine na naaapektuhan siya sa pagpapa-cute ng lalaki.

Taena lang. Kung maayos lang talaga ang first impression ko sa lalaking ‘to. . .

“At saka kanina ka pa sa kaka-miss or whatever sa akin.” Inirapan ni Jastine ang lalaki. “Para sa kaalaman mo, babae ako, mister. . .” Hindi natapos ni Jastine ang sasabihin niya. Hindi niya rin alam kung ano ang pangalan ng lalaki. Kaya hindi na niya tinuloy pa at huminto na sa pagtawag nito ng mister.

“What? I don’t mean anything about my question. Ikaw ang nagsabi na baka iba na ang isipin ng iba kapag nagtagal ako rito,” tugon naman ng lalaki na tila hindi alam ang tinutukoy ni Jastine. Pinasok nito ang mga kamay sa magkabilang bulsa ng pantalon nito.

Napalunok si Jastine. The guy looked hot and sexy as he did that. At tila lumakas ang dating nito sa paningin ni Jastine.

Nalintikan na talaga. Mukhang iniisip na talaga ng gagong lalaking 'to na may iba akong gusto gawin. Hindi ito pwede! Hindi!

"Ohh. . . So, you are a girl?" tanong pa rin ng lalaki kay Jastine.

Kumulo pa lalo ang ulo ni Jastine nang tiningnan siya ng lalaki. Sa paraan ng pagtingin nito kay Jastine ay sapat na upang malaman ni Jastine na nagdududa ito sa kanya, hindi naniniwala na babae siya.

"But you don't look like one. You don't look like a girl."

Napasinghap si Jastine. "So ano ang ibig mo sabihin? Na hindi ako babae?"

Tumayo nang maayos ang lalaki. "Wala akong sinabi. You said it yourself though," sabi ng lalaki bago naging malikot ang mga mata nito. Pinasadahan ng lalaki ng tingin ang kabuuan ng silid.

Bumalik ang tingin at pansin nito kay Jastine. "Now that I have noticed. . . This room seemed like a private room for customers. . .” Marahan na umiling ang lalaki. “Now I understand why you said such a thing. Hindi ko naman kasalanan na ito ang tinuro ng mga kasama mo at dito raw kita dalhin.”

Tumayo si Jastine. Pinagtaasan ng kilay ni Jastine ang lalaki. She then crossed her arms. At dahan-dahan siya na naglakad palapit sa lalaki. Hindi na nakayanan ni Jastine ang inaakusa sa kanya ng lalaki. “Wow. . . Just wow. . . Hindi porket hindi ako nagsusuot ng mga damit na sinusuot ng normal na babae ay hindi na ako babae. Bakit? Bawal na ba magsuot ng ganito ang babae? Ang mag-drag fashion?”

Huminto si Jastine sa tapat ng lalaki. Sinalubong ni Jastine ang tingin nito. Ngunit, hindi matuon ang buong atensyon niya sa pakikipagtagisan ng tingin sa lalaki. Hinahalina siya ng mapanlinlang nitong maamo na mukha. Hindi talaga magsisinungaling si Jastine sa kanyang sarili na gwapo talaga ang lalaki na kasalukuyan niyang kaharap. Idagdag pa ang tila lumakas pa na dating nito nang sobrang lapit na niya rito.

Sinampal ni Jastine ang kanyang sarili sa loob ng isipan niya. Nagawa pa niya talaga na purihin ang lalaki. Dapat mainis siya rito kahit na nasa lalaki ang hinahanap niya sa isang ideal boyfriend at husband, physically.

“At anong tingin mo sa akin papatol na lang basta-basta at kani-kanino? Hoy! Kahit gwapo ka pa, hindi ako papatol sa ‘yo. Ang yabang mo masyado sa sarili at ang taas ng tingin mo sa sarili mo.” Pinasadahan niya ito muli ng tingin mula ulo hanggang paa at paakyat ulit. Ngunit huminto ang tingin siya sa bandang gitna ng lalaki nang napansin niya ang malaking umbok dito.

Naramdaman ni Jastine ang bigla na panunuyo ng kanyang lalamunan. Palihim na lumunok si Jastine. Ang mga mata naman niya ay tila napako na sa umbok.

“I see. . . Iyan pala ang tingin ng hindi papatol sa gwapo na katulad ko,” saad ng lalaki. “And I almost believed that you really are a girl, but the way you drool at me, made me wonder if you really are a girl. Are you sure you are a woman?”

Tila natauhan naman si Jastine sa kanyang narinig. Iniwas ni Jastine agad ang tingin sa parteng iyon ng lalaki. Umangat ulit at sinalubong ni Jastine ang tingin ng lalaki na ngayon ay kinainis lang ni Jastine. Tuwang-tuwa ang lalaki sa ginagawa niya.

“H-Hindi talaga ako papatol sa ‘yo.” Panandalian na bumaba ulit ang tingin niya sa gitnang parte ng katawan ng lalaki. Bumalik din agad ang tingin niya sa mukha nito. “At saka anong pinagmamayabang mo? Parang toothpick nga lang din ‘yang sa ‘yo. Huwag ka masyadong feeling. At higit sa lahat, babae ako. Kung ayaw mong maniwala, bahala ka na sa buhay mo.”

Inirapan ni Jastine ang lalaki. Binawi ni Jastine ang kanyang tingin. “Makaalis na nga lang kesa makipag-usap ako sa isang katulad mo na walang mudo. Ikaw na nga ‘tong nagpahamak sa akin, ikaw pa ‘tong may ganang magganyan.” Inirapan ito ulit ni Jastine. At saka sinimulan na ni Jastine ang maglakad upang lumabas ng naturang silid.

Dadaanan na sana ni Jastine ang lalaki at iwanan ito nang kung anong kamalasan na naman ang yumakap sa kanya. Bigla na lamang na nawalan ng balanse si Jastine. Natapilok siya at nasira ang takong ng isa niyang sapatos.

Inaasahan na ni Jastine na babagsak siya sa sahig kaya ipinikit na lamang niya ang mga mata. Makaraan nang ilang halos isang minuto ay hindi naramdaman ni Jastine ang pagbagsak sa sahig. Bagkus ay naging komportable ang pakiramdaman niya. Naging komportable siya sa kung kadahilanan.

“Iyan na pala ang ayaw, miss or whatever? I really could not help but think that you intentionally faked your losing of consciousness and falling from the stage act para makuha ang pansin ko at madala mo ako rito. Is this one of your ways to get a guy?”

Napamulat ng mga mata si Jastine. At ang nakangising mukha ng lalaki ang unang nakita ni Jastine. Halos hindi agad na makasagot si Jastine sa sobrang lapit ng mukha nila sa isa’t isa. Lumunok si Jastine sa kaba. Hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin. Hindi na rin niya alam kung ano ang tumatakbo sa isipan ng lalaki. At higit sa lahat, hindi niya maunawaan ang sarili niya. Gusto niyang itulak ang lalaki ngunit gusto niya rin na hayaan ang lalaki sa pagyakap sa kanya.

Napalunok ulit si Jastine nang maramdaman niya na may tumutusok na matigas na bagay sa may tiyan niya.

“Jastine, sabi ni boss pwede ka na raw umuwi para makapagpahinga ka,” ang sabi ng isang boses mula sa pintuan. Papasok ito sa silid.

Mabilis na tinulak ni Jastine ang lalaki para makawala at makalayo sa lalaki. At upang hindi sila maabutan sa ganoong posisyon. Ngunit, mukhang malas talaga si Jastine sa gabing ito. Dahil sa nasirang takong na hindi napansin ni Jastine ay hindi niya nabalanse ang kanyang sarili pag-atras niya.

Sa pagkataranta ni Jastine. Nahigit niya ang kamay ng lalaki. Pero huli na ang lahat bago pa makaaksyon ang lalaki at i-maintain ang balanse nito. Pareho na natumba si Jastine at ang lalaki sa sofa na kanina ay hinihigaan ni Jastine nang siya ay nagkamalay. Napahiga si Jastine sa sofa at nakapatong sa kanya ang lalaki.

“Jastine. . .” napahinto ang kapapasok lang sa silid. “S-Sorry. . . Nakakaisturbo ata ako. Babalik na lang ako mamaya.”

Nanlaki ang mga mata ni Jastine nang maramdaman na lamang niya ang malambot na labi ng lalaki na nakalapat sa kanya.

Takte. . . Kung minamalas ka nga naman talaga. Malas nga ba talaga?